«Το Σώσε, η παράσταση που ανεβαίνει αυτή την άνοιξη στο Παλλάς και στην οποία συμμετέχω, βασίζεται πάνω στην επί σκηνής αλληλεγγύη. Εγώ μόνο μέσα από αυτήν μπορώ να κάνω θέατρο. Μόνο σε αυτήν πιστεύω. Στην ίδια αλληλεγγύη πιστεύω και εκτός σκηνής. Όταν αυτή υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους, όλα μπορούν να αλλάξουν. Γι’ αυτό ποντάρω και στην αλληλεγγύη μεταξύ των γυναικών. Εγώ πάντα είχα φίλες, σε αυτές επέστρεφα, εκεί απευθυνόμουν. Εκεί πήγαινα στα δύσκολα. Η ίδια αυτή αλληλεγγύη μπορεί να αλλάξει το πώς ζούμε οι γυναίκες σήμερα.
Είμαστε δυνατές και μπορούμε να μοιραστούμε αυτή τη δύναμη, γιατί τη χρειαζόμαστε. Την έχουμε ανάγκη. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εμείς εδώ στη Δύση είμαστε τυχερές. Έχουμε το προνόμιο να αγωνιζόμαστε, π.χ., για ισότιμους μισθούς, ενώ υπάρχουν γυναίκες στον κόσμο που δεν έχουν καν προσεγγίσει αυτό το προνόμιο. Επιβάλλεται να έχουμε και αυτές στο μυαλό μας. Πρέπει να παλέψουμε και γι’ αυτές. Παράλληλα, σε άλλες χώρες, σακατεύουν τα γεννητικά όργανα των γυναικών, ανήλικα κορίτσια παντρεύονται και αλλάζουν χέρια από άντρα σε άντρα, υπάρχουν γυναίκες που δεν τους ανήκει καν το σώμα τους. Και το ακόμη πιο παράξενο είναι πως σε μερικές από αυτές τις χώρες, όπως για παράδειγμα στο Αφγανιστάν, στις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70 οι γυναίκες είχαν πολύ περισσότερες ελευθερίες. Δεν είμαι κοινωνιολόγος, δεν μπορώ να ξέρω γιατί έχουν συμβεί όλα αυτά. Ίσως οι θρησκείες να έχουν παίξει έναν ρόλο.
Σακάκι, παντελόνι, πουκάμισο και γόβες, όλα Sportmax, Max Mara Boutique.
Νιώθω ότι τον τελευταίο καιρό βιώνουμε μια οπισθοδρόμηση μέσα από έναν “μοντέρνο” τρόπο που μας ξεγελά. Ξαφνικά, αρχίζουν ύπουλα να τίθενται υπό αμφισβήτηση πολλά αυτονόητα δικαιώματά μας. Ξεκινούν συζητήσεις που ανήκουν στο παρελθόν. Στην Ελλάδα, για να αλλάξουν τα πράγματα χρειάζoνται παιδεία, μόρφωση, εκπαίδευση. Αυτό που παρατηρώ, όμως, σε αυτό το κομμάτι είναι μια παραίτηση από την πλευρά της πολιτείας. Θα μου πείτε ότι ακούγομαι απαισιόδοξη, αλλά τη νιώθω αυτή την παραίτηση. Μας κερδίζει η ματαιότητα και μας πάει πίσω, γιατί ξεχνάμε ότι έτσι κι αλλιώς όλα μάταια είναι. Και ακριβώς γι’ αυτό δεν θα έπρεπε να σταματάμε να προσπαθούμε.
Στο θέατρο οι γυναίκες ήμασταν ανέκαθεν παρούσες. Όμως πάντα με ενδιέφεραν οι γυναίκες και σε άλλους χώρους. Αναζητώ εκείνες που τα έχουν καταφέρει σε άλλα επαγγελματικά περιβάλλοντα, γιατί σκέφτομαι ότι, αν τις έχουν αφήσει να ξεχωρίσουν ανάμεσα σε τόσους άντρες, αυτό σημαίνει ότι θα έχουν προσπαθήσει τόσο πολύ, που θα είναι δέκα φορές καλύτερες από οποιονδήποτε άντρα. Από την άλλη, πρέπει να πάψει αυτό να είναι κριτήριο του πόσο καλή είναι μια γυναίκα στη δουλειά της.
Το θέμα των ίσων οικονομικών απολαβών στο θέατρο είναι μια κουβέντα που δεν έχει ανοίξει ακόμη όσο πρέπει. Υπάρχουν παιδιά που ξεκινούν την καριέρα τους και δεν τους έχουμε εξασφαλίσει ασφαλείς συνθήκες, ώστε να πληρώνονται με αυτά που πρέπει. Δεν μιλάω για εμένα. Γιατί εγώ, δεδομένων των συνθηκών, είμαι καλά. Σίγουρα όμως δεν πληρώνομαι το ίδιο με τους άντρες συναδέλφους μου. Αυτό έχουν αρχίσει να το διεκδικούν οι γυναίκες στο εξωτερικό, δημιουργούνται ασφαλιστικές δικλείδες, κλείνονται συμφωνίες ώστε οι αμοιβές ανάμεσα σε γυναίκες και άντρες να είναι ίσες. Για να συμβούν όλα τα παραπάνω, πρέπει να νικήσουμε αυτή την αίσθηση της παραίτησης που μας λυγίζει».
Info: Τη Σμαράγδα Καρύδη θα τη δούμε στην παράσταση Το Σώσε που θα ανέβει στις 18/3 στο Παλλάς. Επιπλέον, σε λίγο καιρό θα ξεκινήσει η φεστιβαλική διαδρομή της ταινίας Dodo του Πάνου Κούτρα στην οποία πρωταγωνιστεί.
