Λιγότερο από το 5% των μνημονιακών δανείων (220 δισ.) χρησιμοποιήθηκαν για τη σωτηρία της Ελλάδας. Το 95% πήγε στη διάσωση των ευρωπαϊκών τραπεζών, σύμφωνα με επίσημη έρευνα της Ευρωπαϊκής Σχολής Μάνατζμεντ και Τεχνολογίας (ESMT) του Βερολίνου, όπως αποκάλυψε η εφημερίδα Handelsblatt.
Λίγους μήνες πριν, η τελευταία έκθεση του ΟΟΣΑ ανέφερε ότι ο κατώτατος μισθός βρίσκεται κάτω από το μέσο όρο των χωρών του Οργανισμού και πρέπει να αυξηθεί. Όπως τονίζεται, η εμμονή σε τέτοιες περικοπές μισθών, συντάξεων και σε τεράστια φορολογία δεν θα βοηθήσει. Η μόνη λύση είναι η ρύθμιση του δημόσιου χρέους.
Δεν ξέρω αν οι ειδήσεις αυτές έφτασαν στην πλειοψηφία του κόσμου. Αυτό που βλέπω τριγύρω είναι μια αίσθηση ότι τίποτα δεν αλλάζει. Στις 8 Μαΐου ψηφιζόταν το κρίσιμο νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό και το φορολογικό. Στο Σύνταγμα έπρεπε να είναι συγκεντρωμένοι εκατομμύρια άνθρωποι. Για την κρισιμότητα του ζητήματος, ήταν ελάχιστοι. Πώς γίνεται να είμαστε αμέτοχοι, ενώ κρίνεται το μέλλον μας; Ή όπως το θέτει σε άρθρο του ο νομικός Δημήτρης Μπελαντής, «γιατί η κοινωνία φαίνεται να είναι παθητική;». Ο ίδιος επισημαίνει ότι μετά το δημοψήφισμα του 2015 οι κοινωνικές αντιδράσεις είναι ισχνές ή κοπάζουν γρήγορα (π.χ. κινητοποίηση αγροτών): «Η κοινωνία, και ιδίως εκείνο το τμήμα των εργαζομένων και των υποτελών τάξεων που είχε διάθεση και δυναμικό ρήξεων, δέχτηκε ένα πολύ μεγάλο πλήγμα από τη “στροφή” ή την “προδοσία” του 2015. Ένα πλήγμα στον πυρήνα του ηθικού και πολιτικού παραδείγματος της Αριστεράς. Σαν εβδομήντα χρόνια (σ.σ.: οι αγώνες της Αριστεράς για κοινωνική δικαιοσύνη) να χάθηκαν μέσα σε ένα καλοκαίρι ή μέσα σε μια μακρά νύχτα του Ιουλίου».
Αυτή ακριβώς η αίσθηση, ότι η Αριστερά εξαπάτησε τους πολίτες, οδήγησε την πλειονότητα του κόσμου σε παραίτηση. Γι’ αυτό και -όσες εκθέσεις κι αν αποδεικνύουν ότι η πολιτική που ακολουθείται κατακρεουργεί ό,τι έχει απομείνει από τον κοινωνικό ιστό- η κυβέρνηση καθοδηγούμενη από τους δανειστές μπήγει το μαχαίρι στην καρδιά. Με το διαμελισμό των συντάξεων. Τους παράλογους φόρους. Την παραχώρηση της ελληνικής περιουσίας σε ιδιώτες για ψίχουλα. Η αυτονομία της κεντρικής τράπεζας και του ΤΑΙΠΕΔ έχει αποτέλεσμα τη μεταβίβαση εξουσίας σε θεσμούς ανεξέλεγκτους από τη λαϊκή κυριαρχία. Ο περίφημος «κόφτης» ολοκληρώνει το σκηνικό. «Ο μηχανισμός αυτός θα προβλέπει, βάσει όσων η κυβέρνηση και το Eurogroup συνδυαστικά έχουν ανακοινώσει, ότι: στο διηνεκές και χωρίς χρονικό ορίζοντα η Ελλάδα θα πρέπει να έχει πρωτογενή πλεονάσματα περί το 3,5%» γράφει ο Θέμης Τζήμας στο άρθρο του This is a Coup. Πράγμα ανέφικτο με τέτοια ύφεση. Όπως εξηγεί ο συντάκτης, αν η χώρα δεν πιάνει τους στόχους των δανειστών, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα μπορεί να παρακάμπτει τη Βουλή εκδίδοντας διατάγματα για έκτακτους φόρους και περικοπές σε συντάξεις και μισθούς. Απόλυτη ισοπέδωση των θεμελιωδών αρχών του πολιτεύματος. Δυστυχώς «η εν λόγω δέσμευση πρόκειται να αποτελέσει τμήμα διεθνούς μνημονίου συνεργασίας, ή αλλιώς του 4ου μνημονίου, δηλαδή διεθνούς σύμβασης που θα υπογραφεί στο όνομα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Θα παράξει συνέπειες όχι μόνο εσωτερικά αλλά και διεθνώς, εις βάρος της Ελλάδας» καταλήγει ο κ. Τζήμας. Γιατί το έκανε αυτό η κυβέρνηση; Για την ελάφρυνση του χρέους; Μια αόριστη υπόσχεση περί επιμήκυνσης πήρε, αυτή που είχε δοθεί και στον Αντώνη Σαμαρά το Νοέμβριο του 2012.
