Το «Sicario» είναι αυτό το ανέλπιστο franchise – χάρη στην επιτυχία της πρώτης ταινίας, ο Μπενίτσιο Ντελ Τόρο βρήκε, ποιος να το 'λεγε, δική του σειρά ταινιών – που πάντρεψε την ανάγκη ενός ενήλικου κοινού για ένα crime με θέμα την διακίνηση ναρκωτικών στα σύνορα Η.Π.Α. – Μεξικού με την ακατάβλητη μόδα του sequel. Το δεύτερο «Sicario» είχε ανακοινωθεί μέσα στον μήνα που το πρώτο διέπρεπε, αναλογικά πάντα, στις αίθουσες.
Ο Ντενί Βιλνέβ δεν βρίσκεται στη θέση του σκηνοθέτη, σ' αυτήν είναι πια ο κυρίως τηλεοπτικός Στέφανο Σαλίμα του εύφημου «Suburra» (2015) που είδαμε (;) καθυστερημένα πέρσι στις ελληνικές αίθουσες. Δημιουργός με έφεση τόσο στην διαπλοκή του εγκλήματος όσο και στην γενεσιουργό ραδιουργία των διαδρόμων της εκτελεστικής εξουσίας, έμοιαζε κατάλληλη επιλογή. Κι από πολλές πλευρές είναι. Το sequel σέβεται και υπερθεματίζει στους ρυθμούς του πρώτου έργου (οπότε μην περιμένετε ένα βομβαρδιστικό action), στήνοντάς το σαν μια υπόκωφη ραψωδία με ξαφνικά, εκκωφαντικά (και πολύ καλογυρισμένα) οξυκόρυφα που λειτουργούν σαν εφιαλτικά ξυπνητήρια του τρισάθλιου κόσμου που περιγράφεται. Το «Sicario», έτσι κι αλλιώς, παίζει σαν κακό όνειρο μιας εθνικής ανάγκης να εξορκίσει φαντάσματα (η φτώχεια, τα ναρκωτικά, οι Μεξικάνοι, η απώλεια εθνικής κυριαρχίας) που την απειλούν.
Για τον Σέρινταν το ζήτημα είναι η σκιαγράφηση ενός κόσμου αμοραλιστικού, συχνά μηδενιστικού, ειρωνικού οπωσδήποτε και καταγγελτικού για τον βίο και την πολιτεία μιας κεντρικής διοίκησης που δεν θέλει να λύσει το πρόβλημα των ναρκωτικών αλλά να διαιωνίσει την δίωξή του.
Εκεί που, παραδόξως, «Η Μάχη των Εκτελεστών» προβληματίζει είναι στο σενάριο του Τέϊλορ Σέρινταν («Πάση Θυσία», «Στα Ίχνη του Ανέμου» και το πρώτο «Sicario»). Ξεκινώντας από μια φαινομενικά άσχετη αφετηρία πλοκής, συνεχίζουμε με μια ιστορία που θέλει να συσχετιστεί με τον κόσμο του πολέμου των ναρκο-οικογενειών και της αμερικάνικης εμπλοκής στον πόλεμο αυτό, για να καταλήξει σε μια χαρακτηρογραφία ενός θύματος απαγωγής (θαρραλέα η Ιζαμπέλα Μόουνερ) αυτού του πολέμου, αλλά και του κεντρικού χαρακτήρα βέβαια, του Sicario-Ντελ Τόρο. Όλο αυτό, παρότι έχει σαφείς μοντερνιστικές αποχρώσεις στην αντίληψη της πλοκής, ενδέχεται να δημιουργήσει και μια αίσθηση ανυπομονησίας για την έναρξη της «κανονικής» ιστορίας. Που, ωστόσο, για τον Σέρινταν δεν είναι παρά η σκιαγράφηση ενός κόσμου αμοραλιστικού, συχνά μηδενιστικού, ειρωνικού οπωσδήποτε και καταγγελτικού για τον βίο και την πολιτεία μιας κεντρικής διοίκησης που δεν θέλει να λύσει το πρόβλημα των ναρκωτικών αλλά να διαιωνίσει την δίωξή του. Ο Σολίμα είναι ο άνθρωπός σου αν πρέπει να κουβεντιάσεις την ματαιοπονία της διαπλοκής αυτής, έλα όμως που η δυνατότητα αυτή υπονομεύεται τόσο από την κοφτή φύση των περιπετειωδών επεισοδίων – η αισθητική του Βιλνέβ απ' το πρώτο έργο πρέπει να διατηρηθεί – από τον περιορισμό των συζητήσεων των διαδρόμων, όσο και από ένα πραγματολογικό πρόβλημα προς το φινάλε, του οποίου η απιθανότητα θα μπορούσε και μεμιάς να διαγράψει όλο το έργο έστω κι αν με το twist του επιλόγου, ενδεχόμενα, αποκτά μια κάποια εξήγηση που ίσως το σώζει.
Ο μελοδραματισμός του «Suburra» αντικαθίσταται μ' ένα soundtrack ερήμου – που είναι βέβαια και μια καλή δικαιολογία για το σύγχρονο σινεμά που πλέον αδιαφορεί να έχει μουσικό ενδιαφέρον στην πρωτότυπη επένδυση ενός έργου – που ηχογραφεί εύστοχα απαξιωμένες ζωές που περπατούν αδιάκοπα σε τεντωμένο σχοινί, ο Μπρόλιν είναι εσωτερικός σ' έναν εκρηκτικά εξωστρεφή (κι αμφιλεγόμενο βέβαια) ρόλο ενώ ο Ντελ Τόρο βρίσκει το ηθικό κέντρο βάρους του έργου, εκεί που το προσωπικό τραύμα μπορεί να είναι η μοναδική λύση και διέξοδος μιας βαριάς συλλογικής ευθύνης.
