Βρισκόμαστε στα '50s. Ο Master είναι ένας ιδιαίτερα χαρισματικός άντρας, ο οποίος επιστρέφει στις ΗΠΑ μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και στήνει μια οργάνωση βασισμένη σε ένα δικό του σύστημα αρχών και πιστεύω, με στόχο να βοηθήσει τους συνανθρώπους του. Βοηθός του στο εγχείρημα αυτό είναι ένας νεαρός πρώην ναύτης, απογοητευμένος από τη ζωή, που ανακαλύπτει στο πρόσωπό του τον καπετάνιο του.
Ο Πολ Τόμας Άντερσον, δημιουργός των ταινιών Θα Χυθεί Αίμα και Magnolia, επιστρέφει με ένα φιλμ που από τη στιγμή που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας έχει προκαλέσει πλήθος αντιδράσεων για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Καταρχήν, ένα έργο του ιδιαίτερου αυτού σκηνοθέτη πάντα κινεί το ενδιαφέρον των σινεφίλ. Δεύτερον, οι δύο πρωταγωνιστές, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν και Γιοακίν Φίνιξ, έχουν ήδη αποσπάσει το βραβείο ανδρικής ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας. Τρίτον, εδώ κάνει comeback ο Γιοακίν Φίνιξ, που υποτίθεται ότι είχε εγκαταλείψει τα εγκόσμια… για να γίνει ράπερ. Η ταινία όμως έχει τραβήξει όλα τα βλέμματα κυρίως γιατί εξιστορεί -έστω έμμεσα- πώς ο Λ. Ρον Χάμπαρντ ίδρυσε την Εκκλησία της Σαϊεντολογίας, μέλη της οποίας είναι μερικοί από τους πιο ισχυρούς ανθρώπους των ΗΠΑ και ιδιαίτερα του Χόλιγουντ.
Ο θεατής, για να απολαύσει, να καταλάβει, να αφουγκραστεί το μήνυμα του The Master, πρέπει μάλλον να ξεχάσει όλες αυτές τις πληροφορίες. Το σύμπαν του Άντερσον κρύβει μια ιδιαίτερη ομορφιά και δεν έχει ανάγκη από εύκολους εντυπωσιασμούς για να κερδίσει το κοινό. Αντίθετα, το καταφέρνει χάρη στην εξαιρετική φωτογραφία, που ζωντανεύει τη δεκαετία του '50, λεπτομέρειες στην κινηματογράφηση που δεν έχουν απλώς διακοσμητικό ρόλο, καθώς και την κατάλληλη μουσική υπόκρουση. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι πίσω από μια φαινομενικά ήρεμη εικόνα διαθέτει αναζωογονητική ένταση, που χαρακτηρίζει σχεδόν όλα τα φιλμ του σκηνοθέτη.
Φυσικά, μεγάλο μέρος της επιτυχίας της ταινίας οφείλεται στις ερμηνείες του καστ, αλλά κυρίως σε εκείνες των Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν και Γιοακίν Φίνιξ. Οι δυο τους μεταμορφώνονται χωρίς υπερβολές και παραδίδουν μαθήματα υποκριτικής μέσα από υποδειγματικά στημένες σκηνές. Ιδιαίτερα σε αυτές όπου εμφανίζονται από κοινού είναι τέτοια η χημεία τους, ώστε έχει κανείς την αίσθηση ότι τους παρακολουθεί από το ίδιο δωμάτιο. Οι χαρακτήρες που υποδύονται δίνουν διαφορετική διάσταση στη σχέση μαθητή-δασκάλου (μέντορα), η οποία μάλιστα ξεπερνά την απλή ερωτική έλξη και την εξάρτηση. Εδώ παίζουν επίσης καθοριστικό ρόλο η ανάγκη του να ανήκουμε κάπου, η συντροφικότητα, η γοητεία που ασκεί η καθοδήγηση.
Μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Θα ξαναγράψουμε γι' αυτή σίγουρα όταν ανακοινωθούν οι υποψηφιότητες για τα Όσκαρ.
Πού παίζεται από (6-12/12)
