Η Sienna Miller μου διηγείται ένα όνειρο που είχε δει πριν από μερικά χρόνια. «Βρισκόμουν σε ένα καρναβάλι. Και κάπου υπήρχε μια γυάλα με σταφύλια καλυμμένα με σοκολάτα. Κάθε ρόγα ήταν και μια ανάμνησή μου και ο κόσμος περνούσε, έτρωγε τη σοκολάτα και άφηνε τα σταφύλια». Κάνει μια παύση και με κοιτάζει. «Αυτό ακούγεται αρκετά δυσάρεστο» της απαντώ κι εκείνη συμφωνεί και συνεχίζει: «Αυτό το όνειρο συνοψίζει το τι αισθανόμουν τότε μέσα μου: τίποτα δεν μου ανήκε». Βρισκόμαστε εδώ και λίγη ώρα στο μπαρ ενός ξενοδοχείου στο κεντρικό Λονδίνο και ήδη αναλύουμε το τραύμα της ηθοποιού που προκάλεσε εκείνο το όνειρο. Έτσι συμβαίνει με τη Sienna Miller, όπως ανακάλυψα έπειτα από τις δύο συναντήσεις μας: Δεν μπορεί παρά να εμβαθύνει, ακόμη κι όταν δεν είναι σίγουρη ότι πρέπει να το κάνει.
Η πρώτη μας συνάντηση παραλίγο να ματαιωθεί. Την προηγούμενη νύχτα το Ηνωμένο Βασίλειο χτυπήθηκε από την καταιγίδα Franklin. Ήταν σύντομη, αλλά σφοδρή: δέντρα ξεριζώθηκαν, ποτάμια ξεχείλισαν. Όταν τελικά βρεθήκαμε με τη Miller, η καταιγίδα είχε πια κοπάσει. Εκείνη εμφανίζεται φορώντας ένα λευκό T-shirt, τζην παντελόνι και πολλά χρυσά κοσμήματα. Τα μαλλιά της είναι μαζεμένα σε έναν ατημέλητο κότσο, η επιδερμίδα της σχεδόν τρίζει από καθαριότητα. Το ανεπιτήδευτο boho στυλ της είναι λαμπερό και τραβάει τα βλέμματα. Με την πρώτη ματιά, νομίζεις ότι γυρνάς στο 2003, όταν η 21χρονη τότε Sienna Miller -πριν ακόμη γίνει γνωστή πρωταγωνιστώντας στις ταινίες Χάπια, Σφαίρες και 2.000.000 Λίρες και Alfie, που κυκλοφόρησαν το 2004- εμφανιζόταν σε κάθε περιοδικό και εφημερίδα, σε κάθε πρωτοσέλιδο celebrity περιοδικού. Έπειτα από μια σύντομη καριέρα μοντέλου και τη συμμετοχή της σε μικρούς τηλεοπτικούς ρόλους, η Miller ερωτεύθηκε τον συμπρωταγωνιστή της στην ταινία Alfie, τον διάσημο ηθοποιό Jude Law, και κάπως έτσι ήρθε στη ζωή της και η δόξα.
