«Ανήκω στην ειδική αυτή κατηγορία ανθρώπων που ανέκαθεν πίστευαν πως μια μέρα θα κάνουν παιδιά, αλλά ποτέ δεν έβρισκαν ελκυστική τη ζωή με μωρά. Εκεί εντοπίζω το γιατί -αν και ήταν όλα «στρωμένα» από καιρό (δοκιμασμένη μακροχρόνια συμβίωση, αληθινά συντροφική αγάπη, οικονομίες, μελλοντικά σχέδια σε α’ πληθυντικό)- καθυστέρησα πολύ να πω «οκ, είμαι έτοιμη, ας το προσπαθήσουμε». Λέξη κλειδί το «προσπαθήσουμε»: δεν είχα ιδέα, αλλά όλα από την ημέρα εκείνη που είπα το οκ, ξεκίνησε ένας Γολγοθάς που κράτησε σχεδόν τρία χρόνια, μετάλλαξε τη σχέση μας και μας έφαγε την ψυχή.
Η εξωσωματική γονιμοποίηση είναι τόσο ταμπού που επικρατεί η αντίληψη ότι αφορά μόνο τις «σαραντάρες» και όσους έχουν αδύναμο σπέρμα. Στον ευρύτερο φιλικό μου κύκλο γνωρίζω τουλάχιστον μισή ντουζίνα ζευγαριών που αναγκάστηκαν να απευθυνθούν στην επιστήμη για να καταφέρουν να τεκνοποιήσουν και σε καμία από αυτές τις περιπτώσεις δεν είχε εντοπιστεί παθολογικό ιατρικό πρόβλημα. Σε όλους δόθηκε η ίδια εξήγηση: «λογικά, φταίει το στρες».
Είναι σίγουρα «χαριτωμένο» να βλέπουμε ημιδιάσημες με φουσκωμένη κοιλίτσα να ανακοινώνουν την εγκυμοσύνη τους στο instagram, ενώ στη φωτογραφία ένα ανδρικό χέρι εμφανώς υποστηρίζει (την κοιλίτσα, και όχι μόνο), και πάντα θα συγκινούμαι βαθιά στα νέα πως φίλοι μου περιμένουν παιδί, αλλά τελευταία έχει γίνει κάπως επιτακτικό να ακουστούν και οι άλλες ιστορίες. Εκείνες που περιγράφουν τη διαδικασία της εξωσωματικής όχι ως ιατρικό θαύμα αλλά ως σκληρή δοκιμασία για γερά στομάχια. Εκείνες που μιλούν για γυναίκες που πλησιάζουν τα 40 και παθαίνουν ψυχοσωματικά επεισόδια, όχι επειδή δεν έχουν κάποιον να ροχαλίζει δίπλα τους τα βράδια, αλλά επειδή κάθε μέρα που περνάει μειώνονται οι πιθανότητες να γίνουν μια μέρα μητέρες. Εκείνες που μιλούν για γυναίκες που μεγαλώνουν παιδιά μόνες τους ή με αμέτρητες δυσκολίες συνεπιμέλειας, γιατί τα απέκτησαν εκτός συμβατικής σχέσης. Εκείνες που μιλούν για γυναίκες που απέβαλαν αιφνίδια σε προχωρημένη εγκυμοσύνη και χρειάστηκε να τελέσουν κηδεία (επειδή αυτό προβλέπει το πρωτόκολλο). Εκείνες που μιλούν για γυναίκες που όταν έγιναν μητέρες δεν αισθάνθηκαν απόλυτη ευτυχία, αλλά αδιαχείριστη ασφυξία.
