Στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, σίγουρα δεν ήταν η δύναμη που καταξίωνε τη γυναίκα. Εκείνη που κατείχε δύναμη ήταν επικίνδυνη, ξένη και βάρβαρη, όπως οι Αμαζόνες. Ή ακόμη και μάγισσα, όπως η Μήδεια, η Κίρκη και η Κασσάνδρα. Οι ελάχιστες μυθικές γυναίκες που έχουν δύναμη και κατορθώνουν να ξεφύγουν από την ανωνυμία, οδηγούνται στη μοναξιά και το περιθώριο. Η θεά Άρτεμις διαθέτει κυνηγετικές ικανότητες και πολεμικές αρετές. Όμως δεν ολοκληρώνει τη γυναικεία της φύση. Το ίδιο και η Αταλάντη, η μυθική κυνηγός.
Στο αρχαίο έπος και στις τραγωδίες οι γυναίκες δεν αποκτούν ηρωικό ανάστημα μέσα από τη δύναμη, αλλά μέσα από τη θυσία. Σκεφτείτε την Ιφιγένεια, την Αντιγόνη ή την Άλκηστη. Όπως μαρτυρούν οι μύθοι, η γυναικεία φύση καταξιώνεται με την υπομονή και την απαντοχή. Οι άντρες της αρχαιότητας ήθελαν τις γυναίκες τους σιωπηλές υφάντριες, κατασκευάστριες ψωμιού, συζύγους και μητέρες. Εξαφανισμένες στην ανωνυμία του φύλου τους. Κατά τον Αριστοτέλη, η γυναίκα είναι ένας ατελής άντρας.
Η γυναίκα παρέμεινε επί αιώνες άτομο ή πολίτης δεύτερης ή τρίτης κατηγορίας. Υπέφερε τα μέγιστα και απολάμβανε τα ελάχιστα. Στα χέρια της αφέθηκε ολοκληρωτικά ο κρίσιμος ρόλος της ανατροφής των παιδιών, μένοντας διαρκώς εκτός του δημόσιου βίου, των υψηλόβαθμων αξιωμάτων, των θέσεων ευθύνης και εξουσίας στον επαγγελματικό, οικονομικό και πολιτικό στίβο. Εστιάζοντας στο σήμερα, ας δούμε το γυναικείο πρόσωπο της κρίσης. Στις μέρες μας βλέπουμε ακόμη πιο έντονα φαινόμενα ακραίων πράξεων βίας ενάντια σε γυναίκες, εμπορίας γυναικών, κακοποίησης, ψυχολογικής και σωματικής βίας, ενδοοικογενειακής και μη. Η κρίση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ουσιαστικά χωρίς την ενεργό συμμετοχή της γυναικείας συνείδησης, λειτουργίας και αποτελεσματικότητας. Δεν μπορούμε να βγούμε από αυτό τον λαβύρινθο χωρίς το 100% της δύναμης της κοινωνίας μας – άλλωστε ο μισός πληθυσμός της Γης είναι γυναίκες. Η γυναίκα είναι ελπίδα, είναι ζωή, είναι αιώνια πηγή δημιουργίας που όλο κινείται και κερδίζει την πραγματικότητά της με αγώνες, μέσα στο αχανές διάστημα του χρόνου.