Όσο και να παραμένει συγκεντρωμένη σε ό,τι έχει να κάνει με τη ζωή της σήμερα (πλέον είναι η 40χρονη μητέρα της 9χρονης Marlowe και έχει πίσω της μια εικοσάχρονη καριέρα ηθοποιού) είναι αναπόφευκτο η κουβέντα μας να γυρίζει στο παρελθόν. Στις αρχές του 2000, τότε που κυριαρχούσαν τα κουτσομπολιά για τους διάσημους στα tabloids, ξέσπασε μια εντελώς διαφορετική καταιγίδα, που δεν ήταν σύντομη, αλλά ήταν εξίσου σφοδρή. Πρόκειται για μια περίοδο της ζωής της την οποία η ίδια αποκαλεί «ξέφρενη», τότε που «δεν έβλεπα πουθενά διέξοδο από οτιδήποτε και βάδιζα στα σκοτεινά», λέει. Αφορμή που αυτά τα συναισθήματα έρχονται και πάλι στην επιφάνεια είναι η τελευταία της δουλειά: η τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου της Sarah Vaughan, Η Ανατομία ενός Σκανδάλου, για το Netflix. Σε αυτή τη σειρά η ηθοποιός υποδύεται τη Sophie Whitehouse, τη γυναίκα ενός βουλευτή, της οποίας η ζωή ανατρέπεται αφότου ο σύζυγός της James (Rupert Friend) κατηγορείται για βιασμό από μια συνεργάτιδά του με την οποία είχε μια σύντομη ερωτική σχέση. Η μίνι σειρά των έξι επεισοδίων δεν θα μπορούσε να είναι πιο επίκαιρη, καθώς θέμα της δεν είναι μόνο η συναίνεση, αλλά και τα τοξικά προνόμια πολλών πολιτικών. Πέρα όμως από αυτό, είναι και μια οδυνηρή μεταφορά για τη Miller, η οποία είχε δει την ιδιωτική της ζωή τότε να εκτίθεται υπερβολικά. Η ίδια θεωρεί ότι το πιο ενδιαφέρον με την ηρωίδα της είναι το γεγονός ότι «πρόκειται για κάτι οικείο, γιατί κι εγώ έχω βιώσει ό,τι βιώνει κι εκείνη. Τα συναισθήματα μου είναι γνωστά. Ο τρόπος όμως με τον οποίο η Sophie διαχειρίζεται ό,τι της συμβαίνει είναι εντελώς διαφορετικός από τον δικό μου. Από μια διεστραμμένη περιέργεια, ήθελα να δω πώς θα είναι να αντιδράς διαφορετικά. Ξέρω ότι αυτό που λέω ακούγεται παράξενο, γιατί θα σκέφτεστε ότι θα πρέπει να είναι πολύ δυσάρεστο να ξαναβρίσκομαι με κάποιον τρόπο σ’ αυτή την κατάσταση».
Η Miller θυμάται ένα συμβάν όταν γυριζόταν η σκηνή όπου ο James εξομολογείται την απιστία του στη Sophie. «Είχα ένα μικρόφωνο στο στήθος μου από το οποίο ακουγόταν ένα χτυποκάρδι. Ήταν η δική μου καρδιά που χτυπούσε όλο και πιο γρήγορα». Προφανώς δεν ήταν κάτι σκόπιμο, αλλά τελικά, και προς έκπληξη όλων, η αντίδρασή της δεν κόπηκε από τη σκηνή. «Με έκανε να σκεφτώ, να θυμηθώ και να φέρω τον εαυτό μου πίσω σ’ αυτή τη θέση», λέει και συνεχίζει γελώντας: «Σίγουρα χρειάζομαι βοήθεια από ειδικό αφού απολαμβάνω κάτι τέτοιο».
Κοιτάζοντας στο παρελθόν, η Miller μοιάζει να μην πιστεύει ό,τι συνέβη στη δεκαετία των είκοσι χρόνων της: τα δέκα και κάτι χρόνια που έζησε –όπως και άλλες πολύ νέες, πολύ διάσημες γυναίκες στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και στις ΗΠΑ- μέσα στη λάμψη των πρωτοσέλιδων, χωρίς καμία ιδιωτικότητα, σαν η τελευταία να ήταν ένα προνόμιο που δεν της άξιζε. Οι παπαράτσι την ακολουθούσαν με αυτοκίνητα, την κυνηγούσαν με τα πόδια, την έφτυναν και φώναζαν το όνομά της για να προκαλέσουν τις αντιδράσεις της και να τραβήξουν φωτογραφίες που θα μοσχοπουλούσαν στη συνέχεια. «Κοιτάζοντας πίσω δεν με αναγνωρίζω. Σαν να ήμουν κάποια άλλη», λέει. «Μπορώ να την επισκεφθώ και να την κοιτάξω, αλλά δεν είναι η δική μου ζωή. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι όλα αυτά συνέβησαν. Και δεν εστιάζω μόνο σε εκείνα τα γεγονότα, αλλά στο συνολικό χάος που επικρατούσε όλη εκείνη τη δεκαετία και που τώρα δεν υπάρχει πια στη ζωή μου».
