«Οι Someone Who Isn’t Me (S.W.I.M.) είναι μια αμιγώς γυναικεία μπάντα. Αυτή τη στιγμή βιώνουμε απώλειες που είναι νωρίς να μιλάμε για αυτές και για το πού θα οδηγήσουν. Συνεχίζουμε να γράφουμε και να παίζουμε μουσική και όπου βγει, σε μια χώρα που έχει τον πολιτισμό σε πολύ χαμηλή εκτίμηση… Ιδανικά, θέλουμε να συνεργαζόμαστε μόνο με γυναίκες καλλιτέχνες σε όλα τα πόστα και το έχουμε καταφέρει. Δουλεύουμε τα κομμάτια μας εξ’ ολοκλήρου εμείς, εκφράζουμε ό,τι μας αφορά και μας απασχολεί με τα τραγούδια και τους στίχους μας. Θέλουμε γυναίκες μουσικούς και σκηνοθέτες στα projects μας. Στόχος μας είναι η στήριξη της γυναικείας και queer δημιουργικότητας, γι’ αυτό και επιλέγουμε να συνεργαζόμαστε με όσο περισσότερες θηλυκότητες μπορούμε και είναι δυνατόν.
The personal is political. Με τη δημιουργική μας δουλειά περιγράφουμε όλα αυτά που ζήσαμε και ζούμε. Τα συναισθήματά μας, τις φιλίες μας, τις γάτες μας, τους έρωτές μας, τη βαριά και σκληρή πλέον καθημερινή ζωή σε ένα καταπιεστικό και πατριαρχικό ελληνικό τοπίο. Εμπνεόμαστε από αυτά και δεν θα σταματήσουμε ποτέ να μιλάμε για όσα συμβαίνουν γύρω μας, όσο κι αν αυτό δεν αρέσει στο απολιτίκ ευρύ κοινό που απλώς θέλει τη μουσική για να ξεσκάσει… Εμείς δεν ξεσκάμε… Ξεσπάμε. Στην ερώτηση αν είμαστε μια feminism band, εμείς δηλώνουμε ότι ο φεμινισμός δεν είναι μόδα, είναι ανάγκη. Είναι τρόπος ζωής και αφορά όλα τα φύλα. Όχι μόνο τις γυναίκες.
Επιδιώκουμε να συνεργαζόμαστε με γυναίκες. Είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο. Δύσκολα βρίσκεις θηλυκότητες σε όλα τα πόστα. Όμως αν έχεις θέληση και στόχο, στο τέλος πετυχαίνεις τον σκοπό σου. Π.χ. ψάχναμε γυναίκα παραγωγό και βρήκαμε, τη Selini που μιξάρει μαζί μας τον δεύτερο δίσκο μας. Θέλαμε να ηχογραφήσουμε γκάιντα και σαξόφωνο για τα νέα μας κομμάτια και πάλι βρήκαμε.
Φωτογράφος: Ευγενία Μπουρζούκου
Το γεγονός ότι μας αποκαλούν γυναικεία μπάντα, female band, είναι από τη φύση του προβληματικό. Έχουμε δει πουθενά να αναφέρονται σε male band; Όχι. Αυτό γιατί ο χώρος είναι ανδροκρατούμενος κι αυτό είναι δεδομένο. Η ανάγκη να μας προσδιορίζουν και να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως female band επιβεβαιώνει το πρόβλημα. Η μουσική δεν έχει φύλο. Το female δίπλα στην μπάντα μας δηλώνει το φύλο μας και όχι το μουσικό είδος που παίζουμε! Αυτή η περιγραφή έχει να κάνει με το φύλο των μελών του γκρουπ και δεν ασχολείται με τη μουσική μας. Ως γυναίκες καθοριζόμαστε λιγότερο από τις μουσικές μας δεξιότητες ή το είδος μουσικής μας και αντ’ αυτού κατατασσόμαστε σε μια κατηγορία που βασίζεται στο ποιες είμαστε και όχι στο τι κάνουμε. Τα στερεότυπα τα σπάμε συνεχίζοντας να βγάζουμε δίσκους, να αυτο-οργανωνόμαστε, να γράφουμε soundtracks, να κάνουμε ταινίες. Και όπως διαβάσαμε πρόσφατα κάπου και συμφωνούμε απόλυτα: Feminine doesn’t describe a sound! Ο όρος θηλυκό δεν περιγράφει τον ήχο…Έχουμε 2023! Μέχρι πότε θα χωρίζουμε τους μουσικούς και τις μπάντες σε αντρικές και γυναικείες; Όπως κάποτε στα χωριά χώριζαν τα παιδιά σε παιδιά και κορίτσια…. Μέχρι πότε στα φεστιβάλ θα έχουμε δέκα αντρικά ονόματα και κάνα δυο γυναικεία; Αυτό είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Δεν το λέμε εμείς απλώς. Συμβαίνει εκεί έξω.
