Photo Credit: Κώστας Αυγούλης.
Νερό, αλάτι, παιχνίδι, ανεμελιά, ελευθερία και φως. Νομίζω ότι λίγοι άνθρωποι στον κόσμο έχουν το προνόμιο οι ωραιότερες παιδικές αναμνήσεις τους να είναι συνώνυμες με τα καλοκαίρια τους. Καλοκαίρια σε νησί ή σε ορεινό χωριό, δεν έχει και τόση σημασία. Καλοκαίρια βουτηγμένα στην αλμύρα της θάλασσας, στην υπερβολική γλύκα μιας κουταλιάς βανίλια που βυθίζεται στο παγωμένο νερό, χέρια που κολλάνε από την καρδιά του καρπουζιού, ζουμερές ντομάτες που γεννούν τις καλύτερες αυτοσχέδιες σαλάτες, πόδια που τρίζουν από την άμμο στις καυτές πλάκες της αυλής, μαγιό που γίνονται ένα με το σώμα και βγαίνουν μόνο αργά το βράδυ, σεντόνια που μυρίζουν λεβάντα, ψάθινα καπέλα που κάθε δειλινό κρεμιούνται σε μια πρόκα στον λευκό τοίχο, για να ξαναχρησιμοποιηθούν με την ίδια λαχτάρα κάθε πρωί, παιδικά τραύματα που τσούζουν από το ιώδιο, αλλά στην πραγματικότητα είναι τα λάφυρα των πρώτων προσωπικών μας ρίσκων. Και εκείνη η μοναδική αίσθηση, όταν το πλοίο απομακρύνεται από το λιμάνι. Εκείνη η αίσθηση απόλυτης ελευθερίας, η αίσθηση της αρχής, η ανυπομονησία για την αφετηρία μιας νέας διαδρομής.
Οι παιδικές μας αναμνήσεις ξαναζωντανεύουν καθώς κρυφοκοιτάμε μέσα από τις γρίλιες ενός παραθύρου που το χτυπάει η μεσημεριανή αντηλιά. Αυτή η μαγική αντηλιά του ελληνικού καλοκαιριού που σε ζαλίζει, σε εξουθενώνει, σε κάνει να μη θες να κάνεις τίποτα και παράλληλα σε προετοιμάζει, σε ξαναβαφτίζει για να κάνεις τα πάντα από την αρχή. Μακάρι να είχαμε τη σοφία, όταν ζούσαμε αυτές τις στιγμές, να τις απολαμβάναμε στο έπακρο. Ακόμη όμως κι αν δεν τα καταφέραμε τότε, η αίσθηση και η συγκίνηση εκείνων των καλοκαιριών ζει μέσα μας και ξαναζωντανεύει κάθε φορά που θα βρεθούμε σε ένα νησί του Αιγαίου, σε μια απομονωμένη παραλία της ηπειρωτικής Ελλάδας, σε ένα χωριό πνιγμένο στα πλατάνια κάπου στο Πήλιο. Αυτές οι εικόνες δεν είναι μόνο αναμνήσεις, είναι κομμάτι της ιδιοσυγκρασίας μας. Είναι ο προσωπικός μας ορισμός για την Ελλάδα. Αυτός που δεν υπάρχει σε κανέναν ταξιδιωτικό οδηγό, γιατί κανείς δεν θα καταφέρει ποτέ να τον αποδώσει σωστά με λέξεις.
Το φετινό καλοκαίρι έφτασε εκ προοιμίου εξουθενωμένο, έπειτα από έναν δύσκολο και απαισιόδοξο χειμώνα. Παρ’ όλα αυτά, πιστό στον ορισμό του, κατάφερε ήδη από την αρχή του να μας χαρίσει δυνατά χαμόγελα. Οι σπουδαίοι τενίστες μας, η Μαρία Σάκκαρη και ο Στέφανος Τσιτσιπάς, ταξίδεψαν για ακόμη μια φορά την Ελλάδα στην κορυφή του αθλητικού κόσμου, ενώ η Maria Grazia Chiuri εμπνεύστηκε την Cruise Collection 2022 του οίκου Dior από την Ελλάδα, και την έφερε στη χώρα μας συγκεντρώνοντας τα φώτα όλου του πλανήτη στο Καλλιμάρμαρο. Τις τελευταίες εβδομάδες, παρά τα δυσάρεστα που συνέβαιναν σε παράλληλο χρόνο, πήραμε δόσεις θετικής ενέργειας και ψυχικής ανάτασης, λίγες ανάσες αισιοδοξίας, ώστε να αγκαλιάσουμε ο καθένας με τον τρόπο του το ελληνικό καλοκαίρι που ξετυλίγεται, κύμα το κύμα, κοχύλι το κοχύλι, δειλινό το δειλινό μπροστά μας. Για όλα τα παραπάνω, που αποτελούν μέρος της επικαιρότητας, και για όλα τα άλλα, τα πολύτιμα, που κρατάμε μέσα στην ψυχή μας, αποφασίσαμε να αφιερώσουμε το τεύχος Ιουλίου του ELLE στην Ελλάδα. Έτσι, τα editorials μας φωτογραφήθηκαν με φόντο τη μαγική αυτή συνάντηση του γαλάζιου της θάλασσας και του ουρανού, περασμένα από το καλύτερο δυνατό φίλτρο, το ελληνικό φως. Παράλληλα συναντήσαμε ταλαντούχους και δυναμικούς ανθρώπους από κάθε χώρο που γράφουν με τα πιο αισιόδοξα και αποφασιστικά χρώματα το «τώρα» της ελληνικής δημιουργίας.
Φέτος, περισσότερο από ποτέ, έχουμε ανάγκη να βουτήξουμε στη μαγεία του ελληνικού καλοκαιριού. Να ξεσκονίσουμε τις παιδικές αναμνήσεις μας και να δημιουργήσουμε άλλες, καινούριες. Δεν παίζει ρόλο αν θα αγγίξουμε το Αιγαίο, αν θα χαθούμε στα στενά του κέντρου της Αθήνας, αν θα φτάσουμε μόνο μέχρι την κοντινή θάλασσα της κωμόπολης που κατοικούμε ή μέχρι τον πιο ψηλό λόφο του χωριού των παππούδων μας. Το φως, η ζάλη, η νωχελικότητα, αλλά και η ενέργεια του ελληνικού καλοκαιριού θα είναι εκεί. Για να κάνει τα πάντα λίγο καλύτερα…
Λίγο ακόμα,
θα ιδούμε τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν
τα μάρμαρα να λάμπουν στον ήλιο
τη θάλασσα να κυματίζει
λίγο ακόμα,
να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα.
(Γιώργος Σεφέρης, Μυθιστόρημα, ΚΓ’, 1935)
Mαρία Πατούχα
mpatoucha@alphamag.gr