Της αναφέρω μια σκηνή στη σειρά, την οποία –αφού πλέον ήξερα για την κόλαση που έζησε με τους παπαράτσι- μου ήταν δύσκολο να παρακολουθήσω: εκεί όπου εκείνη και ο Friend προσπαθούν να περάσουν μέσα από ένα πλήθος φωτογράφων. «Ο Rubert επίσης έχει βιώσει κάτι τέτοιο», λέει και συνεχίζει: «Οπότε αυτές οι σκηνές δεν ήταν ευχάριστες για κανέναν από τους δυο μας, αλλά ήταν ενδιαφέρον να γυρνάς στο παρελθόν και…». Αναζητά τη σωστή λέξη. «Υπήρχε ένα είδος κάθαρσης, υποθέτω, να βρίσκεσαι σε ένα άσχημο αλλά οικείο μέρος, το οποίο ίσως και να προσπαθείς να επαναπροσδιορίσεις. Δεν ξέρω, δεν μπορώ να ψυχολογήσω ακριβώς αυτή την ανάγκη μου. Ίσως να έχει να κάνει με την προσπάθεια να μπορείς να αντικαταστήσεις μια ανάμνηση με κάποια άλλη». Συμπεραίνω και μοιράζομαι μαζί της πως εννοεί ένα περιβάλλον ασφαλές, ελεγχόμενο και συναινετικό και ότι όλη αυτή η αναζήτηση έχει να κάνει με το να αποκτήσει τον έλεγχο που ποτέ πριν δεν είχε πάνω σε κάτι – ή δεν συναινούσε σ’ αυτό. Εκείνη γνέφει πως συμφωνεί.
Η φήμη για τη Miller, η οποία γεννήθηκε στην Αμερική και έφτασε μωρό στο Λονδίνο, ήρθε κυριολεκτικά σε μια νύχτα. «Βρέθηκα απότομα σε ένα παράλληλο σύμπαν, ενώ ήμουν ερωτευμένη με τον Law» λέει και συνεχίζει: «Υπήρχε πολλή μαγεία τότε. Στην αρχή ήταν κάπως αστείο, αλλά γρήγορα έγινε περίεργο και τελικά τρομακτικό. Ο τότε σύντροφός μου είχε βιώσει κάτι παρόμοιο και δεν ήθελε να τραβάει την προσοχή. Έτσι και η αρχική δική μου αντίδραση ήταν η ίδια».
Η Miller τότε εξέπληξε τους πάντες -και ειδικά τον εαυτό της- όταν αποφάσισε να δώσει μάχη γι’ αυτό. «Έφτασα στα δικαστήρια για να φέρω στην επιφάνεια έναν εαυτό που μπορούσα να διαχειριστώ», λέει. «Έχω δει γυναίκες να καταρρέουν έπειτα από κάτι τέτοιο. Χάνεις τα λογικά σου». Έτσι, το 2008, η Miller μήνυσε πρακτορείο φωτογράφων για παρενόχληση και παραβίαση της προσωπικής της ζωής και κέρδισε περιοριστικά μέτρα για μελλοντικές παραβιάσεις της ιδιωτικότητάς της. Την ίδια χρονιά μήνυσε (και πέτυχε έναν εξωδικαστικό συμβιβασμό) τις εφημερίδες The Sun και News of the World, επίσης για παραβίαση της ιδιωτικής της ζωής. Στη συνέχεια, το 2011, κατηγόρησε τη Sunday για παρακολούθηση του τηλεφώνου της και αργότερα την ίδια χρονιά κατέθεσε με κάθε ειλικρίνεια στον οργανισμό Leveson Inquiry (σ.τ.μ.: δικαστική δημόσια έρευνα σχετικά με τον πολιτισμό, τις πρακτικές και την ηθική του βρετανικού Τύπου μετά το σκάνδαλο τηλεφωνικής εισβολής του News International) για τον αντίκτυπο που είχε αυτό το γεγονός στη ζωή της. O κόσμος σήμερα είναι πολύ διαφορετικός. Δεν κυριαρχούν πλέον οι σκανδαλοθηρικές εφημερίδες. Τα social media δίνουν στους διάσημους τη δυνατότητα να απαντούν στις ψευδείς δημοσιεύσεις και οι ορδές των παπαράτσι έχουν μειωθεί σε αριθμό, όπως και η σκληρότητα με την οποία