Περισσότερη γνωστό μέχρι σήμερα για τα επεισοδιακά του γυρίσματα, εκείνα που επέβαλαν την αντικατάσταση των αρχικών σκηνοθετών (Φιλ Λορντ και Κρις Μίλερ) με τον Ρον Χάουαρντ έπειτα από πέντε μήνες δουλειάς τους, το «Solo» βεβαιώνει εκ πρώτης όψεως ότι, όσα προβλήματα υπήρξαν, παρέμειναν ευτυχώς στα παρασκήνια.
Με τον 28χρονο Όλντεν Έρενραϊχ («Χαίρε Καίσαρ») να αποδεικνύει στον πρωταγωνιστικό ρόλο ότι δεν αρέσκεται σε μια πετυχημένη μίμηση του Χάρισον Φορντ, αλλά πως πρόκειται για έναν φωτογενή σταρ με μπρίο και δυνατή παρουσία στον φακό, και τον Ρον Χάουαρντ να παραδίδει τα προσδοκώμενα με ένα αξιοπρεπές, αν και χωρίς εκπλήξεις θέαμα, το «Solo» απέχει πολύ από τις δυσοίωνες προβλέψεις που λίγο έλειψε να το πλήξουν. Αυτό δεν σημαίνει ότι η πρώτη κινηματογραφική εξόρμηση του πιο αγαπητού ίσως ήρωα στον γαλαξία του «Star Wars», σε νεαρή όμως ηλικία, καλύπτει το παραμικρό καινούργιο έδαφος για τη μυθολογία.
Στην πραγματικότητα παραμένει τόσο προσκολλημένο στην προσοδοφόρα συνταγή ώστε θα βοηθούσε αν λίγος αυθορμητισμός έσπρωχνε τους δημιουργούς του φιλμ να ξεφύγουν για λίγο από τη φόρμουλα της Lucasfilms και να δοκιμάσουν λίγο πιο διαφορετικά πράγματα. Όμως όχι. Μπορεί το «Solo» να μην κάνει αναφορά σε κανέναν από τους θρυλικούς ήρωες που έχουμε ήδη γνωρίσει στις προηγούμενες ταινίες της σειράς (πλην του πρωταγωνιστή, φυσικά), ούτε η περιπετειώδης ιστορία του να σχετίζεται με τη Δύναμη, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν ακολουθεί κατά γράμμα όσα επιβάλλει η χρυσοφόρα φάμπρικα του Τζορτζ Λούκας για το πώς πρέπει να γίνονται πάντα τα πράγματα «σε έναν γαλαξία πολύ, πολύ μακριά».
Ένας απολύτως πετυχημένος Όλντεν Έρενραϊχ στον πρωταγωνιστικό ρόλο και ένα προσεγμένο θέαμα χωρίς εκπλήξεις, αλλά και χωρίς απογοητεύσεις, είναι τα μεγάλα στοιχήματα που κερδίζει η πρώτη κινηματογραφική εμφάνιση του νεαρού Χαν Σόλο στη μεγάλη οθόνη.
Έπειτα από ένα αργό και αρκετά αμήχανο πρώτο ημίωρο, το οποίο εν μέρει δικαιολογείται γιατί σε αυτό πρέπει να γίνουν οι απαραίτητες γνωριμίες με τους χαρακτήρες και να τοποθετηθεί η δράση σε ένα πλαίσιο, το «Solo» ανεβάζει ταχύτητες με μια καλογυρισμένη σκηνή συμπλοκής επάνω σε ένα ιλιγγιώδες τρένο και τις διατηρεί μέχρι το τέλος, μετακινώντας ήρωες και θεατές από τη μια καταδίωξη στην άλλη με έναν σαφώς μηχανικό, αλλά και αποτελεσματικό τρόπο.
Η πλοκή αφορά στην ουσία μια παράτολμη ληστεία την οποία ο παρορμητικός νεαρός Σόλο και οι τυχοδιώκτες φίλοι που αποκτά αναλαμβάνουν να φέρουν εις πέρας, στο ενδιάμεσο η ταινία θα πραγματοποιήσει, παρ' όλα αυτά, μικρές στάσεις για να απαντήσει σε κάποια ερωτήματα μάλλον βασικά για τους θαυμαστές. Θα μάθουμε, λοιπόν, πώς απέκτησε το επώνυμό του ο Σόλο, πώς γνώρισε τον τριχωτό σύντροφό του Τσουμπάκα, πότε συνάντησε πρώτη φορά τον Λάντο Καλρίσιαν (ο Ντόναλντ Γκλόβερ κλέβει εδώ την παράσταση) και πώς βρέθηκε να κυβερνά το Millenium Falcon.
Με τη γνώριμη διεκπεραιωτική αξιοπιστία του, ο Ρον Χάουαρντ ακολουθεί κατά γράμμα τις απαιτήσεις μιας παραγωγής κατάλληλης για τις μάζες, σκηνοθετώντας με ασφάλεια και ελάχιστη πρωτοβουλία, ο παλαίμαχος Λόρενς Κάσνταν («Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται») υπογράφει με τον γιο του, Τζόναθαν, ένα σενάριο χωρίς ιδιαίτερες αξιώσεις πλην κάποιων συμπαθητικών πινελιών που προσδίδει στους χαρακτήρες και τα υπόλοιπα αφήνονται στα έμπειρα χέρια των τεχνικών και του συνεργείου, οι οποίοι φροντίζουν ώστε το «Solo» να κινείται γοργά και χωρίς αποκλίσεις, σαν μια καλογυαλισμένη μηχανή με προορισμό τα ταμεία.
