«Το σώμα πονάει και δίνει σήμα στον εγκέφαλο να αντιδράσει. Η αλυσίδα στο ανθρώπινο σώμα είναι πολύ συγκεκριμένη. Όλα λειτουργούν αθροιστικά. Όσο μικρότερη η ηλικία, τόσο μεγαλύτερος ο φόβος. Όσο λιγότερη η γνώση γύρω από το θέμα, τόσο πιο ευάλωτο το θύμα. Όσο μεγαλύτερος ο φόβος, τόσο μεγαλύτερος ο πόνος.
Το 2021 θα είναι μια χρονιά που ανοίγει τον δρόμο για την ηθική δικαίωση της γυναίκας.
Οι δημόσιες εξομολογήσεις γυναικών μπορούν να έχουν ως αποτέλεσμα το τέλος μιας δύστοπης πορείας σε όλους τους χώρους της κοινωνίας.
Δουλεύω από τα είκοσί μου χρόνια. Είκοσι τρία χρόνια, ενεργά, σε μια κοινωνία που έχει τοποθετήσει τις γυναίκες σε στερεότυπα, σε μια ιδιότυπη ομηρία εξιλέωσης. Είχα την ευλογία, ή και την κατάρα για κάποιους άλλους, να ελιχθώ ανάμεσα σε διαφορετικά εργασιακά περιβάλλοντα, να χρειαστεί να πείσω κάθε φορά πως οι ικανότητές μου ξεπερνούν την εμφάνιση και τις κλασικές αδυναμίες που “αναγνωρίζονται” σε μια γυναίκα. Δεν νομίζω πως υπάρχει κάποια από εμάς που δεν έχει αντιμετωπίσει ένα επίμονο φλερτ, μια “διακριτική”, αλλά στα όρια, συμπεριφορά συναδέλφου στην οποία θα πρέπει να χαμογελάσουμε χάριν μιας “ομαλής” κοινωνικής συμπεριφοράς. Από το “είστε πολύ νέα και όμορφη για διευθύντρια”, λες και ένας ρόλος και μια θέση στο εργασιακό περιβάλλον εξαρτώνται από την ηλικία και την εμφάνιση μιας γυναίκας (πώς μπορούν και ταυτίζονται οι λέξεις νέα και όμορφη με το διευθύντρια και με την αίσθηση της απορίας;), μέχρι το ”πόσα μεταπτυχιακά θα κάνεις;”, ”τώρα θα μπορούσες να ασχοληθείς με μια οικογένεια”, ”ο χρόνος περνάει”, ”ως γυναίκα δεν θα προσφέρεις στην κοινωνία”, γιατί και πάλι τα χρονικά περιθώρια στη ζωή μου πρέπει να συμφωνήσουν με τις, κατά γενική ομολογία, απαιτήσεις…
Στις σχέσεις, εγκλωβιζόμαστε σε μοτίβα. Ο άντρας είναι πάντα αυτός που χρειάζεται περισσότερα, αν και είναι, το πατριαρχικά, δυνατό φύλο… Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά, άλλωστε, που φροντίζουμε να μάθουμε ως οικογένεια και ως κοινωνία. ”Πρόσεχε, παιδί μου, μη σε τυλίξει καμία. Εσύ είσαι ο άντρας, η γυναίκα θα σε υπηρετεί. Και εγώ ήθελα πολλά, αλλά βρήκα τον πατέρα του σου και έκανα την οικογένειά μου και δεν μετανιώνω γι’ αυτό. Αυτός είναι ο προορισμός της γυναίκας”. Λόγια που τα έχω ακούσει η ίδια μέσα σε φιλικό μου περιβάλλον, για να μάθω αργότερα πως η γυναίκα αυτή πλήρωνε ακριβά την ευτυχία της με μια παράλληλη σχέση του συντρόφου της αλλά και με ενδοοικογενειακή βία που το ίδιο το παιδί παρακολουθούσε από μικρή ηλικία…
Το χειρότερο δεν είναι η βία από τους άντρες αλλά η βία που ασκείται από τις ίδιες τις γυναίκες στον εαυτό τους. Η βία της σιωπής. Γινόμαστε θύτες του εαυτού μας. Διαιωνίζουμε τον κύκλο της βίας. Ο φόβος τότε μεγαλώνει. Η ενοχή γίνεται το κυρίαρχο συναίσθημα. Αυτό το συναίσθημα, αναγνωρίστε το, ως την αρχή ενός πόνου που δεν χρειάζεται να αποδέχεστε, αλλά μπορείτε ακόμη και να μοιραστείτε με άλλους. Μην αφήνετε τον εαυτό σας να παραμένει σε μια κατάσταση που δεν τον ικανοποιεί και τον υποβιβάζει. Προστατεύστε τα όρια της αξιοπρέπειας που η ίδια έχετε θέσει. Αγαπήστε τον εαυτό σας και τότε πια ο φόβος παύει να παραλύει…»
Info: Ανακαλύψτε τις Εκδόσεις του Πανεπιστημίου Μακεδονίας στο uom.gr/uompress
Διαβάστε όλες τις φωνές εδώ.
