Στα µέσα Νοεµβρίου, ανέβηκε στην ηλεκτρονική σελίδα του Guardian ένα άρθρο µε τίτλο «Μια γυναίκα δολοφονείται κάθε µήνα. Μήπως ήρθε η στιγµή να αναγνωριστεί η γυναικοκτονία στην Ελλάδα;». Ήταν µια υπενθύµιση, σε ένα µεγάλο µέσο µε διεθνή επιρροή, µιας θλιβερής λίστας δολοφονηµένων γυναικών που µέσα στο 2021 αυξάνεται διαρκώς. Σε αυτό το ενδιαφέρον κείµενο των Ruth Michaelson και Μαρίας Σιδηροπούλου, ανάµεσα στα άλλα θίγεται και το θέµα της νοµικής αναγνώρισης της γυναικοκτονίας στον ποινικό κώδικα, κάτι που το τελευταίο διάστηµα επανέρχεται διαρκώς στην επιφάνεια. «Όλοι λέµε πόσο σηµαντικό είναι να βάλουµε τέλος στη βία, αλλά δεν µπορούµε να τα καταφέρουµε λέγοντας απλώς ότι είναι κάτι κακό. Χρειαζόµαστε νόµους, και µάλιστα αυστηρούς», σηµειώνει η ιατροδικαστής Άννα Ράζου στο ίδιο άρθρο. Μόνο αν οι νόµοι γίνουν αµείλικτοι και η γυναικοκτονία ξεχωριστό αδίκηµα, ο κάθε δολοφόνος δεν θα µπορεί να επικαλείται την «κακιά στιγµή» και το «έγκληµα πάθους», ώστε να τη γλιτώνει µε τη λιγότερη δυνατή ποινή. Θα καταδικάζεται, διότι σκότωσε µια γυναίκα επειδή ήταν γυναίκα.
Αυτές τις ηµέρες παρουσιάζεται στο Ίδρυµα Μιχάλης Κακογιάννης η έκθεση «She’s gone» (Για ένα αδειανό πουκάµισο) της Ισραηλινής καλλιτέχνιδας και ακτιβίστριας Keren Goldstein σε συνδιοργάνωση µε την πρεσβεία του Ισραήλ και υπό την αιγίδα της Προέδρου της Δηµοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου. Σε αυτήν εκτίθενται ρούχα δολοφονηµένων γυναικών, οι περισσότερες εκ των οποίων έχουν πέσει θύµατα γυναικοκτονίας, ανάµεσά τους και ένα ρούχο της δικιάς µας Ελένης, της Ελένης Τοπαλούδη.
Η έκθεση αυτή είναι µια δυνατή διαµαρτυρία που ταξιδεύει από πόλη σε πόλη σε ολόκληρο τον κόσµο, µια συµβολική απεικόνιση της βιαιότητας, του πόνου και της αδικίας που υπέστησαν αυτές οι γυναίκες: τα ρούχα τους έµειναν άδεια, χωρίς νόηµα, χωρίς ελπίδα. Άδειασαν από ζωή. Μέχρι οι νόµοι να καταφέρουν να γίνουν η ασπίδα που θα µας προστατέψει από την κακοποίηση, τη βία και τη στέρηση της ίδιας µας της ζωής, ας διαµαρτυρόµαστε, ας ακούµε, ας παίρνουµε θέση, ας εµπλεκόµαστε (το «άσε, πού να µιλάω και να µπλέκω τώρα…» δεν είναι δικαιολογία σε µια κοινωνία µε γυναίκες που αγαπάνε τις άλλες γυναίκες), ας υποστηρίζουµε, ας καταγγέλλουµε. Για εκείνες που έφυγαν. Για όλες εµάς που πρέπει να µείνουµε και να παλέψουµε ώστε να µη φύγει καµία άλλη.
My List
1. Έκθεση: Terry Tsiolis, Portraits.
O σπουδαίος φωτογράφος, στην πρώτη παρουσίαση της δουλειάς του σε µουσειακό χώρο, αφήνει στην άκρη τον λαµπερό κόσµο της µόδας και µε επίκεντρο τη συµπερίληψη αιχµαλωτίζει στον φακό την αλήθεια καθηµερινών ανθρώπων. Μουσείο Μπενάκη, µέχρι 5/12.
2. Βιβλίο: Οι Αχώριστες της Σιµόν ντε Μποβουάρ (εκδ. Ψυχογιός).
Η µεγάλη συγγραφέας και φεµινίστρια γράφει για τη γνωριµία και τη φιλία της µε τη Ζαζά, όταν ήταν εννέα χρονών. Ένα πρόσωπο που τη σηµάδεψε και την ενέπνευσε να κυνηγήσει την ανεξαρτησία, την τόλµη και την αντισυµβατικότητα στην υπόλοιπη ζωή της.
3. Λεύκωµα: Tom Ford 002 των Tom Ford και Bridget Foley (εκδ. Rizzoli).
Ο θρυλικός designer, σε αυτό το δεύτερο λεύκωµά του αποτυπώνει όσα συνέβησαν τη 15ετία αφού αποχώρησε από τo Gucci Group. Λαµπερές celebrity στιγµές, αξέχαστα editorials και καµπάνιες και προσωπικές µαρτυρίες του απόλυτου gentleman της µόδας.
4. Μουσική: Jarvis Cocker, Chansons d’Εnnui Tip-Top.
Η ψυχή των Pulp και iconic µορφή της brit pop, αυτό το φθινόπωρο προσαρµόζει τη βρετανική accent του σε γαλλικούς στίχους στο άλµπουµ που συνοδεύει την ταινία του Wes Anderson Η Γαλλική Αποστολή. To αποτέλεσµα δεν προκαλεί πλήξη (ennui), αλλά έκπληξη.
Mαρία Πατούχα
mpatoucha@alphamag.gr
