ΤΗΕ READER / ΣΕΝΑΡΙΟ Ντέιβιντ Χέαρ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ Ρέιφ Φάινς, Κέιτ Γουίνσλετ, Ντέιβιντ Κρος, Μπρούνο Γκανζ, Λένα Ολιν ΔΙΑΡΚΕΙΑ 123 ΔΙΑΝΟΜΗ ODEON
Ορισμένες ταινίες είναι τόσο αποφασισμένες να σε πείσουν για κάτι, που το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να παραδοθείς. Προκειμένου να διερευνήσεις, για παράδειγμα, την ουσία του νέου πονήματος του Στίβεν Ντάλντρι («Βilly Εlliot», «Οι Ωρες») πρέπει να αποδεχτείς ασυζητητί ότι η Κέιτ Γουίνσλετ α) αξίζει το Οσκαρ, μετά τη Χρυσή Σφαίρα που μόλις απέκτησε β) δεν φοβάται να εκθέσει τη συχνά μη κολακευτική γύμνια της μπροστά στην κάμερα και γ) οφείλεις να τη συγχαρείς (νοερά) γι αυτό. Μόλις όμως ξεμπερδέψεις με τα αυτονόητα βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τη σκληρή αλήθεια. Ο μοναδικός λόγος που η λιπόσαρκη νουβέλα του Μπέρναρντ Σλινκ, με πρωτότυπο τίτλο «Διαβάζοντας στη Χάνα», μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη ήταν για να σε πείσει για τα πρώτα τρία. Εν μέσω αιφνίδιων θανάτων -οι Αντονι Μινγκέλα και Σίντνεϊ Πόλακ είχαν αναλάβει χρέη παραγωγού- και δημόσιων φιλονικιών με τον Χάρβι Γουάινστιν για την έγκυρη ολοκλήρωση της ταινίας, ο Ντάλντρι έχασε προφανώς τη θέληση για ζωή. Οση τουλάχιστον μπορούσε να εμφυσήσει στην τωρινή λογοτεχνική του πηγή. Διότι από τις «Ωρες» και μετά έγινε εμφανές -σε όσους είχαν αγαπήσει τα πρωτότυπα κείμενα- ότι η μοναδική ιδιότητα που είναι ικανός να προσδώσει σε αυτά είναι μια αδιάφορη αξιοπρέπεια. Κάτι που δεν επηρεάζει απαραίτητα την ποιότητα των ερμηνειών που μπορεί να περικλείει η εκάστοτε ταινία, μάλλον γιατί ορισμένοι ηθοποιοί παραμένουν απρόσβλητοι από τις άψυχες σκηνοθετικές του οδηγίες.
ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΑΥΛΑΚΗ
