Οι ΗΠΑ ως τοποτηρητής σε χώρες που κανονικά δε θα είχαν καμία δουλειά να εμπλέκονται στα προβλήματά τους, χαρακτηρίζονται συνήθως ως η ρίζα του κακού, από τη στιγμή που οι εκπρόσωποί της βρίσκονται εκεί για να ικανοποιούν τα δικά της συμφέροντα. Το τελευταίο είναι και το αντικείμενο σχολιασμού της «Βηρυτου», ενός κατασκοπικού φιλμ παλιάς κοπής, που προσπαθεί να κοιτάξει πίσω από την αμφίσημη έννοια συμφέρον και να εξηγήσει πως οι διεθνείς σχέσεις δε μπορούν να περιγραφούν με στατικούς όρους.
Ο Τζον Χαμ είναι παραπάνω από επαρκής στο ρόλο του αμερικανού απεσταλμένου στη Βηρυτό, που φεύγει κακήν κακώς από εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 70, μετά από ένα περιστατικό που του διαλύει την όμορφη ζωή που είχε φτιάξει εκεί. Επιστρέφει μια δεκαετία αργότερα, εντελώς απρόθυμα και έχοντας να αντιμετωπίσει προσωπικά προβλήματα, για να παριστάνει τον διαπραγματευτή σε μια υπόθεση απαγωγής που αρχικά ούτε καταλαβαίνει ούτε αντιλαμβάνεται τη σημασία της δικής του παρουσίας σε αυτήν.
Γύρω από αυτή την υπόθεση χτίζεται ένα σφιχτοδεμένο θρίλερ με συχνές εντάσεις που λειτουργούν υπέρ του, όμως παράλληλα αναπτύσσεται και μια εσωτερική κόντρα ανάμεσα στους απεσταλμένους των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή που έχει και μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Ο χαρακτήρας του Χαμ εκφράζει τον άνθρωπο που στην πορεία ξεχνά το όποιο πατριωτικό καθήκον και μάχεται για το όφελος ενός γενικότερου καλού, βασισμένος κυρίως στη φιλία και την εχεμύθεια των στενών συνεργατών του. Βάζοντας δηλαδή ανθρώπους πάνω από θεσμούς, έρχεται αντιμέτωπος με πράκτορες που εκφράζουν διαφορετικά τη φύση της δουλειάς, καθώς άλλοι λειτουργούν σχεδόν στρατιωτικά υπακούοντας απλά εντολές, άλλοι κοιτάζουν μόνο το προσωπικό τους συμφέρον, αρμέγοντας τους πόρους που τους παρέχονται και άλλοι οραματίζονται πολιτική καριέρα.
Αυτή η περίπλοκη συνύπαρξη προστίθεται στην πλοκή και πέρα από το απαραίτητο σασπένς που της προσφέρει, εξυπηρετεί κυρίως ως σχόλιο για το γαϊτανάκι των διεθνών σχέσεων, ειδικά σε χώρες που συχνά είναι έτοιμες να εκραγούν. Στο μεγαλύτερο διάστημα του φιλμ, το διαλυμένο τοπίο της Βηρυτού είναι η αποστομωτική εικόνα που εκφράζει μια συνολική αποτυχία συνεργασίας φίλων και εχθρών, από τη στιγμή που τα μικροσυμφέροντα προηγούνται πάντα και ο όποιος «ειρηνευτικός» ρόλος μιας μεγάλης δύναμης εκεί, ακούγεται απλά ως ανέκδοτο, όταν οι ίδιοι οι εκπρόσωποί της χάνονται μέσα στις προσωπικές φιλοδοξίες τους.
