Πάτα πάνω μου για να βγεις…”. Μόνο αυτό είπε ο ”αυτοσχέδιος διασώστης” βοηθώντας μια κοπέλα να βγει από το σπασμένο παράθυρο του στοιχειωμένου τρένου. Mόνο αυτό… Ακριβώς την ώρα που η “Ελληνική Δημοκρατία” έπιανε πάτο, ένας “πιτσιρικάς” διαρρήγνυε τα παραπετάσματα της κοινωνικής εξαχρείωσης και “επικαιροποιούσε” καταλυτικά το αυτονόητο της ανθρώπινης συμπόνιας και της απόλυτης άρνησης αυτού του σάπιου κόσμου», γράφει ο N. Σταθόπουλος στο e-dromos. Ναι, είναι σάπιος ο κόσμος που πρέπει να ζήσουν οι νέοι μας. Γι’ αυτό και βγήκαν μαζικά, σε ολόκληρη την Ελλάδα, να αμφισβητήσουν το κυβερνητικό αφήγημα, την τηλεοπτική προπαγάνδα, τους ξεφτισμένους θεσμούς. Να κατεβάσουν το προσωπείο της καλύτερης-χώρας-για-να-ζεις. «Ήταν η κακιά η Χ(ώρα)», έγραψαν στο πανό τους.
«Τα παιδιά μεγαλώνουν σε μια χώρα με αλυσοδεμένη οικονομία, χωρίς προοπτικές, χωρίς διέξοδο. Είδαν την πατρίδα τους να πουλιέται κομμάτι κομμάτι, τις υποδομές της να αφήνονται να σαπίζουν, το σύστημα υγείας της να οδηγείται στην κατάρρευση, την παιδεία της να υπονομεύεται εκ θεμελίων. Μεγαλώνουν σε οικογένειες που αγκομαχούν υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης. Πολλές φορές, αναγκάζονται να κάνουν μεροκάματα για να τελειώσουν τις σπουδές τους, όταν δεν εκβιάζονται να τις εγκαταλείψουν. Η κυβέρνηση τα ξυλοφόρτωνε στις πλατείες τις μέρες της πανδημίας και βγάζει τα ΜΑΤ απέναντί τους σε κάθε τους διεκδίκηση. Είναι τα παιδιά που ταξιδεύουν με τα τρένα. Είναι πολύ ηχηρό το μήνυμα που στέλνουν τα παιδιά προς όλους, προς την κυβέρνηση πρωτίστως, αλλά και προς ολόκληρο το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία των ενηλίκων», διαβάζω στην Εφ.Συν.
Είναι ίσως ιστορικές οι στιγμές που ζούμε. Γιατί εδώ δεν μπαίνουν επί τάπητος τα ολισθήματα μιας κυβέρνησης, αλλά το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Τα ίδια ακριβώς γράφει ο διευθυντής της δεξιάς εφημερίδας Εστία Μ. Κοττάκης, χτυπώντας όχι καμπανάκι, αλλά καμπάνα πένθιμη στον ίδιο τον πρωθυπουργό: «Η κρίση των Τεμπών είναι κρίση πολυπαραγοντική. Το δυστύχημα άνοιξε 10 διαφορετικά κεφάλαια συζήτησης στην ελληνική κοινωνία. Άνοιξε συζήτηση για την ασφάλεια των συγκοινωνιών ευρύτερα, για τις ιδιωτικοποιήσεις και τα συμφέροντα, για το πελατειακό κράτος και τα ρουσφέτια, για την τεχνολογία στις δημόσιες επιχειρήσεις τον 21ο αιώνα, για το πώς συμπεριφέρεται το κράτος στη νεολαία, καθώς τα νέα παιδιά εξέλαβαν το δυστύχημα ως μια απόδειξη ότι η χώρα τους, η Ελλάς, είναι αντίπαλος στα όνειρά τους.»
