«Συζητώντας πριν από περίπου έναν μήνα για το πώς θα θέλαμε να τιμήσουμε την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (8 Μαρτίου), η απόφαση πάρθηκε πολύ γρήγορα και αβίαστα. Θα συνομιλούσαμε με γυναίκες από όλους τους χώρους, που η τέχνη, ένα όραμα, οι συγκυρίες, οι ανησυχίες, οι σπουδές, η τύχη, ένα ευχάριστο ή ένα δυσάρεστο γεγονός τις ένωσε δημιουργώντας ανάμεσά τους άρρηκτους δεσμούς. Θελήσαμε να ρίξουμε φως στο «μαζί» της θηλυκής υπόστασης, στα συναισθήματα, στο κουράγιο, στη δύναμη που εκλύεται όταν οι γυναίκες αγκαλιάζονται και, με τα χέρια πιασμένα σφιχτά, πάνε να δημιουργήσουν κάτι καινούριο, με δομικά υλικά που υπάρχουν άφθονα στην ξεχωριστή φύση μας». Αυτά τα λόγια από το editorial της Editor in Chief Μαρίας Πατούχα διατρέχουν όλο το τεύχος Μαρτίου που θα κρατήσετε στα χέρια σας, αλλά και το περιεχόμενο που θα μοιραστούμε μαζί σας με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στο αφιέρωμα WOMEN TOGETHER.
Και έτσι σε αυτό το αφιέρωμα καταγράψαμε πώς το χέρι της μιας δένεται με το χέρι της άλλης και γίνονται μια γροθιά. Κεφάλια που βρίσκουν τον ιδανικό χώρο σε έναν ώμο. Καρδιές που χτυπούν ταυτόχρονα. Μάγουλα που ακουμπιούνται. Μυαλά που γεννούν. Λέξεις που γίνονται πράξεις. Συναισθήματα που γίνονται ποιήματα και τραγούδια. Μαλλιά που μπλέκονται μεταξύ τους. Εμπειρίες που μοιράζονται. Πληγές που φροντίζονται. Χαρές που ανοίγουν. Φωνές που ακούγονται σαν μία. Βλέμματα που κοιτούν τον ήλιο και κάνουν όνειρα. Σώματα που αγκαλιάζονται και γεννούν φιλίες, οικογένειες, σεβασμό και σύνδεση. Αυτή τη σύνδεση γιορτάζουμε μέσα από ιστορίες γυναικείας συνύπαρξης και αλληλοϋποστήριξης. Και σε αυτή τη γιορτή υπάρχει μόνο μία ευχή: Καμία μόνη, ποτέ ξανά!
Αφήσαμε να λάμψουν γυναικείες ομάδες, συμμαχίες, φιλίες, συνεργασίες, σε ένα αφιέρωμα που επιμελήθηκε η Φωτεινή Σίμου με την πολύτιμη στήριξη της Φιλίππας Δημητριάδη. Σε αυτό πήραν μέρος γυναίκες που φωτογραφήθηκαν από τις Νικόλ Μπαρτζώκα και Άσπα Κουλύρα ακουμπώντας η μία στο ώμο της άλλης, αγκαλιασμένες, πιασμένες σφιχτά από τα χέρια, τραγουδώντας σαν μια φωνή, κοιτώντας τον ουρανό, προσδοκώντας ειρήνη, δικαιοσύνη, ισότητα και υπογραμμίζοντας όλες την ανάγκη της διεκδίκησης. Δομικό υλικό τους, το «μαζί», που ξεκινά από τους μικρούς πυρήνες των φίλων μας για να φτάσει να δημιουργήσει ασφαλή περιβάλλοντα για όλες, ώστε να μη μείνει ποτέ ξανά καμία μόνη. Μαζί μας σε αυτό το αφιέρωμα είχαμε την παρουσία και, κυρίως, τα πολύτιμα λόγια των: Τζωρτζίνα Λιώση, Νάνσυ Μπούκλη, την ομάδα b.p.m. theater group με τις Δανάη Λιοδάκη, Μαριέλα Δουμπού, Άλκηστη Ζιρώ, Ευσταθία Λαγιόκαπα και