Κατά τη διάρκεια των προσπαθειών μου να μείνω έγκυος και έπειτα καθ’όλη τη διάρκεια της (δίδυμης, τελικά) κύησης, με κατέκλυσε ένα πολύ έντονο αίσθημα οργής προς όλα τα αρσενικά: που δεν ξέρουν τι θα πει να είσαι έρμαιο του κύκλου σου, που δεν έχουν αισθανθεί ποτέ πόνους περιόδου, που δεν τους προκαλεί ημικρανία το στρεσογόνο τικτόκ του βιολογικού ρολογιού, που δεν χρειάζεται να απαντούν σε αδιανόητα αδιάκριτες ερωτήσεις (ακόμα και ξένων, κυρίως ξένων), που δεν θα χρειαστεί ποτέ να στερηθούν για μήνες τη γυμναστική, τις εξόδους, τα ταξίδια, το αλκοόλ, τον καλό ύπνο για να ξεχυλώσουν τα όργανά τους, προκειμένου να έρθει στον πλανήτη μια νέα ζωή. «Ναι, αλλά θα είσαι η Μαμά» με είχε αποστομώσει τότε μία φίλη, οπότε έπεισα τον εαυτό μου ότι όταν τα σπλάχνα μου βγουν από μέσα μου, θα πάψω να αισθάνομαι δυσφορία, θα τα ερωτευτώ ακαριαία και όλα θα γίνουν καλύτερα. Αγοράκια και τα δύο, είχε δείξει ο τελευταίος υπέρηχος. Αχ τι ανακούφιση, δεν θα περάσουν ποτέ τίποτα από όλα αυτά!
Η στιγμή της γέννησης (ανεξαρτήτως του αν ο τοκετός πραγματοποιείται φυσιολογικά ή με καισαρική) είναι όντως ό,τι πιο κοντινό σε θεϊκή εμπειρία μπορεί να βιώσει μια γυναίκα. Αλλά δεν παύει να είναι μια εμπειρία, κρατά για λίγο και μετά τελειώνει. Δεν γνωρίζω αν θα έκανα τις ίδιες σκέψεις στην περίπτωση που είχα κάνει μόνο ένα μωρό ή αν έμενα στην ίδια πολυκατοικία (και όχι σε απόσταση αεροπλάνου) με τη μαμά μου, πάντως αυτό που συνέβη όταν ήρθαν στον κόσμο τα δίδυμα ήταν ότι με κατέκλυσε ένα νέο πολύ έντονο συναίσθημα οργής, αυτή τη φορά προς όλες τις «μανούλες»: που βρίσκουν μαγικό το “co-sleeping”, που γνωρίζουν από πριν καν αποκτήσουν παιδιά τι είναι τα επιθέματα στήθους και τα σελτεδάκια, που θηλάζουν παράλληλα (tandem) δίχρονα και τρίχρονα μωρά, που επιλέγουν να μην αφήνουν ποτέ των ποτών τα παιδιά τους σε παππούδες ή νταντάδες και δεν πάνε ποτέ πουθενά χωρίς εκείνα, που έχουν πάντα μαζί τους ένα τάπερ με σπιτικά κουλουράκια από βρώμη και ταχίνι, που βρίσκουν χρόνο να αποστηθίζουν βιβλία για παιδική διατροφή, δημιουργικό παιχνίδι, παιδοψυχολογία, εκπαίδευση ύπνου, montessori διακόσμηση.
Εγώ γιατί δεν είχα καμία όρεξη να κάνω τίποτα από όλα αυτά; Γιατί δεν απολάμβανα τον νέο μου ρόλο; Γιατί δεν ένιωθα ούτε στο ελάχιστο ότι κατέκτησα την αυτοπραγμάτωση για χάρη της οποίας μπήκα στη διαδικασία να βαράω ενέσεις με ορμόνες στην κοιλιά μου κάθε πρωί; Γιατί αισθανόμουν πολύ περισσότερο ο εαυτός μου πριν «αλλάξω πίστα»; Για δύο ολόκληρα χρόνια με βασάνιζαν σχεδόν καθημερινά οι τύψεις: δεν αγαπούσα παθολογικά τα μικρά μου και την καθημερινότητα μαζί τους (παρά τη συγκινητική και αμέριστη συμπαράσταση του συζύγου μου) την αντιμετώπιζα σαν μια άσκηση επιβίωσης.