Πρόσφατα ο ΟΗΕ κάλεσε την κυβέρνηση να συμμορφωθεί και να εφαρμόσει όσα υπέδειξε η Επιτροπή Αλήθειας για το Χρέος. Αυτή που η Ζωή Κωνσταντοπούλου δημιούργησε και κατάργησε ο νυν πρόεδρος της Βουλής. Ας δούμε όμως τι λέει ο ανεξάρτητος εμπειρογνώμονας του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ για την Ελλάδα:
Η έκθεση της επιτροπής εισηγείται ελάφρυνση του χρέους ώστε να υπάρξει ανάπτυξη και υπογραμμίζει τους ανεύθυνους χειρισμούς δανειζομένων και δανειστών που οδήγησαν τη χώρα σε αδιέξοδο και υπέσκαψαν τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών της (από σχετικό άρθρο του Μ. Στυλιανού).
Η κυβέρνηση έγραψε και αυτή την έκθεση στα φθαρμένα αριστερά της παπούτσια.
Αναφέρθηκα σε φθαρμένα παπούτσια και θυμήθηκα το συγκεκριμένο απόσπασμα από επιστολή (;) προς τον μπλόγκερ Πιτσιρίκο. Όσο το διάβαζα, φανταζόμουν ένα νέο άνθρωπο με όνειρα που διαρκώς ακυρώνονται, κι όμως εκείνος εξακολουθεί να μάχεται το αίσθημα ματαίωσης που κυριαρχεί γύρω μας. Λέει λοιπόν: «Τελευταία δεν μπορώ να γράψω τίποτα το ιδιαίτερο. Επιστρέφω πάλι στην πραγματικότητα της αγέρωχης θλίψης μου. (…) Παρατηρώ το βηματισμό των φθαρμένων παπουτσιών μου να διασχίζουν το στενό δρομάκι, βάζω το χέρι στην τσέπη κι έχω 70 λεπτά. Κάτι πρέπει να φτιάξω να φάω στο σπίτι, να μαζέψω τα ρούχα και να κάνω ένα μπάνιο. Άντε να χαζέψω λίγο στην τηλεόραση και να πέσω για ύπνο. Το βιβλίο δείχνει να με περιμένει δίπλα στο κομοδίνο κάθε βράδυ, καρτερικά και ανυπόμονα να το ανοίξω. Μα εγώ κάνω οτιδήποτε άλλο μίζερο για να ξεχαστώ. Νιώθω ακρωτηριασμένος για να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Λοβοτομημένος όχι ακόμα. Είμαστε πολλοί οι τραγικοί γύρω γύρω. Ακρωτηριασμένοι κι ανήμποροι μεν, αλλά με μια φλόγα αναζήτησης της συνειδητότητας να καίει μέσα μας. Αργοσβήνει ή σιγοκαίει;».
Σιγοκαίει! Σε λίγο όλοι θα συνειδητοποιήσουμε αυτό που περιγράφει ο Απόστολος Αποστολόπουλος στο άρθρο του Ο Βάλτος: «Η ωμή αλήθεια είναι ότι δεν βρισκόμαστε σε κρίση και κάποτε θα βγούμε. Η ωμή αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε σε νέα κατάσταση, αλλάξαμε επίπεδο ζωής. Όταν αυτό γίνει συνείδηση, τότε ίσως αρχίσουμε να σκεπτόμαστε σοβαρά τι να κάνουμε για να βγούμε από το βάλτο». Είναι ζήτημα χρόνου η κοινωνία να ξυπνήσει και να πιστέψει στις δυνάμεις της. Μια αρχή, ένα ξεκίνημα χρειάζεται, όπως έχει γράψει ο Γιώργος Σταματόπουλος στην Εφημερίδα των Συντακτών: «Το πώς θα διαχειριστεί αυτή την αρχή η κοινωνία εναπόκειται στις διαθέσεις της (και στην οργή της κατά του σημερινού, αδιέξοδου πολιτικού συστήματος). Ο αυθορμητισμός σημαίνει ανθρώπινη ζωή όταν είναι έλλογος – στοχαστικός – έμψυχος».
Φλώρα Τζημάκα
ftzimaka@pegasus.gr