Παναγιώτα Παπαδημητρίου, τις ποιήτριες Δανάη Σιώζου και Παυλίνα Μάρβιν, την ιστορικό Άννα Καρακατσούλη, τις Oυκρανές προσφύγισσες Veronika Shevchuk, Mariia Smahlii και Nataliia Doroshenko, δύο διασωθείσες έμφυλης βίας από τον ίδιο κακοποιητή, που διεκδικούν από κοινού δικαίωση, μια μικρή ομάδα από τις σχεδόν 200 γυναίκες που απαρτίζουν το μουσικό σύνολο Chόres της Μαρίνας Σάττι, τη δημοσιογράφο Αναστασία Μιαρή και τη γιαγιά της, την μπάντα Someone Who Isn’t Me (S.W.I.M.), τις φίλες Ναταλί και Ελευθερία που γνωρίστηκαν κάτω από το σύνθημα “Εγώ πότε θα γίνω μάνα”, τις stand up comedians Χρύσα Κατσαρίνη και Χριστίνα Βούλγαρη και τις μικρότερες της παρέας, τη Φαίδρα, την Ερατώ και την Ελένη, περήφανες φεμινίστριες της βιβλιοφιλικής κοινότητας των social media.
23 από τις 150 και πλέον Chόres, Φωτογραφία: Άσπα Κουλύρα
Η Ελένη Σίστη Κιλινκαρίδου μια από τις Chόres λέει «Οφείλουμε όλες να εξασφαλίσουμε για όλες την πολυφωνία! Στις μέρες που διανύουμε, πρέπει να ενωθούμε και να αγκαλιάσουμε η μία την άλλη, να αποδεχτούμε τον ήχο και την ιστορία που καθεμία κουβαλάει μέσα της και να γίνουμε μια ομάδα, ένα σύνολο που μέσα του εμπεριέχει τις φωνές όλων μας! Ένα σώμα που η μία συντροφεύει την άλλη σε κάθε ταξίδι της, αλλά έχει και συντροφιά για το δικό της ταξίδι. Η πολυφωνία εμπεριέχει μέσα της και την τέλεια αρμονία και η εξασφάλισή της είναι ό,τι πιο δημοκρατικό μπορεί να υπάρξει».
Δεξιά: Τζωρτζίνα Λιώση, Αριστερά: Νάνσυ Μπούκλη, Φωτογραφία: Άσπα Κουλύρα
Τζωρτζίνα Λιώση, Νάνσυ Μπούκλη ΜΑΖΙ πάνω και κάτω από τη σκηνή
Η Τζωρτζίνα λεει: «Οι ιστορίες καθημερινής φιλίας είναι ένα ωραίο καταφύγιο. Ιστορίες αλληλοσυμπλήρωσης γυναικών που μας κάνουν πιο δυνατές. Κανείς δεν ανέβηκε κατευθείαν στην κορυφή ενός βουνού. Ίσως γίνεται βράχο – βράχο, λόφο – λόφο. Έχουμε ανάγκη αυτές τις ιστορίες φιλίας, σύνδεσης και αλληλοϋποστήριξης», καταλήγει. Από την άλλη. η Νάνσυ παραδέχεται: «Δεν μου ήταν εύκολο να συνεργαστώ με πολλές γυναίκες παλιότερα. Για εμένα αυτό που κάνουμε τώρα εδώ είναι ένα προχώρημα. Μου δείχνει κάτι. Με διδάσκει. Είχα εμπιστοσύνη για κάποια πράγματα περισσότερα σε άντρες, με τον ίδιο τρόπο που πίστευα ότι μόνο ο μπαμπάς μου μπορεί να μου αλλάξει τη λάμπα. Τώρα, μέσω αυτής της δουλειάς, μου έχει δημιουργηθεί η βεβαιότητα ότι μια χαρά μπορούμε να τα κάνουμε όλα μόνες μας. Προφανώς, αυτό ήταν κατάλοιπο της πατριαρχίας, αλλά το αφήγημα αλλάζει σιγά σιγά γύρω μας. Δείτε εμάς. Στην παράσταση είμαστε όλες γυναίκες: στον ήχο, στα σκηνικά, στη μουσική, στην παραγωγή. Είμαστε μια γυναικεία παρέα, όπως υπάρχουν και τόσοι αμιγώς αντρικοί θίασοι», καταλήγει η Νάνσυ.
