Φωτογράφιση: Στέλλα Μούζη
Μεγάλωσα νομίζοντας ότι το ροζ είναι για τα κορίτσια και το μπλε για τα αγόρια. Από μικρή βίωνα ότι το να είσαι κορίτσι είναι κάτι σαν να είσαι εγκλωβισμένη σε μια ροζ τσιχλόφουσκα με γεύση φράουλα και μυρωδιά από αγριοκέρασο, περιμένοντας ιππότες να σε σώσουν.
Η κοινωνία μάς μαθαίνει από μικρές να επιτηρούμε καθημερινά τους εαυτούς μας, να είμαστε ωραίες σαν μπουμπούκια, να μυρίζουμε σαν τριαντάφυλλα, να είμαστε ξυρισμένες σαν βελούδα, αδύνατες σαν μοντέλα, χωρίς σπυράκια, χωρίς κυτταρίτιδα και αλαβάστρινες για το αντρικό βλέμμα.
Μεγαλώνοντας βιώνουμε ότι «γυναίκα» σημαίνει να θέλεις να είσαι ελεύθερη και να φοβάσαι να γυρίσεις μόνη σου το βράδυ. Να δέχεσαι σεξισμό και μισογυνισμό για τα ρούχα που φοράς και τις επιθυμίες που κουβαλάς στο σπίτι, στον δρόμο, στη δουλειά. Η αυτοδιάθεση του σώματός σου δεν είναι δεδομένη και το «όχι» σου δεν έχει πάντα αξία. Ο φόβος, η ανασφάλεια και η ανισότητα κατακλύζουν τις ζωές μας καθώς σώματα θηλυκοτήτων, τρανς υποκειμένων, μεταναστριών, αναπήρων, προσφύγων βρίσκονται σε διαρκή κίνδυνο.
Είμαι μια καλλιτέχνιδα που σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας, ένα πανεπιστήμιο όπου το 90% των καθηγητών του είναι άντρες. Μέσα από την τέχνη και τον φεμινισμό μιλάω για ζητήματα γυναικείας χειραφέτησης, ενδυνάμωσης και αγάπης προς την κάθε μοναδικότητα.
Ονειρεύομαι μια κοινωνία η οποία αφήνει τα κορίτσια να παίζουν με δράκους, να γίνονται αστροναύτες, να εκφράζονται με όποιο χρώμα θέλουν. Ένα μέλλον ασφαλές για όλες τις θηλυκότητες, στο οποίο όλα τα σώματα θα έχουν σημασία.
-Όλα αυτά τα λόγια γίνονται εικόνες στην έκθεση της Αντιγόνης Τσαγκαροπούλου #TextMe_FluffyLibrary που φιλοξενείται στον πολιτιστικό οργανισμό Atopos CVC (Σαλαμίνος 72, Μεταξουργείο). Μέχρι 23/04/2019
