«Το πιο απελευθερωτικό τους τελευταίους μήνες ήταν να είσαι άνθρωπος, είτε κορίτσι είτε αγόρι, και να ενώνεις τη δύναμή σου με τους γύρω σου -ακόμη και με αγνώστους- προκειμένου να αισθανόμαστε όλοι ίσοι, ξέγνοιαστοι και δυνατοί. Το πιο στενάχωρο πράγμα που συνειδητοποίησα ήταν ότι, αριθμητικά, οι δολοφονίες ή οι κακοποιητικές συμπεριφορές εναντίον γυναικών αυξήθηκαν, άρα οφείλουμε να εξαλείψουμε τη στερεοτυπική… συνήθεια της πατριαρχίας και να είμαστε όλες ενωμένες. Η γυναικεία αλληλεγγύη, το “μαζί” ανάμεσα στις θηλυκότητες είναι ένα ακόμη όπλο που πρέπει να εκμεταλλευτούμε οι γυναίκες, χωρίς όμως να γινόμαστε αντίπαλοι με τους άντρες ή να διαχωρίζουμε τα πάντα. Οι γυναίκες είμαστε σπουδαία πλάσματα. Με ευαισθησίες, με ευφυΐα, με δύναμη, με ανοιχτή αγκαλιά. Το ίδιο και οι άντρες. Το λέω αυτό γιατί, τους τελευταίους μήνες με τις γυναικοκτονίες και τις κακοποιήσεις εις βάρος γυναικών, μου γεννήθηκε μεγάλη αποστροφή και έγινα απόλυτη σε πολλά πράγματα. Τώρα, αντί να διοχετεύω την ενέργειά μου σε θυμό για τους άντρες, προσπαθώ να τη μετατρέπω σε δύναμη και θαυμασμό για τις γυναίκες.
Για όλες τις γυναίκες. Για τη μάνα, την κόρη, τη γιαγιά, την εργαζόμενη, την ονειροπόλα, την κακοποιημένη… Για όποια γυναίκα υπάρχει γύρω μου και σκορπάει φως ή προσπαθεί να το κάνει και την εμποδίζουν. Η στερεοτυπική άποψη ότι οι άντρες είναι δυνατότεροι ή έχουν το δικαίωμα να πληγώνουν, σωματικά και ψυχολογικά μια γυναίκα, πρέπει να εξαφανιστεί από τη σκέψη μας, από την καθημερινότητά μας, από τα τραγούδια που ακούμε, από το χιούμορ μας, από παντού. Όσο δύσκολο κι αν είναι, γιατί πρόκειται για βαθιά ριζωμένη άποψη μέσα μας. Οι άνθρωποι γεννηθήκαμε για να αγαπάμε. Όλοι, όλους, όλες, όλα. Απέναντι σε όλα αυτά που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας, η αγάπη -ή έστω η ψυχραιμία- είναι ο τρόπος που νιώθω ότι με κάνει να ξεπερνάω ό,τι προκύπτει στο διάβα μου και με αναστατώνει.
Το μίσος φέρνει μίσος, η βία φέρνει βία, η αγάπη φέρνει ομορφιά. Με σκέψη, ανάλυση, συζητήσεις με ανθρώπους που εμπιστεύομαι και εγκράτεια. Είναι ευκολότερος δρόμος το μίσος και η “μάχη”, αλλά σοφότερος δρόμος η ηρεμία και η ευαισθησία. Θέλω να ελπίζω πως στη ζωή μου θα αντιμετωπίζω κάθε ζήτημα που με απασχολεί έτσι, όσο δύσκολο κι αν είναι. Για εμένα δεν υπάρχει κάτι πιο έντονο, ζωτικό, ασφαλές και αληθινό από την αγάπη. Δεν είναι πάντα εύκολο να αντιδράς έτσι, αλλά είναι αναγκαίο. Υπάρχουν στιγμές που το δίκιο με πνίγει και με γεμίζει θυμό, είτε με αυτά που ακούω είτε με πράγματα που μπορεί να ειπωθούν για εμένα, αλλά ξέρετε τι σκέφτομαι; Αν σε μια αρνητική ενέργεια απαντήσω με αρνητική ενέργεια, θα μεγεθύνω την ίδια κακή δύναμη. Αν απαντήσω ή αντιδράσω με ηρεμία και αγάπη, θα φύγει εντελώς, αργά ή γρήγορα, και η αρχική κακή μορφή. Άρα, σκέφτομαι το μετά. Όπως προείπα, η κακία φέρνει κακία, ενώ η αγάπη τα ισορροπεί όλα στο τέλος.