Πάνω από αριστερά: Παναγιώτα Παπαδημητρίου, Άλκηστις Ζηρώ, Δανάη Λιοδάκη, Κάτω από αριστερά: Μαριέλα Δουμπού, Ευσταθία Λαγιόκαπα. Φωτογράφος: Νικόλ Μπαρτζώκα, D-TALES CREATIVE AGENCY, styling: Βίβιαν Ρουβέλα, Μακιγιάζ: Πωλίνα Μαλλιτάκη, Μαλλιά: Κωνσταντίνος Σακκάς/D-ΤALES CREATIVE AGENCY.
Η Άλκηστις Ζιρώ μέλος της θεατρικής ομάδας b.p.m. theater group λέει μεταξύ άλλων «Δεν πιστεύω ότι θα αλλάξουν τα πράγματα από τη μια μέρα στην άλλη, άλλωστε έχουμε απτά παραδείγματα άνισης μάχης με τους θύτες. Όμως έχουμε και απτά παραδείγματα από σερβιτόρες που δεν κοίταξαν τη δουλειά τους, ήταν εκεί και προσπάθησαν να βοηθήσουν. Δικαιώθηκαν; Όχι. Αλλά θα γίνει, αυτό το σύστημα θα αλλάξει και θα είμαστε όλες εδώ να το γιορτάσουμε. Για να γυρνάμε το βράδυ στο σπίτι μας και με τα δύο ακουστικά στα αυτιά και τη μουσική στο τέρμα»
Από αριστερά: Veronika Shevchuk, Mariia Smahlii, Nataliia Doroshenko, φωτογράφος: Άσπα Κουλύρα.
Η Veronika Shevchuk, εικαστικός, καθηγήτρια Eικαστικών είναι μια από τις τρεις Ουκρανές που περιέγραψαν στο ELLE τη δική τους συµµαχία ενάντια στον πόλεµο.
«Νιώθω ευγνωµοσύνη για όλες τις γυναίκες που συνάντησα στον δρόµο µου, ξεκινώντας το ταξίδι προς την Ελλάδα: σε αυτές που µοιράστηκαν µαζί µου τη διαδροµή, στη µητέρα µου, σε όλες όσες διοργανώνουν άπειρες δραστηριότητες που βοηθούν τους συµπολίτες µας, σε αυτές που µε επέλεξαν και µε προσέλαβαν στη δουλειά που κάνω τώρα. Όλες µας σήµερα κάνουµε ό,τι µπορούµε για τη νίκη. Αυτό που µε έµαθε ο πόλεµος είναι ότι ενωµένες µπορούµε να αλλάξουµε πάρα πολλά, όσα ποτέ δεν φανταζόµασταν»
Φωτογράφος: Νικόλ Μπαρτζώκα, D-TALES CREATIVE AGENCY, styling: Βίβιαν Ρουβέλα, Μακιγιάζ: Πωλίνα Μαλλιτάκη, Μαλλιά: Κωνσταντίνος Σακκάς/D-ΤALES CREATIVE AGENCY
Η Χρύσα Κατσαρίνη και η Χριστίνα Βούλγαρη είναι stand up comedians. Στηρίζουν η µία την άλλη εντός και εκτός σκηνής και από κοινού ονειρεύονται µια κωµωδία πολυφωνική, πιο τρυφερή. Μια κωµωδία που δεν θα πληγώνει. H Χριστίνα πιστεύει ότι αυτό που φέρει κάποιος στη σκηνή είναι κάτι πολύ δικό του, µε ό,τι