Ελλάδα, 2015. Μία χώρα που το μέγεθος της διαφθοράς εμποτίζει την εθνική συνείδηση και η ένοχη (ή ενδεχομένως ενοχική) σιωπή δικαιολογεί την αμετροεπή κατάχρηση. Σ’ αυτό το κοινωνικό πλαίσιο το «The Republic» του Δημήτρη Τζέτζα καταγράφει φιλόδοξα και τολμηρά τη μανιώδη εκδίκηση ενός σιωπηλού αντι-ήρωα, ο οποίος θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα σύστημα που τον ξεπερνά.
Ο Αχιλλέας (Προμηθέας Αλειφερόπουλος) πληρώνεται από διεφθαρμένο μεγαλοδημοσιογράφο (ιδανικός ο Τάκης Σπυριδάκης) για να κάνει παράνομες παρακολουθήσεις. Όταν αποφασίζει να παραιτηθεί μετά από ένα ανήθικο επεισόδιο συνδιαλλαγής με θύματα trafficking, στο οποίο εμπλέκονται πολιτικά πρόσωπα, θα πληρώσει το τίμημα, αλλά το σχέδιο εκδίκησής του θα τα ανατρέψει όλα.
Ο Δημήτρης Τζέτζας στήνει ένα neon-νουάρ με σαφείς επιρροές που ξεκινούν από τα graphic novels, τις στιλιστικές επιλογές του Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν («Drive» και κυρίως το «Μόνο ο Θεός Συγχωρεί») και καταλήγουν στην ταραντική αποθέωση της γκροτέσκας βίας. Θεωρεί δεδομένη την κοινωνική σήψη στο επίπεδο των τεσσάρων εξουσιών, αποφεύγει τις ισχνές καταγγελίες και τοποθετεί ειρωνικά έναν σιωπηλό πρωταγωνιστή που αντιδρά με πράξεις, όχι λόγια.
Ουσιαστικά στήνει μία «ταινία είδους» από αυτές που το ελληνικό σινεμά αποφεύγει ή τουλάχιστον δεν μας έχει συνηθίσει και το κάνει με αξιοζήλευτη τεχνική επάρκεια. Ο ίδιος άλλωστε έχει επαγγελματική εμπειρία από post-production χολιγουντιανών παραγωγών («Πειρατές της Καραϊβικής: Σε Άγνωστα Νερά», «Στα Ιχνη του Χαμένου Θησαυρού: Το Βιβλίο με τα Μυστικά») και αποδεικνύεται ευρηματικός στην απεικόνιση της δράσης και στους περιορισμούς που επιβάλει η ελληνικότητα της παραγωγής.
Στο σενάριο συνεργάζεται με τον Γιάννη Γεωργίου και κατανοώντας την επιθυμία να υφάνουν έναν ασφυκτικό κλοιό από πολιτικούς που εμπορεύονται τη χώρα, θύματα σωματεμπορίας και μπάτσους που εκμεταλλεύονται μετανάστες, παραθέτουν υποπλοκές που χάνουν σε σημεία το κέντρο βάρους τους στη διάρκεια της ταινίας και αποδεικνύονται τόσο άπληστες όσο και το σύστημα που περιγράφουν. Οι αναφορές και τα δάνεια πυκνώνουν και μερικές φορές εκτοπίζουν τον θεατή ως πρόδηλες εισαγωγές που δηλώνουν ξενόφερτες και ενσωματώνονται στα όρια του γραφικού.
Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος στο ρόλο του νεαρού Αχιλλέα φανερώνει πυγμή που παρασύρει το κοινό στο ανελέητο σχέδιό του, εναλλάσσει τους ρόλους θύματος και θύτη και ανταγωνίζεται με φυσική ορμή (και οργή) το υπόλοιπο εξαιρετικά επιλεγμένο καστ: τον άνομο μπάτσο του Αλέξανδρου Λογοθέτη, τον καιροσκόπο πολιτικό Γιάννη Στάνκογλου, τον βάναυσο επιχειρηματία Ερρίκο Λίτση, τη femme fatale Βίκυ Παπαδοπούλου και σε ρόλους guest τη Ζωή Λάσκαρη και τον Γιώργο Κιμούλη.
Το «The Republic» σκιαγραφεί με σαφήνεια στις αναλογίες το πορτρέτο μιας χώρας και της ενδημικής της αρρώστιας. Ουσιαστικά είναι μία πινακοθήκη χαρακτήρων υπό κατάρρευση, με μοναδική συνεκτικό στοιχείο την οργή που τροφοδοτεί η απελπισία. Και μέσα στο ανταγωνιστικό παιχνίδι εξουσίας και στην αναζήτηση της κάθαρσης στέκει ως μία χορταστική ταινία δράσης που έχει πολλά θύματα και στα οποία σίγουρα δεν συμπεριλαμβάνονται οι θεατές.