κάνουν τη δουλειά τους. Είναι ξεκάθαρο ότι η Miller γνωρίζει πως η ίδια έφερε την αλλαγή στη ζωή της -δεν υπάρχουν πλέον τύποι με τηλεφακούς έξω από το σπίτι της- αλλά πέτυχε και μια γενικότερη αλλαγή. Η δική της υπευθυνότητα άλλαξε θεαματικά τον τρόπο συμπεριφοράς των ΜΜΕ απέναντι στις διάσημες γυναίκες. Αυτός ο χώρος «ανάσας» που κατέκτησε έφερε σε πρώτο πλάνο τη δουλειά της ηθοποιού που μετά την κόρη της, είναι το δεύτερο μεγάλο πάθος της. Ωστόσο, έπρεπε να προσπαθεί για χρόνια να καταπολεμήσει τις προκαταλήψεις για τις ηθοποιούς που τυχαίνει να είναι όμορφες, ειδικά αν αυτές αγαπούν και τη μόδα. Η Miller όχι μόνο ίδρυσε μαζί με την αδερφή της Savannah ένα fashion brand, αλλά πρωταγωνίστησε σε καμπάνιες για τους οίκους Burberry, Tod’s, Boss και Gucci. Πολλοί δημοσιογράφοι την αποκαλούσαν πρώτα «fashionista» και μετά «ηθοποιό» (και μερικοί εξακολουθούν να το κάνουν). Μένουν έκπληκτοι απέναντι σε μια εξαιρετική ερμηνεία της, κι ας το αποδείξει πολλές φορές σε ταινίες όπως Foxcatcher, Ελεύθερος Σκοπευτής, High-Rise, Φλεγόμενη Γυναίκα. Πρόκειται για μια παράξενη, επιλεκτική αμνησία και μια διαρκή υποτίμηση, τα οποία βρίσκω πράγματι πολύ εκνευριστικά. «Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να κάνω», λέει η ίδια και συνεχίζει: «Νιώθω ότι, από μικρή, πρέπει διαρκώς να αποδεικνύω την αξία μου. Δεν θέλω να ακουστώ αλαζονική, αντίθετα, νιώθω ανασφάλεια κι έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Έχω φτάσει σε ένα επίπεδο να προσεγγίζω τα πράγματα μηδενιστικά, κάτι για το οποίο είμαι χαρούμενη. Δεν ξέρω αν είναι εξαιτίας της πανδημίας, αλλά δεν με νοιάζει πια η γνώμη των άλλων. Απλώς εύχομαι οι άνθρωποι να ήταν λίγο πιο αγνοί στον τρόπο που σκέφτονται». Καθώς η Covid-19 παραμένει ακόμα μια σκληρή πραγματικότητα, η Miller γιόρτασε τα γενέθλιά της -έκλεισε τα 40 τον περασμένο Δεκέμβριο- με ένα μικρό γεύμα στο εξοχικό της στη Μεγάλη Βρετανία, καθώς το προγραμματισμένο πάρτι ακυρώθηκε λόγω της εξάπλωσης της παραλλαγής Όμικρον. Νιώθει ανακούφιση που έχει αφήσει πίσω της τη δεκαετία των 20, αλλά και των 30 επίσης, λέγοντας ότι «πιεζόμουν να κάνω κι άλλο παιδί, σκεφτόμουν ότι θα έπρεπε να έχω κι άλλα… Η βιολογία είναι πολύ σκληρή με τις γυναίκες σ’ αυτή την ηλικία, τουλάχιστον ήταν μ’ εμένα. Έτσι, όταν έγινα 40 κατέψυξα ωάρια. Τότε ένιωθα πραγματικά την ανάγκη να κάνω κι άλλο παιδί, αλλά τώρα σκέφτομαι πως ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει». Η ηθοποιός ετοιμάζεται να αφήσει το Λονδίνο και να επιστρέψει στη Νέα Υόρκη, κάτι που ονειρευόταν εδώ και καιρό, σε ένα σπίτι που αγόρασε για την ίδια και την κόρη της Marlowe, της οποίας έχει τη συνεπιμέλεια με τον πρώην σύντροφό της, τον ηθοποιό Tom Sturridge. Η ίδια δηλώνει «ευτυχισμένη» και, πράγματι, αυτό φαίνεται.