συνεπάγεται αυτό. «Δεν γίνεται να µην ανεβαίνουν µαζί σου στη σκηνή στοιχεία της ταυτότητάς σου: από το ότι είσαι γυναίκα µέχρι το ότι έχεις µεγαλώσει στην επαρχία. Ο καθένας φέρει τον εαυτό του σαν βίωµα, σαν εµπειρία πάνω στη σκηνή και αυτό από µόνο του πολλές φορές δηµιουργεί δυναµικές. Αλλά είναι σηµαντικό να ξέρουµε ότι κάνουµε κωµωδία και όχι πολιτική. Ακόµη και αν εγώ κάνω αστεία για βούρτσες, παραµένω µια λεσβία στη σκηνή. Αυτό δεν αλλάζει. Αλλά δεν χρειάζεται να λέω αστεία για λεσβίες για σαράντα λεπτά. Δεν το έχει ανάγκη κανείς µας. Φέρω το κοµµάτι της ταυτότητας που µου αναλογεί», παραδέχεται η Χριστίνα. Η Χρύσα το κάνει πιο σαφές: «Στη σκηνή, φυσικά φέρεις και ό,τι πρεσβεύεις. Εγώ στην παράστασή µου δεν κάνω πολιτική σάτιρα, αλλά µέσω των social media, όλοι ξέρουν τις πολιτικές µου πεποιθήσεις». Υπάρχει, βέβαια, και η έµφυλη διάσταση σε αυτό. «Ο κάθε άνθρωπος που ανεβαίνει στη σκηνή έχει ένα προσωπικό βάρος. Τυγχάνει οι γυναίκες αυτό το βάρος να το κουβαλούν πιο… βαριά. Γιατί, µην ξεχνάµε ότι η αντικειµενική µατιά είναι η αντρική µατιά, πάντα. Όσο η κοινωνία παραµένει άνιση, αυτό το βάρος θα το κουβαλάµε. Έχουµε να κάνουµε catch up πολλά χρόνια, στα οποία δεν ήµασταν καν οι γυναίκες στον εργασιακό χάρτη. Τρέχουµε έναν µαραθώνιο στον οποιονδήποτε εργασιακό χώρο, είτε κάποια είναι εργάτρια είτε επιστηµόνισσα. Δεν υπάρχει απάντηση για το πώς θα αλλάξει όλο αυτό. Μπορούµε να δηµιουργούµε χώρους µε όρους σωµατείου, διεκδικήσεις και όρους πολιτειακούς», λέει η Χριστίνα. Η Χρύσα τη συµπληρώνει: «Η αλήθεια είναι ότι τρέχουµε να καλύψουµε µια διαφορά. Δεν θα προλάβει η δική µας γενιά να την καλύψει, γιατί είναι τεράστια. Παλεύουµε όχι µόνο µαζικά, αλλά και ατοµικά. Καθεµία µε τον τρόπο της».
Φωτογράφος: Νικόλ Μπαρτζώκα, D-TALES CREATIVE AGENCY, styling: Βίβιαν Ρουβέλα, Μακιγιάζ: Πωλίνα Μαλλιτάκη, Μαλλιά: Κωνσταντίνος Σακκάς/D-ΤALES CREATIVE AGENCY
Η Φαίδρα (@phaidrathenerd), η Ερατώ (@bookitocat) και η Ελένη (@helena.zelin) συναντήθηκαν µέσα από τη βιβλιοφιλική κοινότητα των social media.
