Ο Μπράντλεϊ Κούπερ υποδύεται τον Πατ Σολατάνο, έναν πρώην δάσκαλο που έχει χάσει τα πάντα: τη δουλειά του, το σπίτι και τη γυναίκα του. Έχοντας περάσει τα τελευταία τέσσερα χρόνια σε ψυχιατρικό ίδρυμα, αναγκάζεται να γυρίσει στο σπίτι των γονιών του (Ρόμπερτ ντε Νίρο και Τζάκι Γουίβερ), αποφασισμένος να ξαναβρεί την παλιά του ζωή, καθώς και την πρώην σύζυγό του. Το μόνο που θέλουν οι γονείς του Πατ είναι να σταθεί πάλι στα πόδια του, τα πράγματα όμως περιπλέκονται όταν γνωρίζει την Τίφανι (Τζένιφερ Λόρενς), ένα μυστηριώδες κορίτσι με πολλά προβλήματα. Εκείνη προθυμοποιείται να τον βοηθήσει να επανασυνδεθεί με τη γυναίκα του, ενώ εκείνος πρέπει να κάνει κάτι πολύ σημαντικό για να της το ανταποδώσει. Καθώς ο καιρός περνά, ένα αναπάντεχο δέσιμο δημιουργείται ανάμεσά τους, και κάποια σημάδια αισιοδοξίας αρχίζουν να διαφαίνονται στη ζωή τους.
Πρόκειται για το φιλμ-έκπληξη της χρονιάς. Όχι γιατί κανείς δεν θα περίμενε να είναι τόσο καλό, αλλά διότι καταφέρνει τελικά να επηρεάσει αρκετά το θεατή. Οι δημιουργοί της ταινίας την περιγράφουν ως κωμωδία. Είναι όμως κάτι παραπάνω από αυτό: κοινωνική, δραματική, ρομαντική, αλλά και κομεντί. Ο σκηνοθέτης εκμεταλλεύτηκε το δεμένο, σύγχρονο σενάριο και ζωντάνεψε τους χαρακτήρες με τρόπο υποδειγματικό, χωρίς να εστιάσει αποκλειστικά στις νευρώσεις που έχουν.
Στην προσπάθειά του τον βοήθησαν οι πρωταγωνιστές του. Ο ωραίος Μπράντλεϊ αποδεικνύει τι μπορεί να κάνει από την άποψη της υποκριτικής και αφήνει τους επικριτές του με το στόμα ανοιχτό -δεν ήταν λίγοι αυτοί που είπαν βαριά λόγια για την υποψηφιότητά του για Όσκαρ Ά Ανδρικού Ρόλου. Η ανερχόμενη Τζένιφερ Λόρενς κάνει το κοινό να συμπάσχει, σχεδόν να ταυτίζεται με την περίπτωσή της. Ακόμη και ο Ρόμπερτ ντε Νίρο, παρότι φαίνεται να επαναλαμβάνεται μέσα από τους ρόλους του τα τελευταία χρόνια, παραμένει στο ύψος του ταλέντου του.
Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα φιλμ που χάρη στη σκηνοθετική διαχείριση και τις σπιρτόζικες ερμηνείες των πρωταγωνιστών δίνει τη δυνατότητα στο κοινό να κάνει ένα ευχάριστο, αισιόδοξο κινηματογραφικό ταξίδι. Μπορεί το αμερικανικού τύπου happy end να αποπροσανατολίζει κάπως το θεατή, στη διάρκεια της ταινίας όμως αυτός δημιουργεί δύο νέους φίλους, τον Πατ και την Τίφανι, που του θυμίζουν λίγο τον εαυτό του, χωρίς να τον κάνουν να ντρέπεται γι' αυτό.
Πού παίζεται από 31-1/6-2:
