Μακριά από προσαρμογές τύπου «Maleficent», όπου παρατηρούνταν δημιουργικές ελευθερίες που αλλοίωναν τα χαρακτηριστικά του πασίγνωστου παραμυθιού, η διασκευή της «Σταχτοπούτας» είναι αγαστά πιστή στο πρωτότυπο και το κυριότερο είναι πως δεν ενοχλεί καθόλου. Αν εξαιρέσεις τα τραγούδια, που εδώ απουσιάζουν, η ταινία είναι μία ζωντανή εκδοχή της ταινίας κινουμένων σχεδίων του 1950 και φυσικά όχι τόσο…Μπράνα, όσο Ντίσνεϊ.
Το στοίχημα κερδίζεται γιατί, αν και η ιστορία είναι παραπάνω από δεδομένη, ο Μπράνα συλλαμβάνει εξαιρετικά ένα δισυπόστατο ύφος που εξυπηρετεί τόσο τη φαντασία, όσο και τον ρεαλισμό. Η εμπειρία της παρακολούθησης θα μπορούσε να είναι εντελώς πληκτική και άστοχη, αλλά αποδεικνύεται μετρημένα γλυκερή και ευπροσήγορη.
Η Λίλι Τζέιμς στο ρόλο της Σταχτοπούτας, καταφέρνει να συγκρατεί το ενδιαφέρον με έναν χαρακτήρα που φιλτράρεται διαρκώς από μία ερμηνευτική ποιότητα: η Σταχτοπούτα οφείλει να είναι μόνιμα καλοσυνάτη. Η κακομεταχείριση της μητριάς, η ειρωνεία των ετεροθαλών αδερφών, ο θάνατος των γονιών της, κανονικά αφήνουν περιθώρια για σαρκασμό, επανάσταση κι οργή. Η Σταχτοπούτα υπομένει και η Τζέιμς επιτυγχάνει να μην βγάζει παθητικότητα, αλλά δυναμική… στωικότητα!
Η Κέιτ Μπλάνσετ ποζάρει αφοπλιστικά ως η κακιά μητριά Λαίδη Τρεμέιν, με εξαιρετικό έλεγχο και απολαυστική εκφορά κάθε φαρμακερής ατάκας. Το σενάριο, σε μία προσπάθεια να εξανθρωπίσει τον ρόλο και να ξεφύγει από την ευκολία της στερεοτυπικής καρικατούρας, υπογραμμίζει πως πρόκειται για μία γυναίκα που έχει χάσει δυο συζύγους και δεν έχει τη δυνατότητα να συντηρήσει τον εαυτό της και τις κόρες της.
Ο Ρίτσαρντ Μάντεν του «Game of Thrones» είναι ο γοητευτικός πρίγκιπας που άγεται ρομαντικά και πείθει για την εμμονικότητα που επιδεικνύει, ενώ η έξτρα εμφάνιση της Έλενα Μπόναμ Κάρτερ στο ρόλο της καλής νεράιδας κερδίζει χαριτωμένα τις εντυπώσεις και κλείνει το μάτι σε όλους όσους θυμούνται το παρελθόν της με τον σκηνοθέτη Κένεθ Μπράνα.
Η παστέλ φωτογραφία του Χάρη Ζαμπαρλούκου, η καλλιτεχνική διεύθυνση του βετεράνου Ντάντε Φερέτι και τα κοστούμια της (πάντα ευρηματικής) Σάντι Πάουελ, συνοδεύουν ζωηρά την πλοκή και συνθέτουν οπτικά μία έντιμη ταινία που επιστρέφει την αγνότητα στο βλέμμα και την παραμυθένια ποιότητα χωρίς ενοχές.
Η «Σταχτοπούτα» θα ξαναχάσει το γοβάκι της και οι θεατές θα ξαναγίνουν αθώοι.