Η Φαίδρα μεταξύ άλλων λέει : «Προσπαθώ να διαβάζω περισσότερο γυναίκες συγγραφείς, γιατί θέλω να δω την οπτική τους. Έχω βαρεθεί να διαβάζω για βιώµατα αντρών. Όχι ότι δεν έχουν σηµασία, απλώς πιστεύω ότι ήρθε η ώρα να ακούσουµε περισσότερα από τις γυναίκες. Είναι σηµαντικό να επιλέγουµε και εµείς το γυναικείο βίωµα. Πρέπει να µάθουµε η µία από την άλλη, να γνωρίσουµε ζωές διαφορετικές από τις δικές µας. Υπάρχει “ιεραρχία” ανάµεσα στις γυναίκες. Δεν έχουµε όλες τα ίδια βιώµατα, κάποιες είναι πιο προνοµιούχες από τις άλλες. Ανάπηρα άτοµα, µη λευκές, χαµηλότερες τάξεις, είναι φωνές που πρέπει να ακουστούν πρώτα απ’ όλα. Μόνο αν είµαστε όλες µαζί µια γροθιά θα γίνει αυτό. Ωστόσο, το γυναικείο βίωµα αρχίζει σιγά σιγά να ακούγεται. Έχουµε πολύ δρόµο µπροστά µας, καθώς είναι ο δρόµος ο λιγότερο ταξιδεµένος, όµως είµαστε στο σωστό µονοπάτι».
Αριστερά: Ναταλί, δεξιά: Ελευθερία, φωτογράφος: Άσπα Κουλύρα
Η Ναταλί και η Ελευθερία γνωρίστηκαν κάτω από το σύνθηµα «Εγώ πότε θα γίνω µάνα» και συγκεκριµένα µέσα από το οµώνυµο blog egopotethaginomana.gr της πρώτης, στο οποίο περιγράφει µε γλαφυρότητα και χιούµορ τον δύσκολο δρόµο της εξωσωµατικής γονιµοποίησης.
«Η γυναικεία υπογονιµότητα είναι ένα θέµα που ακόµα συζητιέται πίσω από κλειστές πόρτες, που δεν πρέπει να βγει προς τα έξω, µε βάση παλιές αντιλήψεις στον πυρήνα των οποίων βρίσκεται η άποψη ότι η γυναίκα είναι de facto εκείνη που ευθύνεται σε περίπτωση που θέλει να αποκτήσει παιδιά και δεν µπορεί. Με την Ελευθερία συζητούσαµε πάρα πολύ όλα αυτά τα θέµατα, κυρίως από τη δική µας οπτική, αφήνοντας στην άκρη τις τυχόν αδιακρισίες του κόσµου που ρωτούσε π.χ. µόλις παντρευτήκαµε “πότε µε το καλό θα κάνουµε κανένα παιδάκι;“. Είµαστε δυο άνθρωποι µε διαφορετικές προσλαµβάνουσες και έτσι τα λόγια της µιας συµπλήρωναν τις σκέψεις της άλλης. Υπήρχε µια διαρκής παρακίνηση και από τις δύο πλευρές, ώστε να αναρωτηθούµε τι θέλουµε σε σχέση µε τη µητρότητα, µέχρι πού θα φτάναµε γι’ αυτήν, για το αν η κατάψυξη ωαρίων θα ήταν µια λύση για εµένα -αν µου είχαν συστήσει να την πραγµατοποιήσω όταν έπρεπε- και το αν αντίστοιχα άξιζε να προχωρήσει η φίλη µου σε αυτή τη διαδικασία. Η συζήτηση, ειδικά για θέµατα δύσκολα, είναι από µόνη της µια µορφή αλληλεγγύης, η οποία ήταν από ανακουφιστική έως και διαφωτιστική σε κάποιες περιπτώσεις. Προχωρήσαµε µε την Ελευθερία και µαζί και χωριστά και ακόµα προχωράµε έτσι, µε πολλή κουβέντα και διάθεση ανταλλαγής απόψεων», λέει η Ναταλί.