Άνοιξε συζήτηση στην καρδιά της ελληνικής οικογένειας για την εμπιστοσύνη που πρέπει να έχει στο πολιτικό σύστημα ή όχι. Άνοιξε συζήτηση για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Άνοιξε συζήτηση για την αδιαφορία της Δικαιοσύνης να διατάξει προκαταρκτική εξέταση όταν οι συνδικαλιστές προειδοποιούσαν για το δυστύχημα. Άνοιξε συζήτηση για την αντικειμενικότητα των τηλεοπτικών σταθμών και συγκεκριμένων δημοσιογράφων. Άνοιξε συζήτηση για τις παρεμβάσεις της εκτελεστικής στη δικαστική εξουσία. Άνοιξε συζήτηση για τη συμμετοχή της νεολαίας στις εκλογικές διαδικασίες. Άνοιξε συζήτηση για την επάρκεια της Προέδρου της Δημοκρατίας και αρχηγού του κράτους να κάνει τα αυτονόητα στη μνήμη των θυμάτων, αντί να ρίχνει κόκκινα τριαντάφυλλα ξεχασμένα από την εορτή του Αγίου Βαλεντίνου στα καιόμενα βαγόνια.
Στην πραγματικότητα, η συνέπεια των Τεμπών είναι ότι άνοιξε μια μεγάλη πολιτειακή συζήτηση συντακτικού τύπου. Μια συζήτηση για τη χρεοκοπία του κράτους. Μια συζήτηση που άρχισε με τις υποκλοπές και αφορούσε την ποιότητα της δημοκρατίας και συνεχίζεται τώρα με τον εκτροχιασμό και αφορά την αποτελεσματικότητα της δημοκρατίας. Το επιχείρημα που ακούσαμε στις υποκλοπές, ότι “αυτά πάντα γίνονταν”, δεν ισχύει πλέον. Τα Τέμπη απλώς υπήρξαν ο επιταχυντής», γράφει, μεταξύ άλλων, ο διευθυντής της Εστίας.
«Οι διαδηλώσεις των Τεμπών δίνουν έναν καινούριο ρόλο στη νέα γενιά, δημιουργούν τους όρους μιας νέας μεταπολίτευσης και την ανάγκη μιας πολιτικής αλλαγής εκ βάθρων», διαπιστώνει ο Ν. Λακόπουλος στο anoixtoparathyro.gr και συνεχίζει: «Πρόκειται για ένα ρεύμα συμμετοχής και όχι αποχής που ανατρέπει τους πολιτικούς συσχετισμούς: παρά την άνοδο της Ακροδεξιάς, υπάρχει μια σαφής στροφή της ελληνικής κοινωνίας προς τα αριστερά -πιθανόν πέρα από την Αριστερά -που καλείται να αλλάξει». Αυτό επιβεβαιώνει για τους νέους και η ετήσια έρευνα του Ιδρύματος Ν. Πουλαντζά «Νεολαία. Συνήθειες, αντιλήψεις και πολιτική συμπεριφορά, Μάρτιος 2023». Ότι η νεολαία, τοποθετείται κατά πλειοψηφία στα αριστερά του πολιτικού φάσματος, ενώ περίπου ένας/μία στους πέντε θεωρεί τη διάκριση Αριστερά-Δεξιά ξεπερασμένη.
«Οι νέοι διαδηλωτές είναι ένα βήμα μπροστά από τα πολιτικά κόμματα και αυτά της αντιπολίτευσης μάλλον θα πρέπει να πετάξουν τα πολιτικά τους προγράμματα και να ακούσουν αυτή την κραυγή, το ουρλιαχτό αυτής της γενιάς», γράφει ο Ν. Λακόπουλος και συνεχίζει: «Στις επόμενες εκλογές υπάρχει το ενδεχόμενο οι νέοι πολίτες, συμμετέχοντας, να ανατινάξουν τις πολιτικές ισορροπίες δεκαετιών απαιτώντας να αλλάξει όχι μόνο η κυβέρνηση, αλλά και τα ίδια τα πολιτικά κόμματα.
Στην τραγωδία των Τεμπών δεν κατέρρευσε μόνο το επιτελικό κράτος του Κ. Μητσοτάκη, αλλά, αναδρομικά, και η έννοια της πολιτικής αλλαγής που επαγγέλθηκαν άλλοτε το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν απογοήτευση, οργή και, κυρίως, ότι για το 77% των πολιτών δεν υπάρχει ελπίδα γι’ αυτή τη χώρα». Με άλλα λόγια, «Ηλία, ρίχτο» που θα έλεγε και ο ήρωας του Γ. Αρμένη στην ταινία του Π. Βούλγαρη Όλα Είναι Δρόμος. Ή, αν προτιμάτε τον στίχο του Γ. Αγγελάκα, Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα…
Φλώρα Τζημάκα
ftzimaka@atticamedia.gr
