Την άνοιξη του 1965 25.000 διαδηλωτές, με μπροστάρη τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, κατάφεραν να διανύσουν μια απόσταση 60 μιλίων από την πόλη Σέλμα μέχρι το Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα διεκδικώντας το ανύπαρκτο έως τότε δικαίωμα ψήφου για τους Αφροαμερικανούς.
Η ταινία της διορατικής Εϊβα ΝτιΒερνέ δεν αρκείται ούτε στην περιγραφή της εμβληματικής πορείας, που ανάγκασε τον πρόεδρο Λίντον Τζόνσον σε νέο νομοσχέδιο υπέρ των Εγχρώμων, ούτε και στην προσωπογραφία του δόκτορα Κινγκ.
Ξεκινά από τη διαδοχική αναπαράσταση άλλων δύο ιστορικών γεγονότων, της βράβευσης του Βαπτιστή ιερέα με Νόμπελ Ειρήνης το 1964 και μιας βομβιστικής ενέργειας που στοίχισε τη ζωή σε τέσσερις ανήλικες μαύρες, για να προχωρήσει στις πολιτικές ζυμώσεις που οδήγησαν στη διαδήλωση: τις συναντήσεις του Κινγκ με τον Τζόνσον και τους μηχανισμούς στους οποίους κατέφυγαν αμφότεροι άνδρες για να πετύχουν τους σκοπούς τους.
Επιτυχία της ΝτιΒερνέ είναι ότι σκαλίζει σχολαστικά και ερευνά διαδικαστικά, αρνούμενη το αυτονόητο στο οποίο καταλήγουν… εξαρχής οι περισσότερες ιστορικές βιογραφίες. Κι αν «μαζεύει» κάπως βιαστικά το φιλμ, τούτο δεν αναιρεί την αξία της ταινίας ως ένα από τα πιο ψαγμένα αντιρατσιστικά δράματα στα χρονικά του αμερικανικού σινεμά.
Φοβερός στον ρόλο του Κινγκ ο Βρετανός Ντέιβιντ Ογιαλόουο, λείπει σκανδαλωδώς από τις οσκαρικές υποψηφιότητες, όπου το φιλμ φιγουράρει σε δύο μονάχα κατηγορίες, Καλύτερης Ταινίας και Τραγουδιού.
