«Αυτό τον καιρό, λίγο η επικαιρότητα και το ελληνικό #MeToo που με έχει αφήσει άφωνη, λίγο ένα προσωπικό μου θέμα που με κάνει να βλέπω τα πράγματα από πολύ κοντά, τα έχω βάλει με την πατριαρχία. Παρατηρώ τα βαθιά σημάδια της ακόμη και σε γυναίκες που έχουν υπάρξει γυναίκες αναφοράς για εμένα. Και συνειδητοποιώ ότι έτσι είναι η πατριαρχία. Μας έχει στιγματίσει όλες. Τρέχει στις σπείρες του DNA μας, σαν να ήταν κάτι κυτταρικό κι όχι σαν τοξικότητα της κοινωνίας που μας μεγάλωσε. Έχει ενσταλαχθεί τόσο βαθιά στις καρδιές μας ως κανονικότητα, που είναι απογοητευτικό το πόσο αυτοματοποιημένα και συγκαλυμμένα βγαίνει στην επιφάνεια και στη συμπεριφορά μας.
Συνειδητά ή υποσυνείδητα, με γνώση των γονιών μας ή με άγνοια, έχουμε μεγαλώσει δίπλα και μέσα στο βαρύ πατριαρχικό μοντέλο, όπως οι μανάδες μας και οι γιαγιάδες μας. Κι αυτό το μοντέλο δεν ξεριζώνεται ούτε από τα σπίτια μας ούτε από τις ψυχές μας από τη μία μέρα στην άλλη. Καταλήγω ότι ο πρώτος και βασικός τρόπος να καταφέρουμε να βγούμε από αυτό είναι να κατανοήσουμε το μέγεθός του, με το να είμαστε alert κάθε μέρα, κάθε φορά που χρειάζεται, και να παρατηρούμε την πατριαρχία και τις εκφάνσεις της, γιατί είναι πολλές και καθημερινές.
Και, μη γελιόμαστε, εμείς πρέπει να το κάνουμε. Ως φύλο, βάλαμε τόσες πολλές φορές την κοινωνία, τη γνώμη των φίλων, τις οικογενειακές -πατριαρχικές- αρχές πάνω από εμάς, που ξεχάσαμε -κάποιες αρκετές φορές- ποιες είμαστε και τι αξίζουμε. Ξεχάσαμε τις αξίες και τις αρχές μας και δεχτήκαμε τη βία και την κακοποίηση, ξεχάσαμε τι μπορούσαμε να καταφέρουμε και πώς πρέπει να μας φέρονται και μείναμε να κοιτάμε την κοινωνία να εξελίσσεται με εμάς, αλλά όχι για εμάς.
Και τώρα είναι η ώρα να θυμηθούμε. Γιατί αν όχι τώρα, πότε;
Και κάθε φορά που θα τείνουμε να ξεχάσουμε, όπως παλιά, μπορούμε στα χλιδάτα γραφεία μας, στα υπερσύγχρονα εργαστήριά μας, στις αίθουσες που προπονούμαστε, στο τραπέζι της κουζίνας, στο ταμπλό του αυτοκινήτου, πάνω στην οθόνη του υπολογιστή, δίπλα στην κούνια του μωρού ή στα πατίνια του μικρού μας, να κολλήσουμε ένα post it που θα λέει: ”Ι didn’t sign up for this shit”.
Για τη γιορτή της γυναίκας τι να πω; Κάπως ξεβολεύομαι και αρνούμαι να νομιμοποιήσω τον τρόπο με τον οποίο ο δυτικός πολιτισμός αποφάσισε να ξεχάσει τους αιώνες ταλαιπωρίας και κακουχίας των γυναικών με μια γιορτή που ξεπλένει τη σκατίλα του ανθρώπινου είδους συλλήβδην.
Αν οπωσδήποτε, όμως, πρέπει να ευχηθώ κάτι, είναι να είμαστε όλες εδώ και του χρόνου, όλες γερές, όλες αβίαστες, όλες ακακοποίητες, όλες ζωντανές. Και χαρούμενες. Πολύ χαρούμενες».
Info: Η Γωγώ Δελογιάννη άνοιξε πριν από λίγους μήνες στην Ομόνοια (Αιόλου 102) το γαστροκαφενείο Στοά Φιξ, που προς το παρόν παραμένει κλειστό λόγω Covid-19.
Διαβάστε όλες τις φωνές εδώ.
