Φωτογράφιση: Νίκος Πανταζάρας
Δεν μπορώ να μιλήσω γενικά και για λογαριασμό όλων. Μπορώ να μιλήσω μόνο για τη δική μου πορεία μέσα στον κόσμο. Βρέθηκα στον τόπο μας, εικοσάχρονο κορίτσι, να μεγαλώνω και να ωριμάζω την εποχή της μεταπολίτευσης και της διεκδίκησης δικαιωμάτων. Χρήσιμο και σπουδαίο. Όσοι όμως σταματήσανε την ταινία σ’ αυτό το σημείο, χάσανε σημαντικά πλάνα. Η ζωή μας δεν εξαντλείται στον κόσμο των δικαιωμάτων. Ακόμη και αν κερδίσεις αυτά που διεκδικούσες, κινδυνεύεις να παραμείνεις με τα χέρια αδειανά, αν δε πας παρακάτω. Για να μην μείνω με άδεια χέρια, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να γνωρίσω το φύλο μου. Ναι, το ήξερα, το είχα ακούσει ότι είμαι γυναίκα, μα για να τιμήσει κανείς πραγματικά το φύλο του χρειάζεται δουλειά και αυτογνωσία. Το επόμενο βήμα ήταν, περισσότερο από γυναίκα, να αρχίσω να γίνομαι άνθρωπος, εξερευνώντας τη μοναδικότητά μου. Να μάθω να υποστηρίζω τις προσωπικές μου επιλογές και την ελευθερία μου ανεξαρτήτως φύλου.
Το τελικό βήμα και το κυριότερο -αυτό που ολοκληρώνει τη διαδρομή μας από γυναίκα σε άνθρωπο, αφού βέβαια πρώτα μάθεις ποιος είσαι εσύ, βρεις δηλαδή τον εσωτερικό σου τόπο,- είναι να αρχίσεις να κάνεις χώρο μέσα σ’ αυτόν για τους άλλους. Τους γύρω και τους δίπλα σου, που κι αυτοί επίσης είναι μοναδικοί, ανεξαρτήτως ηλικίας, καταγωγής και φύλου.
