Ο ηγέτης της ιταλικής αντιπολίτευσης, Ενρίκο Ολιβέρι (Τόνι Σερβίλο), αντιμετωπίζει μια κρίση συνείδησης (ή πολιτικής ταυτότητας, παρόμοια είναι στην περίπτωσή του) και εξαφανίζεται, αφήνοντας πίσω του ένα ακέφαλο κόμμα σε κρίσιμη στιγμή.
Ο βοηθός του (εξαιρετικός ο Βαλέριο Μασταντρέα), ψάχνοντας απεγνωσμένα τρόπο να τον καλύψει, βρίσκει τη λύση στο πρόσωπο του πανομοιότυπου δίδυμου αδερφού, ενός διπολικού, εκκεντρικού αλλά και χαρισματικού φιλοσόφου που έχει περάσει χρόνια σε ψυχιατρική κλινική.
Σύντομα η ανορθόδοξα ειλικρινής προσέγγισή του όσον αφορά την δημόσια περσόνα του αδερφού του, τον οποίο και καλείται να υποδυθεί μέχρι εκείνος να επιστρέψει, εμπνέει τους ψηφοφόρους και ανατρέπει τα δεδομένα.
Επίκαιρη και ρεαλιστική, χωρίς να πέφτει στην παγίδα του κυνισμού ή του υπερβάλλοντος ρομαντισμού, η χαριτωμένη πολιτική δραμεντί/σάτιρα του Ρομπέρτο Αντό παρουσιάζει ένα ιδιαίτερα οξυδερκές πορτρέτο της ιταλικής πολιτικής σκηνής, η οποία είναι εδώ και χρόνια το παράδειγμα προς αποφυγήν όσον αφορά την ενδόρρηξη και τον ομφαλοσκοπισμό της ιταλικής αριστεράς, η οποία αδυνατεί – όπως ο πρωταγωνιστής Ενρίκο – να επικοινωνήσει το μήνυμά της.
Φυσικά, τα όσα περιγράφει είναι αναγνωρίσιμα και εκτός Ιταλίας, και η ταινία του Αντό θέτει ενδιαφέροντα ερωτήματα για την ευθύνη της πολιτικής να διατηρήσει το ενδιαφέρον των πολιτών για τα κοινά, ενώ ταυτόχρονα κατευθύνει τα βέλη της στα (πολλά) κακώς κείμενα.
Η πολιτική σάτιρα της ταινίας, όμως, αρκείται στις οξυδερκείς παρατηρήσεις της, χωρίς την καυστικότητα που θα περίμενε κανείς από τη συνέχεια (ιδιαίτερα όσο ο αντικαταστάτης του Ενρίκο συγκεντρώνει ολοένα και περισσότερο την εύνοια του κοινού) και χωρίς ιδιαίτερα φρέσκιες ιδέες ως προς την συμβατική αφήγησή της.
Παρά τις αντιρρήσεις αυτές, πάντως, η διαδρομή της είναι διασκεδαστική, κυρίως στον πάντα υπέροχο Τόνι Σερβίλο, έναν από τους πιο αξιόλογους και χορταστικούς Ευρωπαίους ηθοποιούς αυτήν την στιγμή.
Χωρίς να πέφτει στην παγίδα της υπερβολής στον ερμηνευτικό διαχωρισμό των δύο αδερφών, ειδικά στην περίπτωση του καθαρά πιο αβανταδόρικου «τρελού» αδερφού, ο Σερβίλο παραδίδει πειστικότατα δύο σαφώς διαφορετικούς, και αντιθετικούς μάλιστα, χαρακτήρες. Είναι χάρη σε αυτόν που η καρδιά της ταινίας παραμένει ζωντανή.
