Το πολύπαθο είδος των «κινηματογραφικών» ζόμπι, μία θεματική με ξεκάθαρο κοινωνιολογικό ενδιαφέρον, σπάνια πια αφορά το κοινό, δεδομένου ότι οι σκηνοθέτες διαχειρίζονται τις ιδέες τους επιπόλαια («Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ») ή απλώς κωμικά («Αγάπησα ένα Ζόμπι»). Μοναδική εξαίρεση το τηλεοπτικό «The Walking Dead».
Το «The Battery» του Τζέρεμι Γκάρντνερ αποτελεί προσωπικό στοίχημα (ο ίδιος υπογράφει σενάριο, σκηνοθεσία και πρωταγωνιστεί) και αποδίδει κινηματογραφικούς καρπούς λόγω της έξυπνης και επουδενί εξυπνακίστικης διάθεσής του.
Ο Μπεν και ο Μίκυ ήταν πρώην συμπαίκτες στην ίδια ομάδα μπέιζμπολ, αλλά δεν υπήρξαν ποτέ κολλητοί. Ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται σε αθλητικό όρο του εν λόγω παιχνιδιού και παραπέμπει στη συλλογική αμυντική τεχνική που αναπτύσσουν ο ρίπτης (pitcher) και ο συμπαίκτης του, ο λήπτης (catcher).
Ο Μπεν έχει έντονα αναπτυγμένο το ένστικτο επιβίωσης, ο Μίκυ δεν τολμά να σκοτώσει. Μία παθογενή συγκυρία τούς αναγκάζει και υπομένει ο ένας τον άλλο.
Θυμίζοντας τη λογική και αισθητική του «Monsters» του Γκάρεθ Εντουαρντς, το «The Battery», με ακόμα πιο χαμηλό προϋπολογισμό, στήνει τους δύο πρωταγωνιστές τους σε ένα αεικίνητο road movie και εκμεταλλεύεται πλήρως το τοπίο και τη δυνατή χημεία των βασικών πρωταγωνιστών.
Η ύπαρξη των ζόμπι λειτουργεί ως πρόφαση και παραμένει διακριτικά (μα και καταλυτικά) στο παρασκήνιο. Η ταινία δεν αναλώνεται σε περιττές επεξηγήσεις και τοποθετεί το κοινό σε ένα δεδομένο κοινωνικό περιβάλλον.
Παράλληλα δεν χάνει σε τίποτα από τη φρεσκάδα των ιδεών που λειτουργούν ευρηματικά και ισορροπούν το δράμα και την κωμωδία στο σενάριο.
Σαν ένας αντίλογος στα κλισέ, τα τοπία λούζονται στο φως, οι αντιδράσεις των πρωταγωνιστών αποδίδονται ρεαλιστικά και η χρήση της μουσικής και των τραγουδιών προσθέτουν περιεχόμενο και δραματική ανάσα. Ακόμα και το κλειστοφοβικό τρίτο μέρος, ακολουθεί με συνέπεια την πλοκή και ολοκληρώνει εμφατικά την ταινία.
Στο ταλαιπωρημένο είδος των ταινιών με ζόμπι, το «The Battery» ξεχωρίζει γιατί επικεντρώνεται στο ανθρώπινο στοιχείο και αποδεικνύει πως μπορεί να υπάρχει ακόμα «ζωή» ανάμεσα στα κινηματογραφικά ψοφίμια του είδους.
