Πριν από μερικά χρόνια ένα άρθρο του περιοδικού The New Yorker, το οποίο ήταν αφιερωμένο στον Μπρους Σπρίνγκστιν (φωτό), αποκάλυψε τη δύσκολη μάχη που έδωσε ο διάσημος τραγουδιστής με την κατάθλιψη. Σ' αυτό ο βιογράφος του, ο Ντέιβιντ Ρέμνικ, ο οποίος υπήρξε και στενός του φίλος, αναφέρει ότι ο Σπρίνγκστιν ξάπλωνε για πάνω από 30 χρόνια στο ντιβάνι του ψυχοθεραπευτή.
Η ιστορία αυτή, όσο ιδιαίτερη κι αν φαίνεται, είναι συνηθισμένη στο χώρο της μουσικής.
Μια πρόσφατη έρευνα στη Μεγάλη Βρετανία, η οποία έγινε για λογαριασμό της φιλανθρωπικής οργάνωσης Help Musician UK, αποκάλυψε ότι το 60% των μουσικών έχει υποφέρει από κατάθλιψη ή άλλα ψυχικά νοσήματα, με τις περιοδείες να είναι η κύρια αιτία για το 71% των ερωτηθέντων. Οι περιοδείες, εκτός του ότι είναι συχνά εξοντωτικές, απομακρύνουν τον καλλιτέχνη και από το οικείο, οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον του, κάτι που του δημιουργεί στρες και αρνητικά συναισθήματα.
«Οταν ο Μπρους, το 1982, δούλευε το άλμπουμ Nebraska, περνούσαν συχνά από το μυαλό του σκέψεις αυτοκτονίας. Τον ακολουθούσε η επιτυχία του, το ότι ήταν κάποιος. Εκείνη την εποχή είχε εκτοξευτεί σαν πύραυλος. Όμως τον στοίχειωνε και ο θάνατος του πατέρα του, ο οποίος πάλευε με την ίδια αρρώστια. Για χρόνια ο γνωστός τραγουδοποιός περνούσε αρκετά βράδια έξω από το παλιό σπίτι των γονιών του» σχολιάζει ο Ρέμνικ.Εκτός από τις περιοδείες οι μουσικοί έχουν να αντιμετωπίσουν και κάτι άλλο, τις συχνές εναλλαγές των επιπέδων αδρεναλίνης, τα οποία αγγίζουν τα ύψη όταν εκείνοι βρίσκονται πάνω στη σκηνή. Ετσι δημιουργείται, σύμφωνα με τους ειδικούς, το Post Performance Depression (PPD), κάτι που τους οδηγεί συχνά σε παντός είδους καταχρήσεις. Γιατί τα δύσκολα αρχίζουν όταν γυρίζεις στο σπίτι και έχεις να αντιμετωπίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό.
Ανάλογη ήταν και η περίπτωση του Αμερικανού μουσικού και τραγουδιστή των Nirvana Κερτ Κομπέιν, ο οποίος στις 5 Απριλίου 1994 έδωσε τέλος στη ζωή του στα 27 του χρόνια. Οι μεταπτώσεις στη διάθεσή του, οι αυτοκτονικές του τάσεις και ο εθισμός του στην ηρωΐνη σε όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής του ήταν γνωστές. Ο ιδιοφυής Κομπέιν είχε δείξει από νωρίς αυτοκαταστροφικά σημάδια: «Θα γίνω σούπερ σταρ, θα γίνω πλούσιος και διάσημος, θα αυτοκτονήσω και θα φύγω δοξασμένος σαν τον Τζίμι Χέντριξ» είχε δηλώσει σε συνέντευξή του.
Από την άλλη δεν είναι λίγοι εκείνοι που φάνηκαν δυνατοί. Ήρθαν αντιμέτωποι με τους ίδιους τους τους δαίμονες και τους νίκησαν. Κάτι τέτοιο συνέβη και με το Βρετανό καθαρίστα και τραγουδιστή Έρικ Κλάπτον. Στις αρχές της δεκαετίας του '70, ο εθισμός στα ναρκωτικά και το ποτό τον οδήγησαν στην κατάθλιψη σε σημείο μάλιστα που άλλαξε τελείως ο χαρακτήρας του. Όμως δεν το έβαλε κάτω. Μετά από πολύχρονη μάχη με όλα αυτά ο Κλάπτον κατάφερε να βγει νικητής.
Με τη διπολική διαταραχή ήρθε αντιμέτωπος και ο Βρετανός μουσικός Φιλ Κόλινς, οποίος έχει παραδεχτεί ότι έπασχε από αυτή στα 30 και τα 40 του. Το 2002 περιγράφει αυτή τη διαταραχή στο τραγούδι Darkness.
Πώς όμως καταφέρνουν όλοι αυτοί οι καλλιτέχνες, ακόμα και στις πιο σκοτεινές περιόδους της ζωής τους, να είναι το ίδιο, και κάποιες φορές περισσότερο, δημιουργικοί; Για τον καθηγητή Μισέλ Ρεϊνό, επικεφαλής του Τμήματος Ψυχιατρικής και Εξαρτήσεων στο Νοσοκομείο Paul Brousse στο Βιγζουίφ στο Παρίσι, υπάρχει σύνδεση μεταξύ δημιουργικού ταλέντου, κατάθλιψης και εθισμού: «Οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι πολύ πιο ευαίσθητοι, βιώνουν εντονότερα τα συναισθήματά τους από τους υπολοίπους. Αυτό ισχύει και για τους συγγραφείς, ποιητές, ηθοποιούς. Είναι άτομα αγχώδη, ανήσυχα και με κατάθλιψη».
