Το «Διαζύγιο: Η Δίκη της Βίβιαν Αμσαλέμ» είναι γυρισμένο σχεδόν εξ ολοκλήρου μέσα στην αίθουσα ενός θρησκευτικού δικαστηρίου. Μία γυναίκα προσπαθεί να χωρίσει τον άντρα της εδώ και τρία χρόνια, αλλά η ραβινική ετυμηγορία δεν της δίνει το αναφαίρετο αυτό δικαίωμα.
Στο Ισραήλ, δεν αναγνωρίζεται ο πολιτικός γάμος και κατ’ επέκταση ούτε το διαζύγιο. Μόνο οι ραβίνοι νομιμοποιούν έναν γάμο ή τη διάλυση του. Στην τελευταία περίπτωση κρίνεται απαραίτητη και η συναίνεση του συζύγου.
Η Βίβιαν Αμσαλέμ κάνει αιτήσεις διαζυγίου για τρία ολόκληρα χρόνια, όμως ο σύζυγος της Ελίσα δεν συμφωνεί.
Από την αρχή της ταινίας οι σκηνοθέτες Ρόνιτ και Σλόμι Ελκαμπέτζ, με αριστοτεχνική οικονομία αποτυπώνουν τη μοναξιά και το τραγικό αδιέξοδο αυτής της γυναίκας, που προσπαθεί να διεκδικήσει φανερά, αληθινά και τίμια την ελευθερία της.
Στην εναρκτήρια σκηνή άλλωστε δυο άντρες μιλούν γι’ αυτή χωρίς να τη βλέπουμε. Η κοινωνία είναι αυστηρά ανδροκρατούμενη και το θεσμικό πλαίσιο στο οποίο κινείται η διεκδίκησή της, θρησκευτικό.
Αφού περάσει αρκετός χρόνος, το δωρικό πρόσωπο της Βίβιαν (ερμηνευμένη με υποδειγματικό έλεγχο της κίνησης, της έκφρασης και του λόγου από τη συν-σκηνοθέτη Ρόνιτ Ελκαμπέτζ), θα διεισδύσει στην οθόνη και θα κοινωνήσει την παράλογη συγκυρία στην οποία έχει βρεθεί.
Μέσα από ασφυκτικά πλάνα που ορίζουν τους χαρακτήρες και με ένα καθηλωτικό σενάριο που αφήνει χώρο σε δραματικές εκρήξεις αλλά και σε αναπάντεχα κωμικές ανάσες, το «Διαζύγιο» προσπερνά τα σκηνογραφικά στεγανά και εναλλάσσει διαθέσεις με ευκολία και ακρίβεια.
Με κοινωνική, αλλά και πολιτική τόλμη, η ταινία δεν είναι ούτε φεμινιστική, ούτε «μίσανδρη». Στηλιτεύει τις θρησκευτικές παραδόσεις και κραυγάζει για μία ουμανιστική και σύγχρονη αναθεώρησή τους. Κατακεραυνώνει την παράλογη ισχύ αραχνιασμένων νόμων και κάνει έκκληση στο αυτονόητο, πανανθρώπινο αίσθημα δικαίου.
Στο φινάλε η Βίβιαν θα έρθει αντιμέτωπη με μία δύσκολη επιλογή. Και τα αδέλφια Ελκαμπέτζ επιφυλάσσουν μία τολμηρή ιδέα που επιστρέφει την έννοια της ελευθερίας στις ρίζες του πνεύματος. Όχι του σώματος.
