Το 1999 τα αδέλφια Γουατσόφσκι έκαναν τον κόσμο να παραμιλά (δικαίως) με μία περιπέτεια που διασταύρωνε κινηματογράφο, λαϊκές παραδόσεις, λογοτεχνία και κόμικς με πρωτοφανή εφέ και καινοφανή αφήγηση. Ήταν η χρονιά του «The Matrix», μίας ταινίας που στάθηκε τότε η μοιραία «αόρατη απειλή» ενός άλλου πολυαναμενόμενου μπλοκμπάστερ, του «Πολέμου των Άστρων: Επεισόδιο 1».
Δεκαέξι χρόνια μετά, το δημιουργικό δίδυμο έχει να παρουσιάσει εξυπνακίστικα σίκουελ («The Matrix Reloaded», «The Matrix Revolutions»), επιδειξιομανή επιληπτικά κάδρα («Speed Racer») και άνισες λογοτεχνικές διασκευές («Cloud Atlas»).
Με το «Πεπρωμένο της Τζούπιτερ» οι Γουατσόφσκι καταφέρνουν πια, να διασφαλίσουν την απαξία κοινού και κριτικής με τη βούλα. Πόσο μάλλον όταν κοπιάρουν αισθητικά και δραματουργικά «έναν γαλαξία πολύ, πολύ μακριά». Έναν γαλαξία που, τότε, είχαν ξεπεράσει θριαμβευτικά.
Στο «Πεπρωμένο της Τζούπιτερ», το παραμύθι θέλει την ρωσικής καταγωγής Τζούπιτερ (Μίλα Κούνις) να ονειρεύεται τα αστέρια και να μισεί την καθημερινότητά της.
Μέχρι που ένας διαγαλαξιακός «ιππότης», ο Κέιν (Τσάνινγκ Τάτουμ), την ενημερώνει πως τα γονίδιά της είναι βασιλικής καταγωγής και πρέπει να διεκδικήσει τη σημαντική (και συμπαντική) κληρονομιά της από τα αδίστακτα παιδιά της Μπάλεμ (Έντι Ρέντμεϊν), Καλίκ (Τούπενς Μίντλτον) και Τίτο (Ντάγκλας Μπουθ).
Ο αρχικός προγραμματισμός της ταινίας την τοποθετούσε το καλοκαίρι του 2014, αλλά οι δημιουργοί αποφάσισαν να κερδίσουν ένα εξάμηνο για να τελειοποιήσουν τα εφέ. Φυσικά για το σενάριο, ούτε λόγος.
Οι ηθοποιοί υπάρχουν για να ξεστομίζουν αφελείς ατάκες, κι όχι γιατί έχουν ρόλο. Οι περισσότεροι άλλωστε, κινούνται στην κλίμακα του αδιάφορου εως κακού. Ειδικά αυτή την περίοδο, δεν θα μπορούσε να υπάρξει χειρότερη καμπάνια δυσφήμισης για τον Έντι Ρέντμεϊν («Η Θεωρία των Πάντων»), το φετινό φαβορί για το Όσκαρ Α’ Αντρικού.
Τα κακά δείγματα που είχαν διαφανεί στη φιλμογραφία τους, όπως η αμετροεπή αμπελοφιλοσοφία, η κακή αίσθηση του χιούμορ και η δραματική επίφαση μίας νιχιλιστικής κοσμοθεωρίας, είναι και πάλι εδώ. Τα καλά δείγματα της εντυπωσιακής χορογραφίας των ειδικών εφέ και της αισθητικής προσέγγισης, επίσης, αλλά το θέαμα δεν είναι πια καινό, αλλά κενό.
Χαρακτήρες εμφανίζονται και εξαφανίζονται χωρίς λόγο, και ο θεατής μένει έρμαιο ενός καταιγισμού πληροφοριών που δεν εξελίσσουν την πλοκή. Εκτός κι αν τα αδελφάκια σκέφτονταν πως αυτή η πανάκριβη μπαλαφάρα θα γεννούσε σίκουελ…
Σε μία πιο πιστή απόδοση του τίτλου, η ταινία θα ονομαζόταν «Η Άνοδος της Τζούπιτερ». Βλέποντας την ταινία βέβαια, αντιλαμβάνεσαι μόνο κάθοδο.