Η Μάγκι Νέλσον στο βιβλίο της «Οι Αργοναύτες» (εκδ. Αντίποδες) αναφέρει: «Εγώ έγινα μαμά αρκετά μεγάλη. Είχα σχεδόν τέσσερις δεκαετίες για να γίνω ο εαυτός μου προτού πειραματιστώ με την εκμηδένισή μου». Λέξη κλειδί «ο εαυτός». Όταν μετά από σχεδόν 40 χρόνια γνωριμίας και εξοικείωσης με τον εαυτό σου, καλείσαι να αναλάβεις ένα νέο ρόλο τόσο απαιτητικό (στην περίπτωση διδύμων, σχεδόν ακατόρθωτο), δεν μηδενίζεται αυτομάτως το εγώ, ούτε αποβάλλονται ως διά μαγείας οι ψυχαναστικές διαστροφές. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να επιμένεις να κάνεις διαρκώς ανακατανομή των προτεραιοτήτων προκειμένου να ανταπεξέρχεσαι επαρκώς και σε όλες τις υπόλοιπες ιδιότητες που διατηρούσες μέχρι τώρα: της συντρόφου, της επαγγελματία, της νοικοκυράς, της φίλης, της κόρης, της αδελφής, της κουλτουριάρας, της «κουλ εναλλακτικής». Θα είχα απολαύσει πολύ περισσότερο αυτά τα δύο πρώτα χρόνια των μωρών αν είχα κατανοήσει και αποδεχθεί πως αποτελούν απόλυτη προτεραιότητα. Θα άφηνα το σπίτι μου ακατάστατο και πνιγμένο στα πλαστικά παιχνίδια. Δεν θα ζήλευα τη ζωή που έκαναν οι single φίλες μου. Δεν θα βιαζόμουν τόσο να αδυνατίσω και να ξανακερδίσω πίσω το σώμα μου. Δεν θα καιγόμουν τόσο να τονώσω τη μαραμένη από την εμμονή της τεκνοποίησης σεξουαλική μου ζωή. Θα ήμουν οκ να περνάω τα βράδια μου, όλα τα βράδια μου, σπίτι. Δεν θα είχα ξεκινήσει μαθήματα ισπανικών.
Οι μήνες πέρασαν και ξαφνικά μια μέρα, τα μικρά αυτά ανθρωπάκια σταμάτησαν να μπουσουλάνε και άρχισαν να περπατάνε, έπαψαν να βγάζουν άναρθρες κραυγές και άρχισαν να μιλάνε. «Ήρθε η μαμά!» «Μαμά, χτύπησα, φίλησέ το!» «Μαμά, χιόνι!» «Μαμά, κολυμπάω στη θάλασσα!» «Κρυώνω μαμά!» «Μαμά, φυσάει ο αέρας, είναι ο κακός ο λύκος;» «Μαμά, χάπι μπέρντεϊ, θα σου φιάξουμε μία τούρτα!» «Μαμά κουλάστηκα, να κοιμηφούμε!» «Μαμά τι τρως;» «Μαμά, έλα εδώ!» «Φιλάκι μαμά!» Και κάπως έτσι, μια νέα αίσθηση άρχισε να κυλάει στις φλέβες μου. Ό,τι κι αν τύχει στην πορεία της ζωής μας, όποιοι κι αν γίνουμε, μέχρι να τελειοποιηθεί η κλωνοποίηση ή να γίνουμε ρομπότ, όλοι μας μοιραζόμαστε μία, μόνο μία μοναδική κοινή αλήθεια. Βρισκόμαστε εδώ επειδή μια γυναίκα μας δημιούργησε εντός της. Όλοι προέρχονται από μία μαμά. Είμαι μαμά. Είμαι η Μαμά».
Info: Η Εύη Χουρσανίδη είναι μαμά διδύμων, account manager και το κορίτσι που βρίσκεται πίσω από το «Άκου Αυτό», μέσα από το οποίο δεν έχει σταματήσει τα τελευταία χρόνια να μοιράζεται μουσικές, νέες μπάντες και τις ιστορίες που συνοδεύουν τα τραγούδια τους. akouauto.gr
