Μεταξύ του «στο σπίτι σου» και του «σαν στο σπίτι σου», το επίρρημα κάνει όλη τη διαφορά.
Η Νάντια, η Γεωργιανή οικονόμος ενός πλούσιου ανδρόγυνου στο Μαραθώνα Αττικής και μαζί νταντά της 12χρονης κόρης τους από τότε που γεννήθηκε, θα το διαπιστώσει με συγκρατημένη πίκρα, όταν το ζεύγος αποφασίζει, έχοντας μάθει πως πάσχει από κάποια εκφυλιστική ασθένεια και χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την οικονομική στενότητα, να την απολύσει.
Όπως κι εμείς αντίστροφα θα συνειδητοποιήσουμε, στο έξοχο φιλμ του Γερμανοτραφή Αθανάσιου Καρανικόλα, πως ταξικός και εθνικός ρατσισμός είναι έννοιες τελικά ταυτόσημες, αξεδιάλυτα συστατικά της ενιαίας κοσμικής μισαλλοδοξίας που θεωρεί τον άνθρωπο «καλό» μονάχα όσο αυτός είναι χρήσιμος. Μετά… γεια σας.
Γι’ αυτό και η Νάντια, που σε εξοργίζει με την παθητικότητά και τον επίμονο αλτρουισμό της, που κινείται σβέλτα και ταπεινά στους ψυχρά αποστειρωμένους, αυστηρά τετραγωνισμένους χώρους της βίλας, που φορά συνέχεια το ίδιο ρούχο σε ένα περιβάλλον εναλλαγής ενδυμάτων ανάλογα την κοινωνική περίσταση ή τη θέση του ήλιου, και την οποία ερμηνεύει συγκλονιστικά η Μαρία Καλλιμάνη, είναι πρόσωπο φασματικό μάλλον παρά πραγματικό, το σύμβολο της ελπίδας για ένα γεφύρωμα που δε θα πραγματωθεί ποτέ.
