«Με όλο αυτό που ζούµε τα τελευταία δύο χρόνια ένιωσα ότι ενηλικιώθηκα για δεύτερη φορά», µου είπε µια φίλη τις προάλλες, η οποία έχει ήδη πατήσει τα 40, έχει φύγει από το πατρικό της από τα 18 και είναι µητέρα δύο παιδιών. Όταν ξανασκέφτηκα τα λόγια της, αντιλήφθηκα ότι κι εγώ αισθάνοµαι κάπως έτσι. H Covid-19 µας έβγαλε βίαια από τη φούσκα προστασίας που ο καθένας είχε φτιάξει για τον εαυτό του και στα µέτρα του: µια ικανοποιητική δουλειά, µια νορµάλ σχέση ή ένας νορµάλ γάµος, καθηµερινές, απλές αποφάσεις που παίρναµε για να προχωρήσουµε. Τις περισσότερες φορές ήταν αποφάσεις δύσκολες, αλλά όχι «ζητήµατα ζωής και θανάτου».
Στην εποχή της πανδηµίας, όµως, όλα άλλαξαν. Βρεθήκαµε µπροστά σε πρωτόγνωρα διλήµµατα: αν θα κάνουµε εµβόλιο στον εαυτό µας και -κυρίως- στα παιδιά µας, αν θα επιλέξουµε να δουλεύουµε από το σπίτι -µε χαµηλότερες αµοιβές- ώστε να νιώθουµε πιο προστατευµένοι, αν θα βλέπουµε τους γονείς µας από το παράθυρο για να µην τους µολύνουµε, αν θα αναβάλουµε για πολύ αργότερα πράγµατα που πάντα µας ευχαριστούσαν, όπως ταξίδια, θέατρα, εξόδους µε φίλους.
Και παρόλο που οι απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω για την πλειονότητα των ανθρώπων ήταν αυτονόητες, επρόκειτο για αποφάσεις µε τεράστιο ψυχικό και συναισθηµατικό κόστος. Και για τους περισσότερους από εµάς -ίσως για πρώτη φορά- επρόκειτο κυριολεκτικά για ζητήµατα «ζωής και θανάτου». Επειδή, όµως, µαζί µε την «ενηλικίωση» έρχονται η ωριµότητα και η ηρεµία -µετά τον ανεµοστρόβιλο των «εφηβικών» συναισθηµάτων-, έτσι και η περιπέτεια µε την Covid, σύµφωνα µε τους επιστήµονες, µας άφησε µια πολύτιµη παρακαταθήκη από νέες συναισθηµατικές και ψυχολογικές ιδιότητες και ποιότητες που δεν είχαµε στο παρελθόν.
Μία από αυτές, όπως θα διαβάσετε στο άρθρο που φιλοξενούµε στο τεύχος Ιανουάριου (σελ. 66) είναι η Θετική Ψυχολογία 2.0, η καινούρια, «προηγµένη» εκδοχή της θετικής ψυχολογίας για την οποία τόσα είχαν γραφτεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες… Η Θετική Ψυχολογία 2.0 της νέας (Covid) εποχής δεν κάθεται σε ένα ροζ σύννεφο και δεν θέτει ως βασικό στόχο την κατάκτηση της ευτυχίας ακόµη κι αν γύρω µας ο κόσµος καταστρέφεται, αλλά λαµβάνει υπόψη τις περιβαλλοντικές συνθήκες και µας βοηθάει να προσαρµόσουµε τη σκέψη µας, τις κινήσεις µας και τα όνειρά µας σε αυτό που (µας) συµβαίνει, πάντα µέσα από ένα θετικό πρίσµα. Τα φετινά Χριστούγεννα, λοιπόν, δεν έχει νόηµα να πιεζόµαστε για να νιώσουµε υπερπλήρεις και ευτυχισµένοι.
Για τον απλό λόγο ότι ακόµα ζούµε σε κατάσταση πανδηµίας, ακόµα χάνονται άνθρωποι γύρω µας, ακόµα παλεύουµε µε τις ήττες, τους φόβους και τις ανασφάλειες που µας προκάλεσε αυτή η περιπέτεια. Μπορούµε, όµως, να νιώσουµε ευγνωµοσύνη γιατί το εµβόλιο έκανε αυτές τις γιορτές πιο ασφαλείς, γιατί δεν τις περνάµε µε τους περσινούς περιορισµούς, γιατί κάπου, όχι πολύ µακριά, αχνοφαίνεται η κανονικότητα. Μπορεί όταν ενηλικιωθήκαµε να νιώσαµε απόλυτα ελεύθεροι και ότι, επιτέλους, είχαµε τον έλεγχο της ζωής µας. Ήταν αυτόµατο και αυθόρµητο. Λίγο πριν µπει το 2022, εκείνη η ελευθερία και εκείνη η αίσθηση ελέγχου δεν είναι πια δεδοµένες. Θα τις ξανακερδίσουµε, όµως. Με περισσότερο κόπο, αλλά µε απόλυτη συνείδηση του τι προσπαθούµε να πετύχουµε. Έτσι λειτουργεί η Ενηλικίωση 2.0.
Καλή χρονιά!
My list
1. Λεύκωµα: #Kardioway (εκδ. Ελληνοεκδοτική)
Πού µπορεί να ανακαλύψει κανείς µια καρδιά; Στις ώριµες µπανάνες, στα πεσµένα φύλλα, στον τοίχο, στο ψωµί, στον δρόµο. Η εικαστικός Ασπασία Μουριάδου τις ψάχνει εδώ και τέσσερα χρόνια και τις φωτογραφίζει παντού. Τώρα τις συγκεντρώνει σε ένα λεύκωµα και τις συνοδεύει µε τα κείµενα της δηµοσιογράφου Ξένιας Ιωάννου. Το αποτέλεσµα είναι απρόσµενο και παιχνιδιάρικο σαν την αγάπη.
2. Βιβλίο: Salvatore Ferragamo, Shoemaker of Dreams (εκδ. Rizzoli Electa)
Μια εµπλουτισµένη έκδοση της αυτοβιογραφίας του µεγάλου designer, o οποίος διηγείται τη συναρπαστική ζωή του, από ένα επαρχιακό υποδηµατοποιείο µέχρι τη δηµιουργία ενός από τους µεγαλύτερους fashion οίκους του κόσµου.
3. Έκθεση: Αναζητώντας την Αθανασία, Η Τέχνη του Πορτραίτου στη Συλλογή του Λούβρου
3.000 χρόνια Ιστορίας, από την αρχαιότητα µέχρι τα χρονικά όρια που καλύπτουν οι συλλογές του Λούβρου, παρουσιάζονται µέσα από πορτρέτα σπουδαίων ζωγράφων όπως οι Botticelli, Rembrandt, Delacroix κ.ά. Εθνική Πινακοθήκη, έως 28/3/2022.
4. Ταινία: The Lost Daughter
Βασίζεται στο βιβλίο της Elena Ferrante Η Χαµένη Κόρη. Φέρει την υπογραφή της Maggie Gyllenhaal, στην πρώτη της σκηνοθετική απόπειρα. Πρωταγωνιστεί η –υπέροχη σε ό,τι κι αν κάνει– Olivia Colman. H ιστορία φέρνει µια µεσόκοπη καθηγήτρια στην Ελλάδα, για να απαλλαγεί ή να ξανασυναντηθεί µε τα φαντάσµατά της. Έχει αποσπάσει ήδη δύο υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα. 31/12, Netflix.
Mαρία Πατούχα
mpatoucha@alphamag.gr