Οι ηθοποιοί έχουμε χρέος όταν ασκούμε το επάγγελμά μας να είμαστε αληθινοί, ανοιχτοί μέσα μας αλλά και προς το κοινό. Δεν μπορώ να ξέρω χωρίς να έχω μπροστά μου κείμενο και συνθήκη το πώς θα έπαιζα έναν ρόλο. Σίγουρα, όμως, με όσα βιώνουμε τα τελευταία δύο χρόνια έχουμε όλοι μας αλλάξει. Άλλοι γίναμε πιο ευαίσθητοι, άλλοι πιο σκληροί. Η τέχνη θέλει αλήθεια και θάρρος για να μπορεί ο θεατής να ταυτιστεί και να αφεθεί.
Ως παρουσιάστρια, προσέχω λίγο περισσότερο πώς θα εκφράσω τις θεωρίες μου ή το χιούμορ μου, αλλά παλεύω καθημερινά να είμαι ο εαυτός μου. Με τα λάθη μου, με τα σωστά, με τις ανασφάλειες, με το θάρρος, με όλα. Για να μάθω, να εξελιχθώ και να στείλω σε όποιον άνθρωπο με παρακολουθεί ένα ηχηρό μήνυμα: ότι -πρώτον- το να είσαι ο εαυτός σου και -δεύτερον- το να μη βλάπτεις ποτέ κανέναν είναι σπουδαίες σκέψεις και εύχομαι να τις υλοποιώ κάθε μέρα. Ο καθένας από εμάς -όχι μόνο όσοι εκτιθέμεθα- έχει να παλέψει για τις αξίες του, τις ανάγκες του κόσμου και τις ανάγκες του διπλανού του με όποιον τρόπο μπορεί. Χωρίς, φυσικά, να γινόμαστε κακοποιητές, αλλά παλεύοντας κατά της βίας. Όσον αφορά όλα όσα έγιναν στον χώρο του θεάτρου τους τελευταίους μήνες, δεν υπολογίζω ιδιότητες αλλά την ανθρωπιά μου. Δεν θεωρώ ότι κλονίστηκε το θέατρο ως θέατρο με όλα αυτά. Το θέατρο είναι εκεί και μας περιμένει να γελάσουμε, να κλάψουμε, να συγκινηθούμε, να λυτρωθούμε και να γίνουμε ένα. Σε όλους τους κλάδους (θέλω να) πιστεύω ότι θα προσέχουμε περισσότερο και θα μιλάμε ανοιχτά, προκειμένου να μην αφήσουμε περιθώριο για καμία άλλη κακοποιητική συμπεριφορά. Καμία ανοχή να μην υπάρχει. Μόνο σωστή δουλειά, σεβασμός, δίκαιη και καλή συμπεριφορά και αγάπη.
Η μάχη που πρέπει να δώσουμε είναι να είμαστε αυθεντικές, αληθινές και να έχουμε αυτοπεποίθηση. Και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να γίνει ο κόσμος μας καλύτερος. Να παλέψουμε για μια κοινωνία λιγότερο επικριτική, λιγότερο κακοποιητική, λιγότερο καχύποπτη. Η μάχη που έχουμε να δώσουμε είναι εκείνη που θα μας κάνει να κερδίσουμε αγνότητα, φροντίδα, ευαισθησία και ειρήνη. Να σκορπίζουμε φως, γαλήνη και αλληλεγγύη. Όλα αυτά αναδεύτηκαν μέσα μας το τελευταίο διάστημα, με αφορμή τον εγκλεισμό και την αποστασιοποίηση όλων μας. Διογκώθηκαν όλα τα ψυχολογικά προβλήματα που μας απασχολούσαν και ο καθένας φρόντισε να “λυτρωθεί”, πιστεύω, απ’ ό,τι τον βάραινε και πολύ καλά έκανε. Να μιλάμε. Αυτό είναι απαραίτητο. Να μιλάμε, να είμαστε ειλικρινείς και δίκαιοι. Έτσι, ίσως ο κόσμος αλλάξει».
Info: Η Δανάη Μπάρκα παρουσιάζει την εκπομπή Πάμε Δανάη στο Mega.