Όλη η μουσική μας, τα βίντεό μας, οι ταινίες μας, εκφράζουν αυτό που είμαστε , αυτό που βιώνουμε και ό,τι έχουμε ζήσει. Δεν περιγράφουμε ιστορίες εξ’ αποστάσεως, γιατί κατά τη δική μας -πάντα- γνώμη, αυτό δεν περιέχει ειλικρίνεια. Και καθετί μη ειλικρινές, για εμάς είναι απωθητικό. Για παράδειγμα, στο εξώφυλλο του πρώτου μας κομματιού Gomenaki, στο 45άρι που βγάλαμε, απεικονίζεται η γιαγιά ενός μέλους της μπάντας. Αν παρακολουθήσετε τα βιντεοκλίπ μας θα καταλάβετε πολλά για τις ιστορίες που θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σας. Σε όλες τις γυναίκες, τα κορίτσια και τις θηλυκότητες εκεί έξω, που δεν έχουν το προνόμιο της δημιουργίας, θα αφιερώναμε το PINKU. “Please, please, Queen of the sour dreams, give me your tenderness and don’t be afraid, please, please, woman of everything, don’t give a fuck of what they say”.
Επιστρέφοντας στο όνομά μας, θα θέλαμε όλες μας να κολυμπάμε στη θάλασσα της αλληλεγγύης, της αλληλοστήριξης και της αυτοοργάνωσης. Γιατί αν δεν παλέψουμε εμείς, δεν θα το κάνει κανέν@ άλλ@ για εμάς. Για το μέλλον, ετοιμάζουμε τον δεύτερο δίσκο μας, το Heartbreaker, που θα τον βγάλουμε μόνες μας, παραγωγή και κοπή βινυλίου, δύο soundtracks, ένα θεατρικό και μια ταινία μικρού μήκους. Πολλά καινούρια βιντεοκλίπ, έναν έξτρα δίσκο-έκπληξη με Ελληνίδες ηθοποιούς και μια συνεργασία-έκπληξη με έναν Έλληνα στιχουργό που θα το μάθετε εν καιρώ. Μέχρι τώρα έχουμε βγάλει έναν δίσκο, το Dance With You, πολλά έξτρα singles, όπως το Graveyards και το Summer in Athens, αρκετά ρεμίξ και διασκευές, που κυκλοφορούν ψηφιακά στις γνωστές διαδικτυακές πλατφόρμες, και την κασέτα του Soundtrack Amygdala, το οποίο είχαμε την τιμή να βραβευτεί και στο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας. Προ Covid είχαμε παίξει αρκετά και στο εξωτερικό, με αποκορύφωμα τα live μας στο SXSW στο Αustin του Texas και στο Pop Kultur στο Βερολίνο, αλλά η πανδημία μάς σταμάτησε. Ξεκινάμε ξανά φέτος με τον καινούριο μας δίσκο Heartbreaker».
Info: swimtheband.com
youtube.com/c/SomeoneWhoIsntMe,
facebook.com/swimtheband.page
instagram.com/swimtheband
