«Αυτό το αφιέρωμα του ELLE με ανάγκασε να σταματήσω και να σκεφτώ τη χρονιά που πέρασε. Τα δύσκολα, τα όμορφα, τα απλά, τις στιγμές. Το τηλέφωνο που χτύπησε αμέτρητες φορές. Τον Β., που τον νίκησε ο καρκίνος και επέστρεψε στην πατρίδα του, στους δικούς του. Υπάρχει ψυχή; Ποιος ξέρει…
Υπάρχουν σίγουρα τα δάκρυα όσων μας αγάπησαν. Και αυτά τα δάκρυα έχουμε υποχρέωση να μην τα αφήσουμε ορφανά. Οφείλουμε στον γονιό που γέννησε τη ζωή, να μπορεί να θάψει το παιδί του.
Τον Α., που ταξίδεψε χιλιάδες χιλιόμετρα για να σωθεί και να γίνει μάρτυρας σε εγκληματική ενέργεια. Οι δράστες τον πέταξαν από μια ταράτσα στη ζούγκλα της Μυτιλήνης, αφήνοντάς τον τετραπληγικό.
Αντέχεται; Όχι. Ούτε οι καλύτεροι γιατροί στο ΚΑΤ το απαλύνουν ούτε το καλύτερο κέντρο αποκατάστασης της Ευρώπης στο οποίο βρίσκεται. Η στιγμή στο αεροδρόμιο, με τις πολύτιμες συνεργάτιδές μου για τον αποχαιρετισμό. Ήρθε η ώρα για το ταξίδι στη χώρα που ο Α. ποθούσε μια ζωή. Τα κατάφερε. Αλλά δεν μπορεί να κουνηθεί, δεν μπορεί να σηκώσει το χέρι και να σκουπίσει τα δάκρυά του. Μόνο το μυαλό του κινεί πια τα νήματα της ζωής του. Φτάνει;
Σκέφτηκα τα πολύ μικρά παιδιά που έφτασαν εδώ με τους γονείς τους. Γονείς που δεν κατάφεραν ποτέ να τα αγαπήσουν, να τα καταλάβουν. Να σκεφτούν γι’ αυτά, να τα νιώσουν. Κι έμειναν μόνα, με το τραύμα της απόρριψης και της κακοποίησης, αυτό που πονάει περισσότερο κι από πισώπλατη μαχαιριά. Αν δεν σ’ αγάπησε η ίδια σου η μάνα, τότε ποιος; Σε ποιον μπορείς πια να πιστέψεις;
“Πολιτική σημαίνει να τρυπάς σκληρά σανίδια, αργά και σθεναρά, με πάθος και με μέτρο, ταυτόχρονα”, είχε πει ο Μαξ Βέμπερ. Σκέφτηκα τα τέσσερα πρώην ασυνόδευτα ανήλικα που βλέπω να ανθίζουν ως ενήλικες, επαγγελματίες πια. Τη ζήλια όσων τα γνωρίζουν, γιατί φθονούν τη δίψα τους για ζωή. Τη στιγμή που κάποιος μου είπε: “Μα, θα βάλεις μετανάστες μέσα στο Υπουργείο Μετανάστευσης;”. ”Ναι” είπα και γέλασα. Οι άνθρωποι λέμε τα πιο σοβαρά πράγματα με τον πιο αστείο τρόπο.
You may say I’m a dreamer, but I’m not the only one. Dreamer είναι αυτός που βλέπει το κενό να χάσκει, δεν έχει κατσαβίδι, δεν έχει βίδα και καταφέρνει να τα φτιάξει και τα δύο για να βιδώσει τη βίδα στον τοίχο – όχι στο μυαλό του, εκεί έξω. Η πολιτική δεν έχει τίποτε το πολυτελές, είναι μια πολύ σκληρή, καθημερινή δουλειά. Αν δεν είναι έτσι, τότε δεν την κάνουμε καλά.
Οι τρικλοποδιές, ο άγριος σεξισμός, σχεδόν κανιβαλικός, από άντρες που δεν τους ενοχλεί ακριβώς το ότι είσαι γυναίκα, τους ενοχλεί που είσαι καλύτερη, ενώ είσαι γυναίκα. Όσα και να κάνεις σε αυτή τη χώρα, άμα φοράς φούστα πρέπει να έχεις παιδιά και να είσαι ευτυχισμένη. Αν δεν έχεις παιδιά και δεν είσαι ευτυχισμένη, είσαι φυσιολογική. Αν δεν έχεις παιδιά και είσαι ευτυχισμένη, είσαι προβληματική.
Μερικά πράγματα στη ζωή δεν περνάνε. Περνάει μόνο ο χρόνος που συμβαίνουν. 2021: ο κορονοϊός, οι άνθρωποι που χάσαμε, οι δυσκολίες που περάσαμε, η σκληρή, στεγνή, φρικτή μοναξιά.
Τα ασυνόδευτα. Όλα αυτά τα παιδιά που κάποιος τα γέννησε κι έμειναν ολομόναχα. Δεν έχω παιδιά και δεν ξέρω αν θα αποκτήσω ποτέ. Ξέρω όμως τι σημαίνει να αγαπάς. Και αυτό φτάνει».
*Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στην Αναστασία, την Αγγέλικα και τη Μανού, που κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο και με βοήθησαν να αντέξω φέτος.
Info: Η Ειδική Γραμματεία Προστασίας Ασυνόδευτων Ανηλίκων ανήκει στο Υπουργείο Μετανάστευσης και Ασύλου.
