Στη μαστιζόμενη από μια φονική πανούκλα Φλωρεντία του 14ου αιώνα, μια παρέα νέων, αποτελούμενη από τρεις γυναίκες και επτά άντρες, εγκαταλείπουν την πόλη και καταφεύγουν σε μια απομονωμένη βίλα, όπου θα περάσουν το χρόνο τους αφηγούμενοι ιλαροτραγικές ιστορίες…
Μια τριακονταετία μετά το πιραντελικό «Χάος», οι αδελφοί Ταβιάνι ξαναπιάνουν την κλασική εθνική τους λογοτεχνία για να διασκευάσουν Βοκάκιο. Συγκεκριμένα πέντε ιστορίες από το μεσαιωνικό «Δεκαήμερο», που όμως χρησιμοποιούν ως εφαλτήριο για την «αναγεννησιακή» σύνθεση ενός φόρου τιμής στα νιάτα και τον γνήσιο ρομαντισμό, στον αντίποδα της φθοράς και του θανάτου (η αγνότητα των «φυγάδων», η μόνιμα εκκρεμούσα μεταξύ της θανατερής πραγματικότητας που τους περιβάλλει και των βάρβαρα παράλογων μύθων που διηγούνται, θα συντηρηθεί άθικτη), και φυσικά της τολμηρής παζολινικής διασκευής του 1971.
Κι όσο κι αν αυτό ακούγεται αναχρονιστικό και προφανές σε προθέσεις, δύσκολα αντιστέκεσαι στην αισιοδοξία, τον λυρισμό και τη ρευστότητα των εικόνων των αγέρωχων δημιουργών, ενισχυμένες εξόχως εδώ κι από την παλλόμενη φωτογραφία του Σιμόνε Ζαμπάνγι και την υπέροχη μουσική των Κάρμελο Τράβια και Τζουλιάνο Ταβιάνι.