Η Π. κακοποιήθηκε από τον πρώην σύντροφό της. Στον δρόµο για τη δικαίωσή της συνάντησε τη Χ., µια γυναίκα επίσης κακοποιηµένη από τον ίδιο θύτη. Μοιράζονται την εµπειρία της σύνδεσης τους, της αδερφοσύνης τους.
«Αν πω ότι την Π. και εµένα µας ένωσε το θάρρος µας, θα είναι άδικο και µετατραυµατικό για τα τόσα θύµατα εκεί έξω που δεν το έχουν βρει ακόµα. Θα πω ότι µας ένωσε η ανάγκη, που ήταν τόσο πηγαία και αυθόρµητη. Συνδεθήκαµε µέσα από την ανάγκη να προστατέψουµε η µία την άλλη, αλλά και εµείς οι δύο όλες τις άλλες. Όσες µπορέσουµε. Μας ένωσε ένα µεγάλο “θέλω”. Θέλουµε να σταµατήσει η κακοποίηση που ασκεί ο θύτης µας. Θέλουµε να είµαστε εµείς αυτές που θα τον σταµατήσουµε. Με άλλες διασωθείσες µοιραζόµαστε το θάρρος µας, τη µαχητικότητά µας, την όρεξή µας για ζωή και δικαίωση. Δεν χρειάζεται να µένουµε µόνες µας. Να επιδικώκουµε το µοίρασµα, την ένωση, τη βοήθεια, τη συντροφικότητα».
Φωτογράφος: Νικόλ Μπαρτζώκα, D-TALES CREATIVE AGENCY, styling: Βίβιαν Ρουβέλα, Μακιγιάζ: Πωλίνα Μαλλιτάκη, Μαλλιά: Κωνσταντίνος Σακκάς/D-ΤALES CREATIVE AGENCY
Οι ποιήτριες Δανάη Σιώζιου, Παυλίνα Μάρβιν και η ιστορικός Άννα Καρακατσούλη έφτιαξαν µαζί τη Βιβλιογεωγραφία (bookgeography.gr), την πρώτη ιστοσελίδα που παρέχει αποκλειστικά πληροφόρηση για τις εκδηλώσεις βιβλίου και ταυτόχρονα αποτελεί ένα ζωντανό αρχείο.
Η Παυλίνα Μάρβιν για τη σύνδεσή της µε τις γυναίκες στο παρελθόν
«Θα ήταν πολύ παράξενο να µην επιζητώ τη σύνδεση ως δηµιουργός και, κυρίως, ως γυναίκα, µε τις γυναίκες που στο παρελθόν δεν είχαν το προνόµιο της γραφής και της δηµιουργίας. Από αυτές τις γυναίκες, άλλωστε, προέρχοµαι και δεν θα υπήρχα µε τον ίδιο τρόπο εάν δεν είχαν προϋπάρξει οι πολύ ξεχωριστές ιστορίες τους. Το 2013 επισκέφθηκα τη βιβλιοθήκη του Τµήµατος Νεοελληνικής Φιλολογίας που βρίσκεται στη Φιλοσοφική Αθηνών, για να βρω ποιήµατα Ελληνίδων του 20ού αιώνα, τα οποία θα µπορούσαµε να απαγγείλουµε στο πλαίσιο του διεθνούς φεστιβάλ Grito de Mujer που διοργάνωνε το Ινστιτούτο Θερβάντες. Τότε συνειδητοποίησα για πρώτη φορά πόσο λίγες ήταν οι γυναίκες που συµπεριλαµβάνονταν στις ανθολογίες µέχρι το 1950, αλλά και αργότερα. Είµαι σίγουρη πως σε όλες τις εποχές γράφονταν σπουδαία ποιήµατα από γυναίκες, αλλά πολλά εξ αυτών δεν θα τα διαβάσουµε ποτέ. Το αόρατο στίγµα τους παραµένει επιδραστικό µε τρόπους µη µετρήσιµους, αλλά καθοριστικούς για ό,τι είµαι και ό,τι είµαστε σήµερα».
