Η Στέλλα είναι single και ξεκάθαρη: «Προτιμώ να πάω μόνη σπίτι μου το βράδυ και να ξυπνήσω ήσυχη το άλλο πρωί. Χωρίς το άγχος τι να πω, τι να μην κάνω. Για να μην πληγώσω κανένα. Για να μη με πληγώσουν. Για να μην απογοητευτώ ξανά». «Οι σχέσεις έχουν γίνει πια τόσο δύσκολες, ώστε η γνώση της δυσκολίας τους μας αποτρέπει από το να αφεθούμε στον έρωτα», λέει η κλινική ψυχίατρος, συγγραφέας και ακαδημαϊκός Jean Twenge, προτρέποντάς μας ταυτόχρονα να μην ανησυχούμε γι’ αυτό. Το να μείνει κάποιος μόνος του είναι απλώς μια επιλογή και δεν είναι ούτε καλή ούτε κακή. H Twenge πραγματοποίησε πρόσφατα μια έρευνα στην Αμερική, μέσω της οποίας κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι νέοι ενδιαφέρονται όλο και λιγότερο για όλα αυτά που οι σημερινοί 30something και πάνω αποκαλούμε ρομαντικά. Μελέτησε έντεκα εκατομμύρια νέους μέσα από συνεντεύξεις και βρήκε ότι η Generation Ζ, η γενιά των post-millennials, όσων δηλαδή γεννήθηκαν από το 1994 και μετά, βγαίνει ραντεβού λιγότερο από τις δύο προηγούμενες γενιές, ενώ παράλληλα κάνει λιγότερο σεξ και πολύ πιο αραιά. Ταυτόχρονα, αυτή η γενιά δεν τοποθετεί την αναζήτηση ερωτικής σχέσης σε μια από τις 3-4 βασικές ανάγκες της. «Οι νέοι σήμερα φαίνεται να μην έχουν μεγαλώσει με σκοπό να βρουν την αδερφή ψυχή τους», λέει η Twenge. «Η μακροχρόνια μοναξιά δεν είναι απαραίτητα δύσκολη, αλλά μπορεί να γίνει μια ασφαλής προσωπική επιλογή. Οι άνθρωποι μπορούν να είναι και μόνοι και ικανοποιημένοι. Η σεξουαλική ζωή, το καλό και το δοτικό σεξ δηλαδή, μπορεί να υπάρχει και εκτός μακροχρόνιων, μονογαμικών σχέσεων», αναφέρει ο dr ψυχιατρικής Grant Hilary Brenner, και συνεχίζει: «Αυτό το μοντέλο της ασφαλούς μοναξιάς θα κυριαρχήσει στο μέλλον, χωρίς όμως να υπάρχει το στίγμα του single».
Υπάρχει όμως το στίγμα του single; «Ναι, υπάρχει. Πολλές φορές νιώθω άβολα γι’ αυτό όταν βρίσκομαι ή βρισκόμουν παλιότερα σε ένα party ή σε μια κοινωνική εκδήλωση. Ήμουν το μαύρο πρόβατο. Ήμουν αυτή που έπρεπε να φροντίσουν να της βρουν κάποιον για να περάσει το βράδυ. Σαν να ήμουν η έγνοια τους. Υπήρχαν στιγμές που έχω νιώσει κατώτερο είδος. Το κακόμοιρο θηλυκό που τι θα απογίνει τούτο το βράδυ ή στην υπόλοιπη ζωή του, αν συνεχίσει έτσι. Έχει χρειαστεί να επικοινωνήσω ότι όλα αυτά δεν ισχύουν, αλλά είναι άβολο κάθε φορά. Τα πράγματα μπορεί να γίνουν λίγο χειρότερα όταν βρεθείς σε οικογενειακή εκδήλωση. Στις ερωτήσεις “εσύ πότε θα προκόψεις; Πότε θα βρεις ένα καλό παιδί;” δεν ξέρεις τι να απαντήσεις, δεν θέλεις καν να απαντήσεις», λέει η Στέλλα. Η Αφροδίτη έχει βρει ίσως μια απάντηση που μπορεί να διακόψει την άβολη συζήτηση. «”Δεν θέλω να κάνω σχέση”, λέω και αυτό τους φέρνει σε μεγαλύτερη αμηχανία από το να τους πω, π.χ., “δεν με θέλει κανείς”, “μόλις χώρισα”, “θέλω κάποιον, αλλά δε με θέλει”».
Στο αν υπάρχει το στίγμα του single, η Μαρίνα απαντάει με μια ερώτηση. «Πόσο προβάλλουμε οι άνθρωποι το ότι είμαστε singles στα social media;», αναρωτιέται. Η Alla Branzburg, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Dworak-Peck School of Social Work και ψυχοθεραπεύτρια που ειδικεύεται στις σχέσεις, λέει: «Είναι φανερό ότι υπάρχει μια ντροπή που ελλοχεύει στους singles. Είναι, επίσης, προφανές ότι και στο πλαίσιο του facebook και του instagram, το να είσαι σε σχέση είναι ένας προτιμότερος τρόπος να υπάρχεις σε αυτό τον κόσμο. Την ίδια στιγμή, τα ζευγάρια μέσα από τα social media προβάλλουν μια ιδανική συνθήκη που τις περισσότερες φορές απέχει πολύ από την πραγματικότητα».
Ωστόσο, ακόμη και αν δεν φοβάσαι να δηλώσεις single, ακόμη και αν είσαι πολύ εντάξει με αυτό, ποιος μπορεί να πει ότι δεν θέλει να ερωτευτεί; Ακόμη και αν όλο και περισσότεροι γκρινιάζουν για τις αποτυχημένες σχέσεις τους, τα βράδια της μοναξιάς, τα ανεπαρκή one night stands, όσο κι αν οι μελέτες επιβεβαιώνουν ότι το ταλέντο του έρωτα φθίνει, εμείς είμαστε σίγουροι: Ο έρωτας μας θρέφει. Γεννιόμαστε από αυτόν, ζούμε με αυτόν, μπορεί να τρελαθούμε γι’ αυτόν. Ωριμάζουμε για να ανταποκριθούμε σε αυτόν και κάνουμε τα πάντα για να φανούμε αντάξιοί του. Όλα γίνονται για εκείνον, αλλά μέχρι τότε δεν φοβόμαστε να δηλώσουμε… single.
