Με εμφανείς μολυβιές, ακατέργαστα σκαριφήματα και χρώματα από κραγιόνια, το «Αγόρι και ο Κόσμος» βουτά σε μια παιδική ζωγραφιά, ανακαλύπτοντας κρυμμένες εκρήξεις χρωμάτων και φαντασίας.
Είναι ένας αφοπλιστικός τρόπος να πεις μια ιστορία κινουμένων σχεδίων, πόσο μάλιστα όταν αυτή η ιστορία τόσο εύστοχα συλλαμβάνει την παράλογη δίψα και ισοπέδωση που μπορεί να φέρει η παγκοσμιοποίηση στις κουλτούρες και μικρές κοινότητες του κόσμου.
Με ελάχιστα λόγια αλλά με όπλο την υπέροχη μουσική της, η ταινία συστήνει τον μικρό της πρωταγωνιστή στον απλό του κόσμο, στην άκρη της ζούγκλας όπου ζει με τους γονείς του, και έπειτα τον ακολουθεί όταν εκείνος αποφασίζει να βρει τον πατέρα του στην εκκεντρική και δυσοίωνη πόλη.
Μπορεί να μην μπορεί ακόμη να αντιληφθεί όλα όσα βλέπει (και το πολιτικό σχόλιο της ταινίας είναι όμορφα και εύστοχα δοσμένο) αλλά η εμπειρία του θα διευρύνει τον κόσμο του για πάντα, κάτι που αποτυπώνεται με μαεστρία μαζί με την αίσθηση τρόμου και δέους που μας διακατέχει όταν, ως παιδιά, αντιμετωπίζουμε τον ενήλικο κόσμο και τα «θαύματά» του.
Τρυφερό, σοφό και καθ' όλα πρωτότυπο, το βραζιλιάνικο αυτό διαμαντάκι είναι μια αναζωογονητική αλλαγή σε ένα πεδίο animation που υποκύπτει όλο και περισσότερο στην ψηφιακή εικόνα, και ξεχνά να πειραματιστεί με την ίδια του τη φόρμα.
