«”Να είσαι φρόνιμο κορίτσι. Να μην κάνεις φασαρία”. Πόσες φορές δεν το έχουμε ακούσει αυτό μεγαλώνοντας; Στο σπίτι, στο σχολείο, στην παιδική χαρά. Από δασκάλους, φίλους, συγγενείς, ακόμη και από την ίδια μας τη μητέρα. Μια διαρκής παρότρυνση συμμόρφωσης και υπακοής. Ένα μάθημα για να περνάμε απαρατήρητες και -κυρίως- να μην διαταράσσουμε τις ισορροπίες.
Από την πολύ σύντομη διαδρομή μου μέχρι τώρα, έχω διαπιστώσει πως το “να κάνεις φασαρία” και να υψώνεις το ανάστημά σου είναι κινητήριος δύναμη για να προχωρήσεις.
Το να είσαι γυναίκα μηχανικός -και developer- σε έναν καθαρά ανδροκρατούμενο τομέα είναι σίγουρα πρόκληση. Όπως και το να είσαι η μόνη μηχανικός ανάμεσα σε γιατρούς και να καλείσαι με τη δουλειά σου να δώσεις απαντήσεις σε κλινικά προβλήματα. Επιπρόσθετα, η έρευνα συνεπάγεται διαδοχικές αποτυχίες μέχρι την επίτευξη του επιθυμητού στόχου. Πώς εξελιχθήκαμε ως είδος; Αναπτύξαμε τα χαρακτηριστικά εκείνα που μας επέτρεψαν να επιβιώσουμε. Αυτό που βοήθησε εμένα να επιβιώσω ήταν μια συμβουλή που είχα την τύχη να μου δοθεί από το ακαδημαϊκό μου πρότυπο -τη μόνη γυναίκα μαθηματικό που ηγείται ομάδας κλινικών για τη θεραπεία του καρκίνου-, professor Rebecca Shipley: “We women have to change first for ourselves, the others will see that and follow. (σ.σ.: Οι γυναίκες πρέπει να αλλάξουμε πρώτα για τον εαυτό μας, οι άλλοι θα το δουν και θα ακολουθήσουν). Κάπως έτσι, λοιπόν, το πρίσμα μέσα από το οποίο έβλεπα τα πράγματα άλλαξε. Είδα ότι οι διαδοχικές αποτυχίες μπορούν να γίνουν κλειδιά για να ξεκλειδώσουμε πόρτες. Δεν χρειάζεται να ντρέπεσαι όταν πέφτεις κάτω. Δεν είναι απαραίτητο να είσαι τέλεια για να είσαι πετυχημένη. Δεν πρέπει να ξέρεις τα πάντα για να έχεις άποψη. Δεν είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη να σε αποδεχθούν οι πάντες για να υψώσεις την φωνή σου.
Είχα την τύχη να γνωρίσω φοβερές γυναίκες από διαφορετικούς τομείς που δεν το βάζουν κάτω, χαράσσουν τη δική τους πορεία και δίνουν τη μάχη τους για ισότητα, αναγνώριση, επιβίωση. Γυναίκες που θέλουν οι φωνές μας να ακούγονται. Διαπιστώνω, λοιπόν, με μεγάλη χαρά και ανακούφιση πως έχουμε αρχίσει να αναπτύσσουμε τα αντανακλαστικά εκείνα που μας βοηθούν να δούμε ότι υπάρχουν πολλά ακόμη που χρήζουν αλλαγής, ώστε να φτάσει η γυναίκα στη θέση που πραγματικά της αξίζει. Έχω γνωρίσει πολλά κορίτσια που ονειρεύονται να ασχοληθούν με την επιστήμη και την έρευνα, αλλά τα υπάρχοντα στερεότυπα τις κάνουν να αμφισβητούν τις ικανότητές τους. Θα ήθελα να ξέρουν ότι το φύλο δεν πρέπει να μπαίνει στην εξίσωση των επιλογών τους και ότι τα όνειρα δεν έχουν όρια. Σκέφτομαι ότι με τη “φασαρία” που κάνουμε εμείς τώρα, ένα κομμάτι του παλιού κόσμου γκρεμίζεται και όλες μαζί βάζουμε τα θεμέλια ώστε κάθε κορίτσι να νιώθει ελεύθερο να ονειρεύεται. Είμαστε περήφανες για όλες τις γυναίκες που μας γεμίζουν με θάρρος και ελπίδα. Ένα μεγάλο μπράβο σε όλες».
Info: Η Ραλλία Βέλλιου είναι ερευνήτρια που ειδικεύεται στη μοντελοποίηση των αλληλεπιδράσεων ιστού-κυττάρων για τη μελέτη των παθοφυσιολογικών μηχανισμών. Εργάζεται στο NASA’s Orion Spacecraft Mission πάνω στη μοντελοποίηση των φυσικοχημικών ιδιοτήτων των οργανικών κρυστάλλων και στη μελέτη του καρδιαγγειακού συστήματος σε συνθήκες μικροβαρύτητας. Είναι, επιπλέον, μεταδιδακτορική ερευνήτρια στο Τμήμα Φυσιολογίας της Ιατρικής Σχολής Αθηνών όπου επίσης ασχολείται με tissue engineering και regenerative medicine.
Διαβάστε όλες τις φωνές εδώ.
