«Ο φεµινιστικός λόγος, καθώς εισέρχεται στη δηµόσια σφαίρα, διαθλάται µέσα από τους νόµους του εµπορεύµατος και τις λειτουργίες της αγοράς. Το σώµα µετατρέπεται σε εµπόρευµα και µηχανή παραγωγής. Το µοίρασµα του βιώµατος, η αµοιβαιότητα, η συλλογική ενδυνάµωση είναι που αξίζουν την προσοχή µας. Το άγχος της µάνας, οι επιτελεστικοί ρόλοι στη δουλειά, οι πόζες στους χώρους διασκέδασης είναι εκφάνσεις της καθηµερινής πίεσης που βιώνει η γυναίκα. Μόνο η συµµετοχή σε οµάδες και δραστήριες δηµιουργικές παρέες καλλιεργούν τις κατάλληλες συνθήκες αλληλοϋποστήριξης των γυναικών, σπάνε τη µοναξιά και τα δεσµά των κοινωνικών ρόλων.
Να θεραπεύσουµε το ατοµικό και συλλογικό τραύµα αρνούµενες την καθυπόταξη, τον έλεγχο, την κυριάρχηση και την εξόντωση της θηλυκότητας. Υπάρχει σεξουαλική παρενόχληση και κακοποίηση, υπάρχει λεκτική και σωµατική βία, κοινωνικός αποκλεισµός και ρατσισµός. Η έµφυλη βία, οι βιασµοί και οι γυναικοκτονίες δεν θα υπήρχαν χωρίς την κουλτούρα της ιδιοκτησίας, την κτητικότητα και τον σεξισµό. “Ας επιθυµήσουµε να ορίσουµε και να µιλήσουµε για την αξία των ζωών µας“, όπως λέει η Κατερίνα Σεργίδου στην εισαγωγή του βιβλίου Οι ορισµοί της γυναικοκτονίας της Νταϊάνα Ράσελ (εκδ. Έρµα).
Τα τελευταία χρόνια, αρκετές γυναίκες εµφανιζόµαστε στον δηµόσιο χώρο, σε διαδηλώσεις, σε οµιλίες, σε καλλιτεχνικές δράσεις, και µε θάρρος προσπαθούµε να φέρουµε τα ζητήµατά µας στην επιφάνεια. Στόχος µας είναι τα βιώµατά µας να αποτυπωθούν στις ευρύτερες κοινωνικές συζητήσεις. Συµµετέχω στο Δίκτυο Γυναικών Συγγραφέων “Η Φωνή της“ µε 250 µέλη, υπενθυµίζοντας στον περίγυρό µας ότι πάνω στα σώµατα γυναικών και θηλυκοτήτων εγγράφονται οι εµπειρίες απαξίωσης, ρατσισµού και κοινωνικού αποκλεισµού, η πατριαρχική δοµή του καπιταλιστικού κράτους.
Ως ηθοποιός, συναντώ συχνά το µίσος, την περιφρόνηση, την υποτίµηση της θηλυκής ζωής, όχι µόνο στις ηρωίδες των θεατρικών έργων που έχω υποδυθεί, αλλά και στην καθηµερινότητα των καλλιτέχνιδων συναδέλφων µέσα σε έναν ανδροκρατούµενο κόσµο. Τα προνόµια των αντρών έχουν φυσικοποιηθεί και ενισχυθεί µε κοινωνική, σεξουαλική, οικονοµική και ιδεολογική υπεροχή σε συνθήκες ανισότητας, εκµετάλλευσης και αποκλεισµού.
Είµαι τυχερή που εδώ και 16 χρόνια συνεργάζοµαι µε το Ινστιτούτο Πειραµατικών Τεχνών, έναν διεθνή πολιτιστικό οργανισµό µε τον οποίο παρουσιάζουµε σηµαντικές θεατρικές παραστάσεις και φεστιβάλ ποίησης. Είναι ένα πολιτιστικό περιβάλλον στο οποίο δεν επιτρέπουµε σεξιστικές, οµοφοβικές, ρατσιστικές συµπεριφορές. Φροντίζουµε ο ένας τον άλλον, εµπνέουµε η µία την άλλη µε σκοπό την καλλιέργεια ενός πλουραλιστικού πνεύµατος ελευθερίας και συµπεριληπτικότητας.
Η οικονοµική, κοινωνική και έµφυλη κυριαρχία είναι ιδεολογίες βαθιά ριζωµένες στην κουλτούρα µας και δεν αποτελούν ιδιωτικό ζήτηµα. “Ό,τι συµβαίνει στα σώµατά µας είναι εµποτισµένο µε πολιτική“, όπως λέει και η Kathe Millet (φεµινίστρια, ακτιβίστρια, καλλιτέχνιδα και εκπαιδευτικός) και αφορά το κράτος και την κοινωνία στο σύνολό της.
Ας κατανοήσουµε η µία την άλλη. Καµία δεν είναι µόνη».
Η Σίσσυ Δουτσίου είναι ηθοποιός, ιδρυτικό µέλος του Ινστιτούτου Πειραµατικών Τεχνών, επιµελήτρια του ετήσιου Διεθνούς Φεστιβάλ Βίντεο Ποίησης. Το τελευταίο της βιβλίο Οι Αδερφές του Κάιν κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
