Ούτε Να Πεθάνεις Δεν Μπορείς

Μαύρη κωμωδία σε σκηνοθεσία του γνωστού απ’ το τηλεοπτικό «Mad Men», Τζον Σλέιτερι, το «Ούτε να Πεθάνεις δεν Μπορείς» θα το θυμόμαστε κυρίως για το γεγονός ότι υπήρξε μια από τις τελευταίες ταινίες που ολοκλήρωσε ο σπουδαίος Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, πριν ο κόσμος του σινεμά χάσει για πάντα έναν από τους πιο αυθεντικά ιδιοφυείς ερμηνευτές του.

Elle 30 Οκτ. 14
Ούτε Να Πεθάνεις Δεν Μπορείς

Οι περισσότεροι θα αναγνωρίζετε στο πρόσωπο του Τζον Σλέιτερι, τον Ρότζερ Στέρλινγκ του υπερεπιτυχημένου «Mad Men», μια απ΄τις πιο κλασσικές φιγούρες της αμερικάνικης τηλεόρασης.

Στο «Ούτε να Πεθάνεις Δεν Μπορείς» ο Σλέιτερι αφήνει για λίγο την τηλεόραση και επιχειρεί το σκηνοθετικό του ντεμπούτο στον κινηματογράφο με μια ταινία που έχει ήδη καταγραφεί στην ιστορία ως μια από τις τελευταίες που ολοκλήρωσε ο σπουδαίος Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν πριν τον τραγικό χαμό του τον Φλεβάρη που μας πέρασε.

Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Πιτ Ντέξτερ, το «Ούτε να Πεθάνεις Δεν Μπορείς» εκτυλίσσεται σε μια γειτονιά στην Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ όπου ο θετός γιος του Μίκι (Χόφμαν) πεθαίνει μετά από ένα εργατικό ατύχημα. Μόνο που αυτή είναι η επίσημη εκδοχή καθώς στην πραγματικότητα ο νεαρός δολοφονείται μετά από έναν καυγά που είχε προκαλέσει ο ίδιος.

Καθώς ο Μίκι προσπαθεί να οργανώσει κρυφά από την γυναίκα του (Κριστίνα Χέντριξ) τις λεπτομέρειες της κηδείας, o Μπερντ (Τζον Τορτούρο), κολλητός φίλος του Μίκι, στέλνει στο μέρος που πέθανε ο Λεόν δυο απ’ τα παλικάρια του για να μάθουν τι πραγματικά έγινε.

Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο όταν ο Ρίτσαρντ (Ρίτσαρντ Τζένκινς), ένας αρθρογράφος της τοπικής εφημερίδας αναλαμβάνει να κάνει ρεπορτάζ για το θέμα έχοντας όμως ως απώτερο σκοπό να προσεγγίσει ερωτικά την γοητευτική σύζυγο του Μίκι.

Το «Ούτε να Πεθάνεις Δεν Μπορείς» μπορεί να ξεκινά ως μια μαύρη κωμωδία αλλά σύντομα τα κωμικά γκαγκ της ξεθωριάζουν τόσο όσο χρειάζεται για να καλύψει το σκοτάδι τις ζωές των ηρώων της.

Αναζητώντας τις κινηματογραφικές αναφορές του στο γκροτέσκο σύμπαν των αδελφών Κοέν, ο Σλέιτερι περιβάλλει επιτυχώς την ιστορία του με την παθογενή ατμόσφαιρα μιας μικρής κοινωνίας που θέλει να γνωρίζει τα πάντα, που ξέρει πως να απομονώνει τους παρείσακτους και, κυρίως, πως να αποσιωπά την αλήθεια.

Αυτό που όμως δεν καταφέρνει τελικά ο Αμερικανός σκηνοθέτης είναι το να κρατήσει έναν ενιαίο χαρακτήρα στην αφήγηση της ιστορίας του και έτσι στο δεύτερο μισό της, η ταινία του μετατρέπεται σχετικά απότομα σε ένα άνισο δράμα που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις υπερβολικές εξάρσεις βίας για να εκβιάσει το γέλιο.

Απ’ την άλλη πλευρά, δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς πως ο Σλέιτερι, στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα, έχει την ευτυχία να διαθέτει ένα πραγματικά αξιοζήλευτο καστ, απ’ τον Ρίτσαρντ Τζένκινς και τον Τζον Τορτούρο (που πραγματικά αισθάνεσαι ότι έχει αυτούς τους ρόλους για πρωινό) μέχρι τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν που ανεβάζει με ευκολία ένα επίπεδο παραπάνω το φιλμ, θυμίζοντάς μας πως το σινεμά έχει χάσει για πάντα έναν από τους πιο αυθεντικά ιδιοφυείς ερμηνευτές του.

Ακολουθήστε το ELLE στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα!

Σχετικά θέματα: