«Το γυναικείο βίωµα υπάρχει και καταλαµβάνει διαρκώς, νοµίζω, περισσότερο χώρο. Μην παρεξηγηθώ, την έννοια της “κατάληψης του χώρου” δεν τη χρησιµοποιώ ανταγωνιστικά προς άλλα βιώµατα, αλλά θεωρώ ότι βτο γυναικείο βρίσκει τον δικό του χώρο, τον δικό του χρόνο, τη δική του γλώσσα. Προφανώς και δεν είναι ισάξιο: αυτές οι διαδικασίες, οι κοινωνικοπολιτικές, ουσιαστικά είναι µακροχρόνιες και δεν είναι ευθύγραµµες. Το ενδιαφέρον στη δική µου δουλειά είναι ότι, ενώ οι γυναίκες δικηγόροι και οι γυναίκες δικαστές µάλλον τείνουν να γίνουν πλειονότητα, διατηρείται ένας σκληρός πυρήνας έµφυλης ανισότητας και υποτίµησης. Ο δικαστικός και ο δικηγορικός λόγος, ακόµη και όταν εκφέρεται από γυναίκες, εξακολουθεί να είναι βαθιά σεξιστικός και να αναπαράγει όλα τα στερεότυπα. Είναι λίγο σαν την ταινία Τar. Γιατί, βεβαίως, οι άνθρωποι δεν είµαστε µόνο το φύλο µας, αλλά και όλα τα υπόλοιπα που κουβαλάµε και από τα οποία επικαθοριζόµαστε, µαζί και µε τις αντιφάσεις µας. Ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο βλέπετε ότι σε δίκες σεξουαλικής κακοποίησης, µε γυναίκες δικαστές, µε γυναίκες ενόρκους, µε γυναίκες δικηγόρους, η διαπόµπευση, ο εξευτελισµός και η πλήρης άρνηση κατανόησης των ιδιαίτερων σχηµάτων και µοτίβων της κακοποίησης είναι παρόντα χωρίς καµία απολύτως διαφοροποίηση. Το “τα ‘θελε” δεν είναι o αντρικός λόγος, είναι o κυρίαρχος. Δεν είναι εύκολο να αποβάλει κανείς τα στερεότυπα και δεν αρκεί να τα αποβάλει µόνο το άλλο φύλο, γιατί, όπως περιέγραψα και προηγουµένως, είµαστε και εµείς οι ίδιες φορείς του σεξισµού, της πατριαρχίας κ.λπ. Είναι πολλαπλά τα επίπεδα στα οποία χρειάζεται να επέµβει κανείς για να διορθώσει: από το κλισέ που αφορά την εκπαίδευση και το σχολείο µέχρι τα ανώτατα κλιµάκια της πολιτικής τάξης. Το βασικό, όµως, είναι να αντιληφθούµε ότι αυτή είναι µια διαδικασία διαρκής, δεν γίνεται µόνο µε ορόσηµα ή σύµβολα, ούτε µε πυροτεχνήµατα. Είναι µια ουσιαστική δουλειά που γίνεται καθηµερινά, συχνά αθόρυβα και µέσα από τις κοινωνικές πρακτικές: πώς µιλάς στο παιδί σου, πώς µιλάς στον συνάδελφό σου, πώς στέκεσαι σε ένα σύνολο. Η πάλη ενάντια στις ανισότητες έχει µια πολιτικότητα και, συνεπώς, δεν µπορεί παρά να διαπερνά τη ζωή σε όλα τα πολλαπλά επίπεδά της και σε όλες τις αναγνώσεις της».
Η Κλειώ Παπαπαντολέων είναι πολύπειρη νοµικός σε θέµατα ανθρωπίνων δικαιωµάτων και Ποινικού Δικαίου. Είναι δικηγόρος οικογενειών θυµάτων έµφυλης βίας και γυναικοκτονιών, αλλά και συνήγορος προς υποστήριξη της κατηγορίας στην υπόθεση του Ζακ Κωστόπουλου.
