Με έναν τίτλο που υπογραμμίζει τη θολούρα που έχουν σήμερα στο κεφάλι τους πολλοί νέοι, για το ποιον ακριβώς δρόμο θα πρέπει να διαλέξουν στη ζωή τους, το «Too Much Info Clouding Over My Head» πρωτοσυστήθηκε με το κοινό τον Νοέμβριο στη Θεσσαλονίκη, κερδίζοντας στο τέλος 3 βραβεία. Η υποδοχή που είχε μοιάζει δικαιολογημένη, καθώς καταπιάστηκε με ένα είδος που δύσκολα βλέπουμε στα μέρη μας, τη λεκτική κωμωδία, βασισμένη στις αρχές του stand-up show, που ειδικά σε ένα φεστιβάλ μπορεί να κάνει το κοινό να ξεχάσει για λίγο τη «μαυρίλα» που περιτριγυρίζει το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος.
Η αλήθεια είναι πως ο Βασίλης Χριστοφιλάκης, σεναριογράφος, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής της ταινίας, έχει πολλές ιδέες οι οποίες δεν εκμαιεύονται απαραίτητα μέσα από αυτό που ονομάζουμε ελληνική πραγματικότητα. Η βάση της ιστορίας του είναι ένας 30+, που είναι πλέον ένας νέας κοπής 18άρης και πρέπει να αποφασίσει αργοπορημένα αν θα συμβιβαστεί με έτοιμες καταστάσεις που βρήκε ή αν θα ακολουθήσει τα παιδικά του όνειρα. Το γεγονός ότι ο ήρωας είναι σκηνοθέτης του δίνει την ευκαιρία να παίξει αρκετά με τις αναφορές στο μέσο, το κοινό του, τους θεσμούς που υποτίθεται το στηρίζουν αλλά και τον ονειρικό κόσμο στον οποίο βρίσκονται όσοι έχουν κάνει κάποιου είδους επιτυχία στο παρελθόν και αυτοχαρακτηρίζονται stars.
Οι παθογένειες αυτές συμβαίνουν μεν στη χώρα μας και είναι άμεσα αναγνωρίσιμες στην ταινία, αλλά με παρόμοιο τρόπο συμβαίνουν στις περισσότερες και η μορφή του σκηνοθέτη που κυνηγά το όνειρό του είναι περισσότερο οικουμενική. Τα επεισόδια στα οποία μπλέκει ο ήρωας είναι ενίοτε καλογραμμένα και σε στιγμές μπορούν να βγάλουν αβίαστο γέλιο, όμως είναι μέρος του μεγαλύτερου προβλήματος της ταινίας, του γεγονότος δηλαδή ότι δε μπορούν να αποτελέσουν κάποιο ομοιογενές είδος κινηματογραφικής αφήγησης. Η ταινία στο μεγαλύτερο μέρος της μοιάζει ερασιτεχνικά φτιαγμένη και φέρνει περισσότερο σαν ένα σύνολο με μικρά κλιπ που έφτιαξαν φίλοι, φυσικά με κόπο και υπερβάσεις, και τα οποία ενώθηκαν βίαια στο μοντάζ.
Επιπρόσθετα το stand-up χιούμορ σπανίως μετατρέπεται σε κινηματογραφικό εύρημα, καθώς ακόμη και τα καλύτερα αστεία της ταινίας δε συνοδεύονται από αντίστοιχα αστείες σκηνές. Οι απαιτήσεις του μέσου είναι αρκετά μεγαλύτερες από την απλή καταγραφή ενός χιουμοριστικού διαλόγου και εδώ μάλλον φαίνεται και η απειρία του Χριστοφιλάκη, στη διαχείριση δηλαδή του υλικού του, το οποίο παραμένει άρρυθμο στη μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας. Η ταινία πάντως βλέπεται πρωτίστως με συμπάθεια, προσπαθεί να γεμίσει έναν άγονο χώρο του ελληνικού σινεμά και ακόμη και αν δε τα καταφέρνει, δείχνει πως ο δημιουργός της αξίζει να επαναλάβει την προσπάθεια, ειδικά αν βρει και κατάλληλους συνεργάτες καθώς το τριπλό φορτίο σενάριο-σκηνοθεσία-ρόλος είναι αρκετά βαρύ.
