Xenia

Δύο αδέλφια διασχίζουν την Ελλάδα σε αναζήτηση του βιολογικού τους πατέρα, ο οποίος μπορεί να τους δώσει την ελληνική ιθαγένεια. Αν η «Στρέλλα» ήταν ένα εντυπωσιακό και τολμηρό βήμα μπροστά για τον Πάνο Κούτρα, το ώριμο, απολαυστικό, χορταστικό από χιούμορ, αισιοδοξία και συναίσθημα «Xenia» είναι όλα όσα περιμέναμε από το σκηνοθέτη, και παραπάνω.

Elle 01 Οκτ. 14
Xenia

Μία άλλη Ελλάδα κρύβεται στο υπέροχο «Xenia» του Πάνου Χ. Κούτρα, που έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Καννών. Είναι η Ελλάδα που θέλουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχει ακόμη – αυτή που κοιτά κατάματα την πραγματικότητα και συνειδητοποιημένα εκθέτει τις αρρώστιες της, ταξιδεύει με τη φαντασία της, μεγαλώνει με ελπίδα και ωριμάζει ακόμη και αν δεν το θέλει – και η Ελλάδα που πρωταγωνιστεί στη νέα ταινία του ταλαντούχου Κούτρα («Η Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά», «Στρέλλα») δίπλα στους δύο έφηβους πρωταγωνιστές του.

Ο 15χρονος Ντάνι, ένα χαρισματικό, εξωστρεφές γκέι αγόρι που κουβαλά παντού μαζί του το κατοικίδιο κουνέλι του, φτάνει στην Αθήνα από την Κρήτη για να πληροφορήσει το 17χρονο αδερφό του, τον Οδυσσέα, για τον πρόσφατο θάνατο της Αλβανίδας μητέρας τους, όπως και για το γεγονός ότι ο εδώ και πολλά χρόνια εξαφανισμένος βιολογικός τους πατέρας (ο οποίος, ως Έλληνας, μπορεί να τους δώσει την ιθαγένεια αναγνωρίζοντάς τους) ζει πια στη Θεσσαλονίκη.

Καθώς ο Οδυσσέας θα θεωρείται απελάσιμος μετά τα 18α γενέθλιά του σε λίγες μέρες, απρόθυμα συμφωνεί να τον αναζητήσουν στη Θεσσαλονίκη, όπου επίσης διοργανώνεται και ένας τηλεοπτικός διαγωνισμός ταλέντου. Φυσικά, ο Ντάνι ξέρει ήδη ποιο τραγούδι θα πει ο αδερφός του: το αγαπημένο της μητέρας τους από την αγαπημένη της (και τους) τραγουδίστρια, την Πάτι Πράβο, που έκανε καριέρα την δεκαετία του '60.

Ο τίτλος της ταινίας αναφέρεται σε μία στάση του περιπετειώδους ταξιδιού τους σε ένα εγκαταλελειμμένο Ξενία, κάπου στην κεντρική Ελλάδα, αλλά και φυσικά στην έννοια της φιλοξενίας και την εχθρική πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες (και όχι μόνο) στην Ελλάδα.

Και το πολιτικά συνειδητοποιημένο -χωρίς όμως να γίνεται διδακτικό ή άκαμπτο- αλλά και βαθιά ανθρώπινο «Xenia» δεν αποστρέφει την ματιά του από την πραγματικότητα αυτή, με τις σκηνές στην Αθήνα να διαποτίζονται από αυτήν την απειλή της επίθεσης από μαυροφόρους, η οποία ξεσπά σε μια νυχτερινή έφοδο εκφοβισμού και ρατσιτσικής και ομοφοβικής βίας, που είναι βγαλμένη από την θλιβερή μας καθημερινότητα.

Μία από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις του «Xenia», και το μεγαλύτερο επίτευγμα της ώριμης και μεστής δουλειάς του Πάνου Κούτρα, είναι το γεγονός ότι μπορεί να ισορροπήσει με δεξιοτεχνία την ιστορία του ανάμεσα στις δραματικές και τις ανάλαφρες στιγμές, την δύσκολη και μοναχική ζωή των αγοριών με την ευφορία σκηνών μουσικής και χορού, απογειώνοντας την ταινία όσο χρειάζεται με (άλλοτε camp, άλλοτε πνευματώδεις, άλλοτε βαθιά συγκινητικές) πινελιές μαγικού ρεαλισμού, που γεννά το μυαλό του ονειροπόλου Ντάνι και η παιχνιδιάρικη φαντασία του σεναρίου του Πάνου Κούτρα και του Παναγιώτη Ευαγγελίδη.

Και όλα αυτά με ανεξάντλητη τρυφερότητα για τους «τραυματισμένους» ήρωές του, αφοπλιστική ειλικρίνεια και κάτι από μελαγχολική νοσταλγία απέναντι στην διαδικασία ενηλικίωσης στην οποία αναπόφευκτα εξελίσσεται το ταξίδι τους.

Οι δύο συμπαθέστατοι νέοι πρωταγωνιστές της ταινίας, Κώστας Νικούλι και Νίκος Γκέλια, κάνουν θαυμάσια δουλειά, κυρίως στη μεταξύ τους σχέση, που είναι, εξάλλου, και η καρδιά της ταινίας. Με τους εντελώς διαφορετικούς χαρακτήρες τους, αλλά και το δυναμικό αλληλεξάρτησης που είναι προφανές ότι έχουν, δημιουργούν μια πολύπλοκη, πειστική αδερφική σχέση με τις συγκρούσεις και τους τσακωμούς, τη συμφιλίωση και τα τραγούδια, και την τόση αγάπη που μοιράζονται.

Έναν μικρό αλλά σημαντικό ρόλο κρατά ο Άγγελος Παπαδημητρίου, ο μόνος ενήλικας που μοιάζει να μπορεί να κατοικήσει στον εκκεντρικό κόσμο των αγοριών και να τους νοιαστεί πραγματικά, ενώ η σκηνή του Γιάννη Στάνκογλου και της Μαρίσας Τριανταφυλλίδου, η κρισιμότερη της ταινίας, λειτουργεί χάρη και στη δική τους πειστικότατη παρουσία, που επίσης καλείται να ακροβατήσει ανάμεσα στο σασπένς και το χιούμορ, ακόμη και αν είναι το σημείο της ταινίας που θα μπορούσε να είναι σφιχτότερο.

Πέρα από τη συνεργασία του Γιώργου Λαμπρινού στο μοντάζ, ο Πάνος Κούτρας είχε και την πολύτιμη βοήθεια των διευθυντών φωτογραφίας Ελέν Λουβάρ και Σίμου Σαρκετζή, που φωτίζουν εξίσου πετυχημένα τις πραγματικές και τις ονειρικές τοποθεσίες της ταινίας, και την όμορφη μουσική του Delaney Blue. Η παραγωγή είναι της Ελένης Κοσσυφίδου, του Πάνου Κούτρα και της Αλεξάνδρας Μπουσίου, η διεύθυνση παραγωγής της Πηνελόπης Βάλτη και τα κοστούμια του Βασίλη Μπαρμπαρίγου.

Αν η «Στρέλλα» ήταν ένα εντυπωσιακό και τολμηρό βήμα μπροστά για τον Πάνο Κούτρα, το ώριμο, απολαυστικό, χορταστικό από χιούμορ, αισιοδοξία και συναίσθημα «Xenia» είναι όλα όσα περιμέναμε από το σκηνοθέτη, και παραπάνω.

Ακολουθήστε το ELLE στο Google News και μάθετε πρώτοι όλα τα νέα!

Σχετικά θέματα: