«Πολλά θύματα κακοποίησης αφηγούνται τις ιστορίες τους ξανά και ξανά -σαν σε ντελίριο, σχεδόν εμμονικά— λόγω μιας εκλογίκευσης της απάθειας των άλλων. Και μέσα τους επαναλαμβάνουν: “Δεν θα ξέρουν, δεν έχουν καταλάβει. Δεν καταλαβαίνουν, δεν ξέρουν. Ίσως αν εξηγήσω καλύτερα, ίσως αν πω περισσότερα”. Η επώδυνη συνειδητοποίηση που ακολουθεί είναι ότι τις περισσότερες φορές τα άλλα άτομα ξέρουν. Καταλαβαίνουν τι έχει συμβεί, αλλά προτιμούν να μείνουν ουδέτερα. Προτιμούν να συνεχίσουν σαν να μην ξέρουν. Στις καλύτερες περιπτώσεις, απλώς δεν ξέρουν τι να κάνουν. Στις χειρότερες, προτιμούν να δουν την αφήγηση των θυμάτων ως αφερέγγυα, έτσι ώστε η απάθειά τους να μη χαρακτηρίσει τους ίδιους αλλά την αξιοπιστία των θυμάτων. Με το να αρνούνται, όμως, να γίνουν «μάρτυρες» της ιστορίας τους, αποσταθεροποιούν ακόμη περισσότερο την ψυχική υγεία των θυμάτων.
Μια «τρελή», «υστερική» καταγγελία, έπειτα, είναι ακόμη λιγότερο πιστευτή και φερέγγυα και άρα αγνοείται πιο εύκολα.
Και κάπως έτσι η ουδετερότητα ολοκληρώνει τον κύκλο της κακοποίησης.
Εγώ, αδερφή μου, σε πιστεύω!»
Info: H Ελίζα Γκορόγια είναι ακτιβίστρια, καλλιτέχνης και ερευνήτρια.