Τη δεύτερη φορά που μιλήσαμε μέσα στην εβδομάδα εκείνη βρισκόταν πλέον στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στο καινούριο της σπίτι στο οποίο έπρεπε να γίνουν κάποιες εργασίες, καθώς δεν είχε ανακαινιστεί, από το 1970. «Αγαπώ αυτό το παλιό, ταλαιπωρημένο και ανέγγιχτο σπίτι» λέει και μου εκφράζει μια ανησυχία της: «Σας εκμυστηρεύτηκα πάρα πολλά την προηγούμενη φορά», λέει και συνεχίζει: «Δεν ξέρω πώς συνέβη αυτό». Της απαντώ να μην ανησυχεί, αλλά σκέφτομαι πόσο δύσκολο θα πρέπει να ήταν για εκείνη. Είναι ένας άνθρωπος εσωστρεφής και ταυτόχρονα απίστευτα ανοιχτός, αλλά η ζωή της τη δίδαξε να… σφαλίζει την πόρτα ή, τουλάχιστον, να την αφήνει μόνο για λίγο ανοιχτή. Αυτή τη φορά μιλάμε λίγο περισσότερο για την καριέρα της. Η ταινία για την οποία είναι περισσότερο περήφανη, η Φλεγόμενη Γυναίκα του 2018, αποτελεί ένα κατόρθωμα για την ηθοποιό και είναι έγκλημα το ότι δεν υπήρξε υποψήφια για Όσκαρ. Αντίθετα, για τη μία και μοναδική συμμετοχή της σε μεγάλη εμπορική επιτυχία, το GI Joe του 2009, η ίδια λέει: «Δεν ήταν η κατάλληλη ταινία για εμένα, δεν με ενδιέφερε αυτό το project δεν μπορούσα να καταλάβω την ηρωίδα μου ούτε να ταυτιστώ μαζί της. Μου ήταν δύσκολο που έπαιξα σε αυτό το φιλμ γιατί το θεωρούσα μεγάλη μ…..α». Στα επόμενα σχέδιά της είναι η ταινία Raised Eyebrows για τη ζωή του παλιού κωμικού Groucho Marx, και το φιλμ The Sea Change, η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της ηθοποιού Kristin Scott Thomas. Λέει πως στο μέλλον θα ήθελε να ασχοληθεί με την παραγωγή και ίσως με τη σκηνοθεσία. Σίγουρα θα είναι καλή και στα δύο. Ωστόσο η κουβέντα μας επανέρχεται στα tabloids, καθώς μόλις πριν από λίγες εβδομάδες στράφηκε εναντίον της εφημερίδας The Sun για «ουσιαστική ζημία και μη αποδοχή ευθύνης». «Η απόφαση να κινηθώ εναντίον μιας εταιρείας του Murdoch και να πετύχω τον σκοπό μου ήταν πολύ δύσκολη», λέει αναφερόμενη στη μακρά διαδικασία απόδοσης δικαιοσύνης. Αυτές οι δικαστικές διαμάχες, ωστόσο, αν και σκληρές, ήταν το κλειδί για να πάρει η ηθοποιός ξανά τον έλεγχο της ζωής της. «Άπαξ και αρχίσεις τις νομικές διεκδικήσεις και έχεις κάποιες μικρές νίκες, νιώθεις σαν να σου επιστρέφεται ένα κομμάτι σου που το είχαν αρπάξει. Αυτό σε ενδυναμώνει», λέει. Είναι απίστευτο ότι, μέσα σε όλα αυτά, η Miller, ακόμη κι όταν είδε εκείνο το απίστευτο όνειρο με τα σταφύλια και τη σοκολάτα, αρπάχτηκε από αυτό που ήταν πραγματικά και δεν χάθηκε μέσα στην περσόνα που άλλοι είχαν δημιουργήσει γι’ αυτήν. «Ήμουν ο ίδιος άνθρωπος που είμαι και τώρα» επιμένει, κάτι που το χρωστάει «στην οικογένεια και τους φίλους της», όπως λέει.
