Οι χώρες της Λατινικής Αμερικής προωθούν έναν στρατηγικής σημασίας ενεργειακό συνασπισμό, ο οποίος θα μπει στο τραπέζι της προσεχούς Συνόδου των ηγετών τους που θα φιλοξενηθεί στις Χιλιανές Άνδεις. Ο νέος Αργεντινός πρόεδρος Ερνάν Μπλάνκο (Ρικάρντο Νταρίν) οδεύει προς τη Σύνοδο θέλοντας να εδραιώσει τη θέση του απέναντι στον «ισχυρό» Βραζιλιάνο ομόλογό του, την ώρα που παρασκηνιακά πολιτικά παιχνίδια, ο αποσταθεροποιητικός αμερικανικός παράγοντας και ένα σκάνδαλο που τον απειλεί προσωπικά, θέτουν υπό αίρεση όχι μόνο την πολιτική του καριέρα, αλλά και το ίδιο το φιλόδοξο διακρατικό εγχείρημα.
Δε χρειαζόταν να φτάσουμε στην τρίτη ταινία του Σαντιάγκο Μίτρε για να διαπιστώσουμε τη βαθύτατα πολιτική διάσταση που διέπει το σινεμά του 37χρονου Αργεντίνου σκηνοθέτη. Αρκεί να θυμηθούμε το αντονιονικής υφής σκηνοθετικό ντεμπούτο («El Εstudiante»), αλλά και την τολμηρή περίπτωση της «Paulina» με την οποία κέρδισε το βραβείο της Εβδομάδας Κριτικής το 2015. Εδώ ωστόσο, όλα μοιάζουν για τον Μίτρε πιο ξεκάθαρα και κυρίως πιο μεγάλα σε κλίμακα. Έτσι, στήνει ένα σύγχρονο πολιτικό θρίλερ στα πρότυπα των αμερικανικών που έκανε λ.χ. ο Πάκουλα στα 70s («The Parallax View», «Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου»), στο οποίο πρωταγωνιστούν γνωστά ονόματα του ισπανόφωνου σινεμά (πέραν του Νταρίν, η Παουλίνα Γκαρσία της «Γκλόρια» στο ρόλο της Χιλιανής Προέδρου και η Έλενα Ανάγια του «Δέρματος που Κατοικώ» που υποδύεται την Ισπανίδα δημοσιογράφο) καθώς και ο Κρίστιαν Σλέιτερ, στο ρόλο του Αμερικανού απεσταλμένου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Ο Μίτρε στήνει ένα υποσχόμενο μεν σύμπαν, το οποίο καταλήγει να φλερτάρει με το προφανές και την κοινοτοπία.
Αν μη τι άλλο, η φιλοδοξία του εγχειρήματος είναι εμφανής. Κι έχει έξτρα ενδιαφέρον που η θεματική του παλέτα αποτυπώνεται πλήρως μέσα από τους τίτλους με το οποίο το φιλμ αυτό συστήνεται στο κοινό. Το ισπανικό «La Cordillera» παραπέμπει στην οροσειρά των Άνδεων, τόπο διεξαγωγής της Συνόδου, συνδέοντας έτσι έναν κοινό γεωγραφικό παρονομαστή των χωρών της Λατινικής Αμερικής με τα ενδεχόμενα κοινά τους συμφέροντα.
Ο αγγλικός τίτλος «The Summit» από την άλλη λειτουργεί περισσότερο ως ένα κυριολεκτικό πλαίσιο, επισημαίνοντας το δραματουργικό άξονα πάνω στον οποίο χτίζεται η πλοκή. Αντίθετα, ο εναλλακτικός τίτλος «El Presidente», από τον οποίο προέρχεται και ο επίσημος ελληνικός, δίνει έμφαση στον πρωταγωνιστή, ο οποίος αποτελεί και τον βασικό παίκτη σε ένα πολιτικό παιχνίδι υψηλών διακυβευμάτων.
Υπό αυτό το έμμεσο πρίσμα, η ταινία υπογραμμίζει από τη μία το ιστορικό αποτύπωμα των χωρών της Λατινικής Αμερικής με όρους σύγχρονης πολιτικής συγκυρίας, επιδιώκοντας να καταδείξει από την άλλη πως η προσωπική ζωή ενός πολιτικού δεν είναι ποτέ διαχωρισμένη από τη διαδρομή του στα κοινά. Τουλάχιστον λοιπόν σε ό,τι αφορά το εύρος του, το φιλμ του Μίτρε κινείται καταρχήν σε αρκετά ενδιαφέροντες άξονες. Εκεί που τα χαλάει ωστόσο είναι στην εκτέλεση. Ιδίως στο γεγονός ότι εμμένει στο εντελώς ξένο σε ύφος και ρυθμό προσωπικό δράμα του Αργεντινού προέδρου και της κόρης του (Ντολόρες Φόζι) προκειμένου να αποδώσει μια παραπάνω πολυπλοκότητα στον χαρακτήρα του, συν το ότι χαρακτηρίζει μια μονοδιάστατη στερεοτυπία στο πώς σκιαγραφεί τους υπόλοιπους πολιτικούς. Με τον τρόπο αυτό, ο Μίτρε καταλήγει να στήνει ένα υποσχόμενο μεν σύμπαν, το οποίο καταλήγει να φλερτάρει με το προφανές και την κοινοτοπία.
Ο πάντα αξιοπρόσεκτος Ρικάρντο Νταρίν, πάντως, οφείλουμε να πούμε πως κουμπώνει ιδανικά στο ρόλο ενός πολιτικού που ξέχωρα από τον ιδεαλισμό και τις προθέσεις, καλείται να ζυγίσει πολιτικό κόστος, δεδομένα και άλλους αστάθμητους παράγοντες πριν κινηθεί σε μια πιο ρεαλιστική – ή κυνική αν προτιμάτε – πορεία. Θα μπορούσαμε επίσης να πούμε πως η διαδρομή του χαρακτήρα του δεν απέχει σημαντικά από εκείνη του Κλούνι στο «Αι Ειδοί του Μαρτίου». Με εκείνον για όχημα, η ταινία μοιάζει να οδηγείται στην άποψη ότι κάθε υποσχόμενος πολιτικός διαθέτει το δικό του μαλακό υπογάστριο, το οποίο τον καθιστά ευάλωτο και δυνάμει χειραγωγίσιμο. Κι όσο κι αν συμφωνεί κάποιος με αυτή την άποψη, το ζήτημα είναι πως το «The Summit» μοιάζει να προσδίδει σε αυτή διαστάσεις δοξασίας.
Κοντολογίς, ξέχωρα από τον ρεαλισμό στην ατμόσφαιρα και τις αναγωγές σε μία πραγματικότητα που φαντάζει ενδεχομένως αναγνωρίσιμη (τουλάχιστον στον σχετικά εξοικειωμένο θεατή με τα διεθνή πολιτικά πράγματα), το νέο φιλμ του φιλόδοξου Αργεντίνου σκηνοθέτη αντιμετωπίζει με μια άνιση και πρώτου επιπέδου προσέγγιση αφενός το διεθνές πολιτικό παιχνίδι και αφετέρου την ενεργειακή σκακιέρα, ιδίως στη λατινική γωνιά του παγκόσμιου χωριού.
