Συνήθως θεωρούμε τη συμπόνοια κάτι απόλυτα θετικό. Από τη μία, πράγματι, όπως έχει διαπιστωθεί σε επιστημονικές έρευνες, αυτό το χαρακτηριστικό ευνοεί τη συνύπαρξή μας με τους άλλους και την επιβίωσή μας ως είδος, ενώ η απουσία του συνδέεται με ψυχιατρικές διαταραχές.
Από την άλλη όμως, σε κάποιες περιπτώσεις η συμπόνοια μπορεί να μας προκαλέσει δυσβάστακτο στρες. Σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύτηκε πρόσφατα (Journal of Experimental Psychology), αυτή η συμπεριφορά χωρίζεται σε δύο είδη: στη μία, την «ωφέλιμη» συμπόνοια, απλά αναγνωρίζουμε τα συναισθήματα του άλλου. Στη δεύτερη, τη «βλαβερή» συμπόνοια, μπαίνουμε στη θέση του, καταλήγοντας να νιώθουμε ακριβώς όπως εκείνος.
Όπως παρατήρησαν οι επιστήμονες σε ένα πείραμα, οι εθελοντές που υιοθέτησαν τη δεύτερη στάση, με αποτέλεσμα να ταυτιστούν απόλυτα με τον αφηγητή μιας ιστορίας, παρουσίασαν ταχυπαλμία και ανεβασμένη πίεση αίματος, δηλαδή το σώμα τους βρέθηκε σε κατάσταση συναγερμού, σαν να ζούσαν οι ίδιοι τις περιπέτειες του αφηγητή.
Επομένως, αν κάθε φορά που κάποιος φίλος περνάει μια δυσκολία εμείς υποφέρουμε μαζί του, φορτώνουμε τον εαυτό μας με στρες που όχι μόνο δεν είναι παραγωγικό, αλλά μακροπρόθεσμα επιβαρύνει και την υγεία μας. Όπως λοιπόν συμβουλεύουν οι ειδικοί, καλό θα ήταν να προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε πώς αισθάνεται, κρατώντας όμως ταυτόχρονα κάποιες αποστάσεις ασφαλείας από τα συναισθήματά του.
