Το να απολαύσει κανείς σε ιδανικές συνθήκες τη νέα κόπια των «Κόκκινων Παπουτσιών» δεν είναι απλό, και δυστυχώς επαφίεται εν πολλοίς στον επαγγελματισμό του εκάστοτε αιθουσάρχη. Οπως και να έχει, όμως, το αριστούργημα των Πάουελ-Πρεσμπέργκερ είναι η κατεξοχήν εμπειρία που αποθεώνει την αίθουσα ως αναντικατάστατο χώρο λατρείας. Μόνο σε μια μεγάλη, όσο μεγαλύτερη γίνεται, οθόνη μπορεί αυτό το παραμύθι, που ξεχειλίζει από πάθος, να βρει τις σωστές του διαστάσεις – αυτές που ορίζονται από μια αέναη κίνηση, δημιουργική ή καταστροφική, από την πρώτη μέχρι την τελευταία εικόνα της ταινίας. Τα «Κόκκινα Παπούτσια» είναι ορμητικά και όμορφα σαν τη Μόιρα Σίρερ, σαν το κόκκινο, σα μια παραμυθένια σκηνή μπαλέτου ή απλούστατα σαν το ίδιο το σινεμά όπως δεν το κάνουν πια.
Kωνσταντίνος Σαμαράς