Tώρα που η διαμάχη με τη Sun έχει λήξει, μια διαχωριστική γραμμή έχει χαραχτεί στη ζωή της ηθοποιού. «Είναι κάτι από το οποίο επέζησα», δηλώνει με έμφαση. «Νιώθω πως διακυβεύτηκαν σημαντικές στιγμές και είμαι περήφανη για όσα κατάφερα». Ξαφνικά ακούγεται λίγο λυπημένη. «Δεν θα ήθελα να τα ξαναζήσω αυτά, αλλά αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής και της ιστορίας μου». Στη ζωή της τώρα δεν υπάρχει κανένα χάος. Σηκώνεται στις 6:20 κάθε πρωί, ξυπνάει την Marlowe, τρώνε μαζί πρωινό, τη βάζει στο σχολικό λεωφορείο και βγάζει βόλτα τα σκυλιά στο πάρκο. Έπειτα διαβάζει σενάρια, σχεδιάζει το δικό της skincare brand, διαβάζει βιβλία που θα την ενδιέφερε η μελλοντική μεταφορά τους στο σινεμά και καμιά φορά βγαίνει για φαγητό με κάποια φίλη προτού πάρει τη Marlowe από το σχολείο στις 3:15. Αργότερα, ετοιμάζει το βραδινό. «Ξέρετε, αυτή η καθημερινότητα ακούγεται βαρετή και την ίδια στιγμή συναρπαστική», λέει γελώντας. Της απαντώ πως αυτό ακούγεται υπέροχο, σαν να είναι πολύ μακριά πια εκείνος ο κόσμος που απειλούσε να την καταπιεί. «Απολαμβάνω αυτή την ηρεμία», επιβεβαιώνει. «Υπάρχει πολύ λιγότερο άγχος, χωρίς συγκεκριμένο λόγο, εκτός ίσως από το ότι είμαι πια 40 και ακολουθώ πλέον έναν τρόπο ζωής εντελώς διαφορετικό. Γνωρίζω πια τι είναι σημαντικό για εμένα: οι φίλοι μου, το παιδί μου και φυσικά η ευτυχία μου. Αυτά μου είναι αρκετά, που θα γίνουν ακόμα καλύτερα με κάποιες εκρήξεις δημιουργικότητας και καλοπέρασης. Επίσης, ξέρετε, ακόμη και στις στιγμές της αχαλίνωτης χαράς, πλέον διατηρώ τον έλεγχο. Κι αυτό είναι στ’ αλήθεια πολύ ανακουφιστικό».
Δεν μου προκαλεί καμία έκπληξη το γεγονός ότι η Miller εξακολουθεί να διασκεδάζει τόσο πολύ στη ζωή της. Μερικές γυναίκες έχουν μια σπίθα, εκείνη είναι μια ολόκληρη φωτιά. Και τι γίνεται με τον έρωτα, σήμερα, που με κάποιον τρόπο καθόρισε όλο αυτό το τρελό ταξίδι, όταν εκείνη ήταν 21 ετών; «Αγαπώ τον έρωτα», λέει χωρίς δισταγμό και συνεχίζει «Είναι το πιο σημαντικό πράγμα για εμένα και πάντα θα είναι. Οπότε, παρά τις αναποδιές που είχα στη ζωή μου –έζησα υπέροχες αλλά και πολύ οδυνηρές στιγμές- νιώθω παθολογικά αισιόδοξη για την ικανότητά μου να δίνω και να παίρνω αγάπη». Σιωπά για λίγο, δείχνει αβέβαιη για το πόσα ακόμη μπορεί να αποκαλύψει. Έτσι είναι η Sienna Miller. Μόνο που τώρα οι αποφάσεις και ο έλεγχος της ανήκουν. Αυτά, όπως και η ίδια, δεν ανήκουν σε κανέναν άλλο.
Φωτογράφος: Tom Schirmacher
Styling: Charles Varenne
Μακιγιάζ: Jenny Coombs/The Wall Group με προϊόντα Estee Lauder
Μαλλιά: George Northwood/The Wall Group με προϊόντα Undone by George Northwood
Μανικιούρ: Michelle Class
Βοηθός styling: Grace Clarke
