Βρισκόμαστε στο 1999 και ο Ματ Σκάντερ (Νίσον), πρώην αστυνομικός της Νέας Υόρκης που αποσύρθηκε έπειτα από ένα τραγικό συμβάν, εξακολουθεί να παλεύει με τις ενοχές και τον αλκοολισμό.
Καθώς εργάζεται πλέον δίχως επίσημη άδεια ως ιδιωτικός ντετέκτιβ, προσεγγίζεται από έναν έμπορο ναρκωτικών προκειμένου να εντοπίσει τους δολοφόνους της γυναίκας του.
Παρά τις αρχικές αντιρρήσεις, ο Σκάντερ δέχεται να αναλάβει την υπόθεση, για να ανακαλύψει σύντομα πως παρόμοιες στυγερές δολοφονίες γυναικών έχουν λάβει χώρα στην πόλη, την ώρα που οι δράστες παραμένουν ενεργοί…
Με αφετηρία την αγάπη του για την περίφημη σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία, ο Νίσον ενσαρκώνει επιτυχημένα τον πλέον διάσημο ήρωα που επινόησε ο πολυβραβευμένος Αμερικανός συγγραφέας Λόρενς Μπλοκ, έναν μοναχικό ιδιωτικό ντετέκτιβ με οδυνηρό παρελθόν, οι περιπέτειες του οποίου εκτείνονται σε 17 μυθιστορήματα και μία συλλογή διηγημάτων.
Ο Σκοτ Φρανκ, που έφτιαξε το όνομά του ως σεναριογράφος των ταινιών «Εκτός Ελέγχου» (1998 – απέσπασε υποψηφιότητα για Όσκαρ) και «Minority Report» (2002), υπογράφει εδώ πέραν της σεναριακής διασκευής, τη δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά μετά τον «Τσιλιαδόρο» (2008).
Στο «Μονοπάτι του Θανάτου», ο Φρανκ επικεντρώνεται με συνέπεια στη λεπτομερή σκιαγράφηση του ήρωα, θέτοντάς τον σε αντιπαραβολή με τη διαλυμένη από θεσμούς κοινωνία που τον εντάσσει.
Ταυτόχρονα, παρότι εντοπίζει το κομβικό ηθικό δίλημμα της πλοκής πάνω στη φύση της δικαιοσύνης που ο Σκάντερ επιχειρεί να απονείμει (δηλαδή τι ακριβώς υπερασπίζεται και με ποιους συμμαχεί), στη συνέχεια το αφήνει απλώς ως πλαίσιο ενός αστυνομικού θρίλερ δίχως ανατροπές, το οποίο αφού προσπεράσει σχετικά γρήγορα την αναζήτηση της ταυτότητας των δολοφόνων, θα εστιάσει στο κυρίως πιάτο που δεν είναι άλλο από το αγωνιώδες ανθρωποκυνηγητό.
Ωστόσο, παρά την παντελή απουσία των ανατροπών και την τήρηση των κλισέ του είδους (π.χ. το «αταίριαστο» δίδυμο συνεργατών μεταξύ του Νίσον και του πιτσιρικά Μπράιαν «Άστρο» Μπράντλεϊ), το «Μονοπάτι του Θανάτου» φροντίζει να προσφέρει ορισμένες πραγματικά καλογυρισμένες, αναπάντεχες σκηνές, πέραν φυσικά της επιβλητικής παρουσίας του Νίσον σε ένα ρόλο που δεν αποτελεί είδηση πως του ταιριάζει γάντι.
