Δύο χρόνια προτού ξεσπάσει ο αμερικανικός Εμφύλιος, ο Ντζάνγκο, ένας μαύρος σκλάβος από το Νότο, συναντά το Γερμανό κυνηγό επικηρυγμένων και πρώην οδοντίατρο δρα Κινγκ Σουλτς, ο οποίος ακολουθεί τα ίχνη των αδελφών Μπριτλ. Επειδή μόνο ο Ντζάνγκο μπορεί να τον οδηγήσει σε αυτούς, ο ανορθόδοξος Σουλτς συνεργάζεται μαζί του με την υπόσχεση ότι θα τον ελευθερώσει μετά το πέρας της αποστολής τους. Αφού πετύχουν το σκοπό τους, ο Σουλτς απελευθερώνει τον Ντζάνγκο και οι δυο τους αποφασίζουν να συνεχίσουν την καταδίωξη των πιο γνωστών εγκληματιών του Νότου. Εν τω μεταξύ, ο Ντζάνγκο ακονίζει τα μαχαίρια του για το δικό του σκοπό: τη σωτηρία της Μπρουμχίλντα, της γυναίκας του που έχασε σε σκλαβοπάζαρο πριν από καιρό. Η έρευνα του Ντζάνγκο και του Σουλτς τούς οδηγεί στον Κάλβιν Κάντι, τον ιδιοκτήτη μιας φυτείας με κακή φήμη, όπου οι σκλάβοι παλεύουν μεταξύ τους μέχρι θανάτου.
Το παιδί-θαύμα του αμερικανικού σινεμά επιστρέφει με όλες τις γνωστές εμμονές του. Αιματοχυσία, μαύρο χιούμορ, βία, στοιχεία σπαγγέτι γουέστερν και φυσικά ένα σωρό σινεφίλ αναφορές. Μετά το Άδοξη Μπάσταρδοι, ο Ταραντίνο μοιάζει να συνεχίζει από εκεί όπου μας είχε αφήσει, με τη διαφορά ότι τώρα μας μεταφέρει στον αμερικανικό Νότο στα τέλη του 19ου αιώνα. Το νέο του φιλμ, διάρκειας 185', είναι μια ακόμη ιστορία εκδίκησης με κακούς και καλούς ήρωες, που παραμένει διασκεδαστική μέχρι και το τελευταίο λεπτό. Βασισμένος στην παλιά cult ταινία Spaghetti Western Django του 1966, ο Ταραντίνο έγραψε ένα εξαιρετικό σενάριο, στο οποίο κατάφερε να ενσωματώσει όλα όσα χρειάζεται να μάθουμε για την Αμερική εκείνου του καιρού. Πρόκειται για μια περίοδο με κυρίαρχα χαρακτηριστικά την άδικη κοινωνική διαστρωμάτωση, την υποκρισία της ανώτερης τάξης, τις φυλετικές διακρίσεις και τα βασανιστήρια των λευκών εις βάρος των νέγρων. Το φιλμ προσφέρει επίσης μια πιστή αναπαράσταση της εποχής, κατά την οποία η χώρα οδεύει προς τον Εμφύλιο, με ωραία κοστούμια, σκηνικά και προσεκτικά επιλεγμένα τοπία.
Όμως, το πιο δυνατό στοιχείο της ταινίας είναι οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών, οι οποίες είναι εξαιρετικές. Ο Κριστόφ Βάλς, κεφάτος, αστείος και αινιγματικός ως κυνηγός κεφαλών, κλέβει την παράσταση ήδη από την πρώτη στιγμή, μέχρι να κάνει την εμφάνισή του ο Λεονάρντο ντι Κάπριο, ο οποίος πραγματικά μεταμορφώνεται σε διαβολικό γαιοκτήμονα. Ακολουθούν τόσο ο Τζέιμι Φοξ στο ρόλο του Ντζάνγκο όσο και ο Σάμιουελ Τζάκσον, που μας θυμίζει πότε πότε πόσα είναι ικανός να κάνει υπό τη σωστή καθοδήγηση και με ένα καλό σενάριο στη διάθεσή του.
Οι φανατικοί θαυμαστές του Ταραντίνο θα ευχαριστηθούν την ταινία και θα απολαύσουν κάθε πλάνο, κάθε μουσική νότα που τη συνοδεύει (πολύ ενδιαφέρον σάουντρακ γι' άλλη μια φορά), κάθε φαρμακερή ατάκα και απρόσμενη σκηνή βίας, κάθε έκφραση κακίας του Λεονάρντο ντι Κάπριο, που ωστόσο δίκαια έχασε τη Χρυσή Σφαίρα από το συμπρωταγωνιστή του Κριστόφ Βαλτς. Όσοι δεν αρέσκονται στις πρακτικές του, θα χάσουν μια από τις πιο διασκεδαστικές ταινίες της χρονιάς.
