Τώρα που κάθε κεκτημένο δικαίωμα επαναδιαπραγματεύεται και διεκδικείται ξανά, ο άνθρωπος καλείται να επαναλαμβάνει τα αυτονόητα. Το αυτονόητο δικαίωμά του να είναι ισότιμο μέλος της κοινωνίας, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, καταγωγής, τάξης, θρησκείας, μορφωτικού επιπέδου, σεξουαλικότητας και πνευματικής ή/και σωματικής ικανότητας. Γιατί; Αυτό αναρωτιέμαι. Γιατί δεν σταματά αυτός ο φαύλος κύκλος; Γιατί να συζητάμε ακόμα το αυτονόητο; Γιατί να μην είναι πια δεδομένο; Γιατί να νιώθουμε ότι πρέπει να ξεκινάμε πάντα από το μηδέν; Γιατί να εξηγούμε; Και με αυτό το ερώτημα αρχίζω να βλέπω τον κόσμο σαν ένα μικρό παιδί. Από την αρχή. Με περιέργεια ειλικρινή, χωρίς θυμό πια. Με το βλέμμα στραμμένο στον κόσμο, αναζητώντας την αλήθεια και ξεκινώντας από το γεγονός πως είμαι αυτό που θέλω να είμαι και θα γίνω αυτό που θέλω να γίνω χωρίς το φράγμα των διαχωρισμών. Τα παιδιά αγαπάνε το καθετί γι’ αυτό που είναι. Ας θυμηθούμε πώς είναι ο κόσμος μέσα από τα μάτια των παιδιών και ας αγαπήσουμε ξανά τον εαυτό μας και τους άλλους. Ίσως να είναι ο μόνος τρόπος για να νιώσουμε πως όλος ο κόσμος είναι ένα. Ας επιλέξουμε εμείς ποιοι θέλουμε να είμαστε και ας είμαστε. Ακόμα κι όταν οι άλλοι πιστεύουν πως αυτό δεν μας αναλογεί.
-Η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου κέρδισε το Α’ Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας στο πρόσφατο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για την ταινία Η Δουλειά της του Νίκου Labôt. Μια ταινία για μια σχεδόν αγράμματη γυναίκα, που η κρίση την αναγκάζει να βγει για πρώτη φορά στην αγορά εργασίας και, παρ’ όλη την εκμετάλλευση και την απαξίωση που υφίσταται, εκείνη ανεξαρτητοποιείται συναισθηματικά και οικονομικά.
