Ο Άιβαν Λοκ, υπεύθυνος οικογενειάρχης και αξιόπιστος εργολάβος, μπαίνει στο αυτοκίνητό του και βάζει μπροστά.
Βγαίνοντας στον αυτοκινητόδρομο, καλεί στο σπίτι του και, αναστατωμένος αλλά ψύχραιμος, ενημερώνει την οικογένειά του ότι δεν θα επιστρέψει για το βράδυ – κατευθύνεται για το Λονδίνο, όπου πρέπει να αντιμετωπίσει τις συνέπειες ενός πρόσφατου λάθους του, η αποκάλυψη του οποίου δυναμιτίζει την γαλήνη της οικογένειάς του.
Αυτό σημαίνει, επίσης, ότι δεν θα παρίσταται στην πιο σημαντική μέρα της επαγγελματικής του καριέρας, την κρίσιμη στιγμή όταν εκατοντάδες τόνοι σκυροδέματος θα χυθούν στην τεράστια οικοδομή που διοικεί εδώ και κάποιους μήνες.
Πλέον το έργο πρέπει να αναλάβει ο όχι-και-τόσο-αξιόπιστος βοηθός του, τον οποίο ο Λοκ κατευθύνει από τηλεφώνου.
Τι προκάλεσε αυτήν την μη χαρακτηριστική απόφαση να εγκαταλείψει τα πάντα και να κινηθεί προς το «χειρότερό του λάθος», όπως λέει;
Και πώς μπορεί να αντιμετωπίσει από τον περιορισμένο χώρο του αυτοκινήτου του τις τεράστιες κρίσεις που προκύπτουν στη δουλειά και το γάμο του με την κίνηση αυτή;
Ο Λοκ είναι ένα αίνιγμα, στο βαθμό όμως που όλοι μας μπορούμε να μοιάσουμε ως αινίγματα αν κάποιος κοιτάξει αρκετά προσεκτικά για να δει τις πολλές και αντικρουόμενες πτυχές μας. Και ο Λοκ, ένας αμφιλεγόμενος άνδρας εμμονικός με την ιδέα του ελέγχου και ακλόνητος στην ηθική του πυξίδα ακόμη κι όταν αυτό μοιάζει πιο σκληρό από τις εναλλακτικές, δεν είναι ευανάγνωστη προσωπικότητα ούτε αυτόματα συμπαθής – τη μια στιγμή απόλυτα ευσυνείδητος και διακριτικός, την άλλη απότομος και κρύος.
Ξεδιπλώνοντας με χαρακτηριστική άνεση, αλλά και μαεστρία στον χειρισμό του σασπένς, την ιστορία με τη βοήθεια αποκλειστικά των συνομιλιών του πρωταγωνιστή με τους διάφορους ανθρώπους στη ζωή του όσο κινείται προς τον προορισμό του, το «Σε Λάθος Χρόνο» ταλαντεύεται ανάμεσα, από τη μία, στην στρωτή αφήγηση μιας αγωνιώδους ιστορίας και, από την άλλη, στην επώδυνη εσωτερική αναζήτηση του κεντρικού ήρωα.
Αυτό το τελευταίο είναι ίσως και το μόνο μειονέκτημα ενός κατά τ' άλλα σφιχτού σεναρίου, το οποίο επιμένει να συσχετίζει ξανά και ξανά, με βαρύγδουπους παραλληλισμούς και κάπως άχαρα γραμμένες σκηνές, τον Λοκ με τον απόντα πατέρα του, σχέση από τα τραύματα της οποίας ο Λοκ ακόμη υποφέρει.
Στην πραγματικότητα, δεν ήταν απαραίτητο ούτε για να διατηρήσει την προσοχή μας, ούτε για να καταλάβουμε τον άνδρα που έχουμε μπροστά μας.
Η ταινία είναι τόσο όμορφα και ρεαλιστικά γραμμένη, τόσο πετυχημένα γυρισμένη (την εξαιρετική φωτογραφία ανέλαβε ο Χάρης Ζαμπαλούκος), τόσο εξαιρετικά ερμηνευμένη από τον ολοένα και πιο εντυπωσιακό Τομ Χάρντι στον πιο χαμηλών τόνων ρόλο του μέχρι σήμερα («Bronson», «Inception», «Ο Σκοτεινός Ιππότης: Η Επιστροφή»), που ευχαρίστως τον ακολουθούμε, όλα στο όνομα του κινηματογραφικού μινιμαλισμού και της απλής, μα απέραντα βαθιάς σκιαγράφησης, μέσα από λόγια, βλέμματα και σιωπές, του πορτρέτου ενός άνδρα που περνά από ένα σκοτεινό υπαρξιακό τούνελ.
Είναι, όπως όλες οι ταινίες με ένα τόσο συγκεκριμένο εύρημα ενσταλαγμένο στο DNA τους, δέσμιο του ευρήματος αυτού και πολύ κλασάτο για να υποκύψει στον πειρασμό της υπερβολικά δραματικής ανατροπής ή αφηγηματικής κορύφωσης.
Δεν το χρειαζόταν όμως, όχι στα αλήθεια. Αν κάποιος δεν μπορέσει να δει ότι στη διάρκεια της ιστορίας έχει γνωρίσει πέρα για πέρα τον κεντρικό του χαρακτήρα και έχει γίνει μάρτυρας της ολικής ανατροπής μιας ολόκληρης ζωής – με έναν τρόπο όμως που θα μπορούσε να συμβεί σε όλους, και άρα τρομακτικά αναγνωρίσιμο – τότε δεν έδωσε στο «Locke» την προσοχή που του άξιζε.