Φωτογράφος: Ευγενία Μπουρζούκου
Οι Someone Who Isn’t Me (S.W.I.M.) είναι µια µπάντα που ξεσπάει.
«Το γεγονός ότι µας αποκαλούν “γυναικεία µπάντα“, female band, είναι από τη φύση του προβληµατικό. Έχουµε δει πουθενά να αναφέρονται σε male band; Όχι. Κι αυτό γιατί ο χώρος είναι ανδροκρατούµενος, αυτό είναι δεδοµένο. Η ανάγκη να µας προσδιορίζουν και να αυτοπροσδιοριζόµαστε ως female band επιβεβαιώνει το πρόβληµα. Η µουσική δεν έχει φύλο. Το female δίπλα στην µπάντα µας δηλώνει το φύλο µας και όχι το µουσικό είδος που παίζουµε! Αυτή η περιγραφή έχει να κάνει µε το φύλο των µελών του γκρουπ και δεν ασχολείται µε τη µουσική µας. Ως γυναίκες καθοριζόµαστε λιγότερο από τις µουσικές µας δεξιότητες ή το είδος της µουσικής µας και αντ’ αυτού κατατασσόµαστε σε µια κατηγορία που βασίζεται στο ποιες είµαστε και όχι στο τι κάνουµε. Ιδανικά, θέλουµε να συνεργαζόµαστε µόνο µε γυναίκες καλλιτέχνες σε όλα τα πόστα και το έχουµε καταφέρει. Δουλεύουµε τα κοµµάτια µας εξ ολοκλήρου εµείς, εκφράζουµε ό,τι µας αφορά και µας απασχολεί µε τα τραγούδια και τους στίχους µας. Θέλουµε γυναίκες µουσικούς και σκηνοθέτες στα projects µας. Στόχος µας είναι η στήριξη της γυναικείας και queer δηµιουργικότητας, γι’ αυτό και επιλέγουµε να συνεργαζόµαστε µε όσο περισσότερες θηλυκότητες µπορούµε και είναι δυνατόν», λένε.
Η Αναστασία και η γιαγιά της, φωτογράφος: Marco Arguello
Η δηµοσιογράφος Αναστασία Μιαρή, έχοντας ως έµπνευση την Κερκυραία γιαγιά της, φτιάχνει µια αλυσίδα από συνταγές και ιστορίες γιαγιάδων από την Ελλάδα και τον κόσµο. Μολις κυκλοφορησε το δευτερο βιβλιο της “γιαγια”.
«Βρίσκω ιδιαίτερα συγκινητικό το ότι µαγείρευαν επειδή δεν είχαν άλλη επιλογή. Ήταν απαραίτητο να µαγειρεύουν για να φροντίζουν τις οικογένειές τους και αυτό έκαναν. Το ίδιο συγκινητικό είναι πως αυτές είναι η τελευταία γενιά γυναικών που δεν γράφουν ή καταγράφουν ό,τι κάνουν και ότι, ίσως, όταν φύγουν από τη ζωή, µαζί τους θα χαθεί η διατροφική µας κληρονοµιά αν δεν την πάρουµε και δεν τη µάθουµε από τα χέρια τους. Ζώντας στην Ελλάδα και µεγαλώνοντας τις δεκαετίες του 1940 και του 1950, φυσικά και έχουν αδικηθεί και είναι θύµατα της ανισότητας των δύο φύλων. Η δική µου γιαγιά πιστεύει ότι είναι εντάξει ένας άντρας να κάνει ό,τι θέλει και µια γυναίκα να τον υπηρετεί», λέει η Αναστασία.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ ΤΙΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΔΩ.
