Το πιθανότερο είναι να το έχετε ζήσει: Σας ενθουσίασε μια ταινία που είδατε, αλλά μόλις προσπαθήσατε να την περιγράψετε σε μια φίλη εκείνη άρχισε τα χασμουρητά, δείχνοντάς σας εμμέσως πλην σαφώς ότι δεν έβλεπε την ώρα να σταματήσετε να μιλάτε. Γιατί συμβαίνει αυτό; Στην πραγματικότητα βαριόμαστε να μας αφηγούνται εμπειρίες που δεν έχουμε ζήσει οι ίδιοι, είτε πρόκειται για μια ταινία που δεν έχουμε παρακολουθήσει είτε για ένα βιβλίο που δεν έχουμε διαβάσει είτε για ένα ταξίδι που δεν έχουμε κάνει ακόμα, όπως έδειξε μια νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Psychological Science.
Οι ερευνητές, αφού χώρισαν τους εθελοντές σε αφηγητές και ακροατές, ζήτησαν από τους πρώτους να διηγηθούν στους δεύτερους την ιστορία που εκτυλίσσεται σε μια ταινία μικρού μήκους. Όσοι ακροατές είχαν δει την ίδια ταινία απόλαυσαν περισσότερο τη διήγηση από εκείνους που δεν την είχαν παρακολουθήσει. Ποια εξήγηση έδωσαν οι επιστήμονες για αυτό το φαινόμενο;
Οι περισσότεροι από εμάς δεν είμαστε τόσο καλοί αφηγητές όσο πιστεύουμε, καθώς οι περιγραφές που κάνουμε είναι γεμάτες από κενά πληροφοριών. Όταν λοιπόν ο ακροατής μας γνωρίζει για τι μιλάμε, «χρησιμοποιεί τις δικές του γνώσεις ώστε να γεμίσει αυτά τα κενά», υποστηρίζει το σχετικό άρθρο. Σε περίπτωση όμως που το θέμα δεν του είναι οικείο (για παράδειγμα προσπαθούμε να του περιγράψουμε έναν πίνακα ζωγραφικής που αυτός δεν έχει δει ποτέ), κάπου μάς «χάνει», δυσκολεύεται να μας παρακολουθήσει και χάνει το ενδιαφέρον του.
«Επομένως, οι φίλοι μας προτιμούν να συζητάμε μαζί τους θέματα που ήδη γνωρίζουν γιατί τουλάχιστον καταλαβαίνουν τι τους λέμε», σχολιάζει ένας από τους συγγραφείς, ο ψυχολόγος του Χάρβαρντ Daniel Gilbert. Όσο λοιπόν κι αν ανυπομονείτε να δείξετε στην κολλητή σας τις φωτογραφίες από το πρόσφατο ταξίδι σας στο Παρίσι, που αυτή δεν έχει επισκεφτεί ποτέ, να είστε προετοιμασμένοι ότι μπορεί να απογοητευτείτε από τις αντιδράσεις της.
